Het Voorhangsel Voorbij

Rots in de branding

31 januari, 2018 - 13:05

Afgelopen maandag hebben we op school de Kickoff gehad van nieuwe vakken.
Eerlijk gezegd heb ik best wel zin in dit blok. Het worden kunstvakken, zowel theoretisch als praktisch. Iets waar ik wel plezier aan beleven kan.

De eerste praktijk opdracht was makkelijker gezegd dan gedaan. We moesten onze spirituele levensloop uitbeelden door middel van tekeningen, tekst of iets anders dat aantoonde hoe we hiernaar keken. Naar de uitleg heb ik weinig geluisterd. In mijn hoofd waren de radertjes al aan het draaien over wat ik maken zou. 

Veel donkere kleuren had ik nodig. Ik had het waskrijt waar ik mee gewerkt heb sterk aangezet. De innerlijke strijd waar ik jaren mee geworsteld heb werd op papier gezet. Ik tekende een woeste zee tijdens een storm. En ik dobberde er middenin, gezeten in een reddingsboei terwijl er alleen maar duisternis om me heen was. Aan de kust stond een vuurtoren met één schijnwerper, die scheen op mij.
Het symboliseerde mijn strijd, maar ook God die me gevonden had.
En als het licht je eenmaal gevonden heeft, dan zal het je altijd blijven volgen.
Mijn geloof was de reddingsboei, en de vuurtoren was God, en vanaf de kust in het water stond een kruis, zodat ik daar op kon klimmen richting God. Maar daar was ik nog niet.

Ik moest met de billen bloot en mijn verhaal vertellen aan een klein groepje van mijn medestudenten.

Ik had mezelf voorgenomen om niet te gaan huilen.
Maar toen ik de dingen uitsprak die ik had getekend en waar ze voor stonden, kwamen de tranen toch.
En het voelde alsof ik een stukje van mezelf mocht laten zien, een stukje in mijn geestelijke worsteling werd blootgelegd. Het geheim van de eenzaamheid werd opeens onthuld, en ik weet niet waarom ik het deelde.

Maar het voelde goed. Alsof ik even mezelf niet meer hoefde te verstoppen. Het was al zo lang mijn geheim geweest, en nu lag het op tafel, bij mensen die ik amper een half jaar ken. Toch voelde het vertrouwd. 

Nu heeft deze opdracht me aan het denken gezet. Als ik dit niet getekend had, dan liep ik er nog mee rond. Die stille eenzaamheid die me zo lang gekweld heeft en soms nog steeds aan me lijkt te trekken, die gedachten dat ik niet gewild ben door de maatschappij, die zijn er nog steeds. En ik heb het eerlijk gezegd, en dat is goed.
En God is nooit weggeweest.
Ik wil me vastklampen aan dat kruis dat in het water staat, maar ik kan dat nog niet.
Ik heb het offer van Christus Jezus volledig geaccepteerd. Ik ben immens dankbaar. Voor mij bestaat er geen twijfel dat God bestaat. Toch is volharden moeilijk als ik tegenslagen te verduren krijg. Het hoort bij het leven.

Maar ik weet hoe waardevol Hij me vindt. Niemand vind mij zo waardevol.
Het helpt me overeind te blijven. Want Hij is het die mijn leven waarde geeft.
Zonder Hem zou ik niets zijn, en niets goeds over mezelf denken.
Mijn Rots is Hij die mij heeft liefgehad voordat ik Hem liefhad.

En daarom ga ik toch door.