Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 16

  «Καλώς ήρθατε» λέει, κοιτώντας πότε εμένα και πότε τον Λουκ που ασχολείται με το κινητό του. Στο πρόσωπο της έχει χαραγμένο ένα πελώριο χαμόγελο, αλλά κάτι πάνω της με κάνει να υποθέσω ότι υπάρχει πρόβλημα πίσω απ’ τις πόρτες της βίλας.

  «Τι τρέχει;» ρωτάω.

  Το πρόσωπό της σκοτεινιάζει. Αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια, ρίχνοντας το βλέμμα της κατευθείαν στο πάτωμα. Δίχως χρόνο για χάσιμο, την παραμερίζω και περπατάω με γοργό βήμα προς την είσοδο.

  «Έμιλυ! Περίμενε, δεν μπορείς να μπεις μέσα ακόμη!» την ακούω να φωνάζει από πίσω μου.

  Την αγνοώ και συνεχίζω ακάθεκτη. Όσο πιο πολύ πλησιάζω προς την πόρτα, τόσο πιο δυνατά ακούγονται οι φωνές των γονιών μου από μέσα. Η καρδιά μου σφίγγεται. Σπάνια τους βλέπω να μαλώνουν, και όταν συμβαίνει ποτέ δεν διαρκεί πολύ και αφορά πάντα κάτι ασήμαντο. Οι φωνές που ακούγονται αυτή τη στιγμή με κάνουν να υποθέσω ότι είναι ένας σοβαρός καβγάς. Προσπερνάω τους φρουρούς που φυλούν την αυλή και τρέχω προς την πόρτα. Είμαι έτοιμη να χτυπήσω το κουδούνι, όταν ακούγεται μια δυνατή κραυγή που μου παγώνει το αίμα.

  «Μαμά;» ψελλίζω και εκείνη τη στιγμή, ένα ζευγάρι χέρια τυλίγεται γύρω μου. Ζεστασιά απλώνεται σε κάθε μέλος του κορμιού μου και για μια στιγμή νομίζω ότι αυτός που με έχει αγκαλιάσει είναι ο Ναθάνιελ.

  «Έλα, Έμιλυ» λέει ο Λουκ και με τραβάει απαλά να κουνηθώ.

  «Τι ήταν αυτό; Τι γίνεται εκεί μέσα;» ρωτάω με τον φόβο να ξυπνάει μέσα μου και να καταλαμβάνει την ψυχή και το μυαλό μου.

  «Τίποτα. Οι γονείς σου είπαν ότι θα μας ειδοποιήσουν όταν είναι να πάμε μέσα. Για την ώρα, θα πάμε σπίτι μου».

  Θέλω να αντιδράσω, να πω ένα μεγάλο όχι και να ανοίξω την πόρτα παρά τις αποδοκιμασίες όλων. Αλλά φυσικά δεν κάνω τίποτα πέρα απ’ το να αφήσω τον Λουκ να με πάρει μαζί του.

***

Καρίνα

Ο Τριστάνο με χτύπησε. Μετά από δεκάξι ολόκληρα χρόνια γάμου, τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω μου. Το μάγουλό μου καίει, το ίδιο και τα μάτια μου που μαζεύουν δάκρυα σε ταχύτατους ρυθμούς. Στέκεται από πάνω μου βαριανασαίνοντας και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση να με πλησιάσει. Το ίδιο και ο Γκρέισον που απλά κοιτάζει εμβρόντητος τον αδερφό του.