Het Geheim

16 September 2016

Het is een prachtige na-zomerdag en iedereen loopt er overdreven opgewekt bij in de Kloosterstraat. Olivia spoelt haar koffietas om, haalt de etalage van de galerie leeg en sluit haar laptop.

Het was een drukte van jewelste vandaag. Koppeltjes kuierden arm in arm langs de etalages, kinderen met chocolade-ijs-mondjes werden door alerte moeders net op tijd voor rijdende auto's weggeplukt, het vaste groepje jongelui hing rond op het basketbalveldje. En overal, O.V.E.R.A.L. zag je baby's en zwangere vrouwen.

"Het lijkt wel of ze het ervoor doen." mompelt Olivia, terwijl ze de lichten uitdoet. Het begon vanochtend al, toen dat overgelukkige stel binnenkwam, op zoek naar een kunstwerk voor hun nieuwe huis. Een villa allicht. Met een grote tuin, en een hond, en kinderen, veel kinderen. De vrouw wreef heel de tijd op niet-subtiele wijze over haar buik. Alsof Olivia niet meteen had gezien dat het mens zwanger was. En als ze er dan tenminste als een tientonner zou zien ofzo, maar nee hoor: ze kwam recht uit de Noppies reclame gestapt.

Ze neemt haar sleutels uit haar tas en stapt de deur uit. Terwijl ze wil afsluiten, begint haar tas onbedaarlijk te trillen. Zuchtend stapt Oiivia terug binnen. "Kunstgalerij 't Klooster, met Olivia" zegt ze plichtsmatig tegen haar Iphone. Het blijft stil aan de andere kant. Ook dat nog. "Hallo" zegt ze. "Hallo'?". Ze kijkt naar haar scherm: een anoniem nummer. Dat kon er nog wel bij vandaag.

Ze stapt terug naar buiten en slaat de deur nu met een klap achter zich dicht. Tom van de overkant trekt zijn wenkbrauw even naar haar op. "Alles ok?", ze haalt haar schouders op en wandelt in de richting van de Kaaien, waar haar auto staat. Terwijl ze stevig doorstapt, voelt ze in haar zak de envelop die ze in de brievenbus heeft gevonden vanochtend. Ze weet zo ook wel wat erin zit, ze hoeft hem niet open te doen. Met haar hoofd naar de grond gericht stapt ze verder, zich een weg banend over het Zuid.

Nu ze de drukte van de galerie achter zich laat, beginnen haar gedachten te malen. "Wanneer gaat het stoppen?" zegt ze tegen niemand in het bijzonder. "Wanneer gaat het geen pijn meer doen?", ze voelt de tranen opwellen. In de verte ziet ze haar trouwe VW camionetje staan en ze veegt met haar mouw over haar ogen. Een oudere vrouw die haar tegemoet wandelt, kijkt haar vreemd aan. Ze zal er wel raar uitzien, met haar wapperende haar en betraande gezicht.

En dan moet ze ineens aan Leon denken. Arme Leon. Hij doet zo zijn best voor haar en ze geeft hem zo weinig terug.

Zuchtend stapt ze in de wagen, gooit haar tas op de passagierszetel en laat zich achterover zakken. Na even na te denken neemt ze de envelop uit haar zak en opent hem. Er zit een kaartje in waarop een roosje geplakt is.

"Liefste Olivia, is er alweer een jaar voorbij? 13 jaar al... Ik weet dat jij het nooit zal vergeten, maar wees niet bang: ik ook niet. Ik ben er voor je als je me nodig hebt, ok? Het wordt wel beter hoor, echt. Dikke kus, Ella"

"Lap, that's it!" De tranen rollen nu ongehinderd over Olivia's wangen, ze neemt haar gezicht in haar handen en legt haar hoofd snikkend op het stuur. Haar blonde haar hangt in haar gezicht en betraande slierten plakken nu op haar gelaat en op haar stuur. Het kan haar niet schelen. Het kan haar allemaal niets meer schelen. Al 13 jaar probeert ze moeizaam de draad van haar leven weer op te pikken. Al 13 jaar doet ze alsof ze een gewone jonge vrouw is met een diploma, een stabiele relatie en een eigen zaak. Al 13 jaar gaat ze kapot vanbinnen. Ze trekt het gewoon niet meer. Ella is de enige die haar geheim kent en hoezeer ze ook van haar beste vriendin houdt, wat ze schrijft is pure onzin. Het wordt NIET beter. Nooit. Olivia zal voor eeuwig en altijd ongelukkig blijven en dat is haar verdiende loon. Dat is haar straf.

Ze start de VW en rijdt de kaaien af in de richting van de leien. Met haar rechterhand zoekt ze naar een zakdoekje maar ze vindt er geen, dus gebruikt ze de envelop om haar natte gezicht droog te wrijven. Ze knippert een paar keer met haar ogen om het waas te verdrijven.

Hop, daar gaan haar gedachten weer. "Maar die arme Leon! Hij wordt meegesleurd in haar moodswings, in haar depressies. Wat heeft hij misdaan? Hij verdient beter! Als ze echt van hem zou houden, zou ze hem moeten verlaten", dat weet ze heel zeker.

Het verkeer trekt zich moeizaam op gang en na enkele minuten rijdt Olivia de leien op, richting de ring. Al die auto's, al die mensen... Allemaal onderweg naar ergens, naar hun huisjes en appartementen, met hun honden en katten en kinderen. Met hun dromen en stiekeme verlangens. Hun sportclubs, vriendenavonden en quality time momentjes. Hun spaarrekeningen en hun plannen daarmee. Ze hoort niet bij hen, denkt ze. Nooit zal ze zo'n leventje leiden. Ze voelt zich eenzamer dan ooit.

Ondertussen is Olivia de stad uit gereden en rijdt ze in de richting van het huisje dat ze deelt met Leon. ZIJN huis is het eigenlijk, want momenteel kan ze nog niet veel loon halen uit de galerie. Het is ondertussen 19u en de zon staat heel laag aan de hemel, zo laag dat ze onder haar zonneklep door schijnt en Olivia bijna verblindt. Ze rijdt langs haar vertrouwde route, ze kent deze weg op haar duimpje. De weilanden en boomgaarden wisselen mekaar af, alles baadt in het licht van de na-zomerzon. De landelijke omgeving brengt haar meestal tot rust, maar vandaag niet. Nog steeds rollen de tranen over haar wangen, ze heeft zoveel spijt. Kon ze de klok nu maar terugdraaien!

Verderop is een verraderlijke bocht waar vorig jaar een jonge kerel tegen een boom is gereden, heel tragisch, hij had nog maar net zijn rijbewijs en was op weg naar huis na een nachtje stappen. Plots voelt Olivia een enorme drang bezit van haar nemen, het is een gevoel dat ze nog nooit heeft meegemaakt. Het lijkt of alles ineens duidelijk wordt, ze weet nu hoe ze het kan stoppen. Het gezicht van haar moeder flitst voor haar ogen. Voor haar zal ze het zeker niet moeten laten, de laatste keer dat ze mekaar spraken is alweer 3 jaar geleden.

Olivia klemt haar handen om het stuur en duwt met haar rechtervoet het gaspedaal in. Weg is het neerslachtige gevoel! Ze laat de zon haar gezicht warmen en sluit haar ogen. Ziezo, nog even en alles is voorbij. Eindelijk rust...

En dan wordt alles zwart.