Miljardair (BxB)

1.

A/N: Euhm ik had niet echt nagedacht over de verhaallijn, wat er toe leidde dat ik rot uit kwam met een goed 'zoen-moment', hierom publiceer ik hoofdstuk 1 en 2 even opnieuw. Excuses voor het ongemak.

1.

Met een gefrustreerde kreun sloeg Thijmen richting de wekker, toen het ding hem wekte met het té bekende rotgeluid. Het afschuwelijk lelijke rode wekkertje had hij van zijn beste vriendin Sanne gekregen, omdat hij altijd te laat opstond. Hij moest haar nageven: sinds hij het geval had was hij niet één keer te laat wakker geworden. Dan moest je natuurlijk niet kijken naar de keren dat hij toch nog een half uur in bed bleef liggen.
Thijmen wreef vermoeid in zijn ogen en zwaaide vervolgens zijn benen over de rand van zijn bed. Het was zaterdagochtend en hij zou over ongeveer drie kwartier op zijn werk moeten verschijnen, wat betekende dat hij niet eens heel lang de tijd had. Terwijl hij onder de douche zijn tanden poetste, vroeg Thijmen zich af waarom hij in godsnaam akkoord was gegaan met het wisselen van shiften. Normaal gesproken hoefde hij op zaterdag pas om twee uur 's middags in het café de kromme hoek te zijn, maar Sanne had hem overgehaald haar shift vanaf half zeven 's ochtends erbij te nemen, zodat zíj bij haar vriend Jesper in Amsterdam kon blijven slapen. Hoewel hij het haar echt wel gunde, kon Thijmen zich niet voorstellen dat hij dit grapje een tweede keer ging uithalen.
Na een vlug ontbijt trok Thijmen zijn fiets uit de van wanhoop bijna uit elkaar vallende schuur en fietste op zijn gewoonlijke slakkentempo richting het café.
'Morgen,' groette Thea, de eigenaresse van de zaak, hem vrolijk, toen hij de warme zaak binnenstapte. Thijmen wreef gelukzalig in zijn handen toen hij opmerkte dat het binnen eenentwintig graden was. Dat was een heel warm welkom nadat hij door de koude straten bedekt met vijf centimeter sneeuw was gefietst. Hij mompelde een groet terug en liep door naar achteren, waar hij zijn dikke winterjas, handschoenen en muts verwisselde voor een werkschort.
'Wil jij vandaag alsjeblieft in de bediening meedraaien? Kim heeft weer afgemeld en in de keuken kunnen ze je wel missen.'
'Ja, prima,' Thijmen geeuwde en begon met het opstarten van de bar, waarna hij alle stoelen van de tafels haalde en nog vlug de vloer veegde. De laatste gisteravond was slordig geweest: de vloer was ongewoon vies.

'Wat een verschrikkelijk stomme naam,' een arrogant uitziend meisje kwam het café binnen. Ze hield de deur half open voor de jongen achter haar, maar liep vervolgens gelijk door naar de kapstok, waar ze haar zeiknatte kleding jas ophing en ondertussen afkeurend snuivend rondkeek. De jongen die haar op de voet volgde, schudde zijn zwarte haren uit en knoopte zijn jas los, terwijl hij een beetje nerveus om zich heen keek. Thijmen staarde naar zijn strakke kaaklijn en wendde met een rood hoofd zijn gezicht af toen de zwarte ogen van de jongen zijn blik vingen.
'Het is hier zó smerig,' zeurde het meisje, terwijl ze fronsend rondkeek. 'Ik vind het hier niets, Menno.'
'Joos, doe nou niet zo verwend, het ziet er prima uit,' was de reactie van de jongen, die kennelijk Menno heette.
'Willen jullie een tafel?' vroeg Thijmen, ietwat zenuwachtig.
'Ik bepaal zelf wel waar ik ga zitten,' snauwde het meisje. 'Bovendien is er toch geen hond in dit gedrocht.' Ze beende weg naar de verste hoek van de ruimte.
'Sorry voor mijn zus,' zei de jongen, terwijl hij scheef glimlachte.
'Geen probleem,' antwoordde Thijmen nerveus. 'Wil je iets te drinken bestellen of zal ik een kaart komen brengen?'
'Twee cappuccino graag en we willen ook graag ontbijten.' De jongen glimlachte opnieuw kort en liep daarna richting zijn zus, waar hij zich op een stoel liet zakken.
Terwijl Thijmen de cappuccino's maakte, viel het hem op dat de jongen tijdens het praten af en toe vlugge blikken op hem wierp. Thijmen vroeg zich af of het kwam door de bestelling, of door iets anders.
'Alstublieft,' Thijmen zette de twee cappuccino's met een sierlijke een zwaai op tafel. 'En de kaarten. Wilt u de specialiteit van de dag horen?'
'Nee,' bitste het meisje. 'We wenken wel als we je nodig hebben.' Ze maakte een wegwerpgebaar met haar hand en keek hem vervolgens niet meer aan. Opnieuw de verontschuldigende blik van de jongen, waarna Thijmen zich uit de voeten maakte.
'Eenmaal pannenkoeken en eenmaal het omelet. Eetsmakelijk.' Thijmen beantwoorde vlug de glimlach van de knappe jongen en liep toen op hoog tempo terug naar de bar, waar hij deed alsof hij iets aan het doen was terwijl hij de jongen uitgebreid bestudeerde.
Die scherpe kaaklijn, die licht gebruinde huid, dat smalle gezicht met verfijnde neus, lippen en ogen. Die ogen. Plots keek de jongen terug en Thijmen kreeg het benauwd. Zijn ogen waren zó donker, dat Thijmen enkel zwart zag. Het was niet eng, eerder intrigerend. Pas na een tijdje besefte Thijmen dat hij te ver ging, waarna hij met warme kaken zijn gezicht afwendde.

'Ik had gróene thee besteld, jongen,' mopperde een oudere vrouw, waarna Thijmen zich verontschuldigde en zich met een zwierige draai omdraaide naar de keuken. Dat mislukte omdat zijn dienblad ergens tegenaan knalde, waarna de glazen kop citroenthee omtuimelde en op de jongen, die tegen zijn dienblad aangelopen was, belandde.
'Shit, vloekten ze beiden, terwijl de jongen probeerde de stof van zijn blouse van zijn lichaam af te houden.
Ze keken beiden op en Thijmen staarde in de donkere ogen van de jongen, terwijl hij zacht excuses mompelde.
'Mijn god,' gilde het meisje, die aan kwam lopen.
'Ben je oké?' vroeg ze aan de jongen, waarna ze – zonder op antwoord te wachten – aan Thijmen vroeg wat hij in godsnaam aan het doen was.
'Ik –' Thijmen keek ongelukkig om zich heen, hij stond normaal altijd in de keuken en was dit helemaal niet gewend.
'Ik, ik, ik,' bitste het meisje, 'ga een handdoek halen! Hebben jullie hier droge kleren ofzoiets?'
'Joosje, doe eens rustig,' suste de jongen haar. 'Er is niets aan de hand, ik knalde tegen hem op.'
'Kom maar,' mompelde Thijmen met rode wangen, terwijl hij nog steeds niet echt doorhad wat er aan de hand was.
De jongen volgde hem richting de bar, waar Thijmen zijn dienblad neerzette, en vervolgens richting de personeelskamer, die op dat moment leeg was.
'Sorry,' mompelde Thijmen opnieuw, terwijl hij aarzelend omhoog keek.
De jongen grijnste, 'ik stond te dicht bij, dan is het logisch dat je drinken over me heen gooit, doen meisjes ook altijd als jongens ze proberen te versieren.'
Thijmen wipte nerveus heen en weer en liep uiteindelijk maar gewoon naar de kast om een handdoek te pakken.
Toen hij zich omdraaide, bleek dat de jongen zijn shirt al uitgetrokken had en een bruine, licht gespierde buik sierde zijn lichaam. Thijmen werd rood en keek ongemakkelijk heen en weer tussen zijn ogen en lichaam, terwijl de jongen grijnzend toekeek.
'Kom je die handdoek nog brengen,' vroeg hij een tikkeltje arrogant, 'of,' in twee grote passen was hij bij Thijmen, 'moet ik hem komen halen?'
Er was minder dan tien centimeter tussen hun in en Thijmen schuifende angstig achteruit tegen de muur aan. Hij snapte niet waarom, maar hij voelde zich ontzettend aangetrokken tot deze jongen. Hij viel niet eens op jongens!
Opnieuw deed de jongen een pas naar voren en pakte langzaam de handdoek uit Thijmens handen, waarna hij zichzelf – lichtelijk sensueel – begon af te drogen. Thijmen kon niet anders dat staren, terwijl de zwarte handdoek de druppels vloeistof van zijn lichaam opnam.
De jongen keek op, en ze verwikkelden zichzelf in een staarwedstrijd waarbij Thijmen het steeds warmer begon te krijgen. Hij merkte op dat de jongen ook lichte blossen op zijn wangen had en bestudeerde zijn gezicht uitgebreid, waarna de jongen de laatste afstand tussen hen in doorbrak en Thijmen de hitte van zijn blote borstkas voelde. Plots leek de jongen tegenover hem zenuwachtig te worden, gezien hij zijn blik nerveus over Thijmens gezicht liet glijden. Hij mompelde iets, maar Thijmen verstond hem niet. Hij wilde vragen wat hij had gezegd, maar voordat hij dat kon doen drukte de jongen zijn lippen op die van hem.
Thijmen verstijfde en voelde de handen van de jongen op zijn lichaam, die zich – toen Thijmen de kus niet beantwoordde – aarzelend terugtrokken.
'Sorry,' mompelde de jongen hees, 'ik had moeten zien dat je niet op jongens valt.'