PODRĘCZNIK DO ELIKSIRÓW || KLASA I

Podstawowe składniki eliksirów

Teraz podam podstawowe składniki do eliksirów, które będziemy w tym roku używać. Przydadzą się jednak nie tylko do warzenia, ponieważ w kolejnych lekcjach będziemy opracowywać wzory magiczne.

Asfodelus (asphodel) – w Polsce znany tez jako złotowłos. Śródziemnomorska roślina liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w starożytności sadzona na cmentarzach jako pokarm dla zmarłych, poświęcona królowej Hadesu – Persofenie. Jej bulwa jest składnikiem eliksirów, m.in. napoju usypiającego, znanego także jako Wywar Żywej śmierci. Akonit to ta sama roślina, co tojad żółty.

Arszenik Tlenek arsenu(III), trójtlenek dwu arsenu, tritlenek diarsenu, As2O3, biały proszek o słodkawym zapachu, trudno rozpuszczalny w wodzie, o silnym działaniu trującym. Roztwarza się w kwasie solnym, dając AsCl3, i w roztworach alkaliów z utworzeniem jonów AsO3-. Podczas ogrzewania sublimuje. W przyrodzie występuje jako minerały: arsenolit i klaudetyt. Arszenik używany jest do otrzymywania arsenianów(III), leków, barwników, emalii, szkła, trucizn (np. do tępienia szczurów).

BezoarKamień tworzący się w przewodzie pokarmowym kozła afgańskiego; zbite guzy uformowane w żołądku z zalegającego tam materiału: fitobezoar – z włókien i resztek roślinnych, trichobezoar – z połykanych włosów. Fitobezoary występują szczególnie w pewnych strefach geograficznych, gdzie obficie spożywa się daktyle, orzechy kokosowe, selery, dynię, rodzynki, śliwki itp.

Ciemiernik Czarny (Helleborus niger) Bardzo ciekawa i rzadka roślina z rodziny jaskrowatych Kwiat biały i na dodatek kwitnie na przełomie listopada i grudnia. Wywołuje podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności itd.

Czosnek (Allium) Rodzaj z rodziny liliowatych, zaliczany niekiedy do amarylkowatych lub czosnkowatych (Alliaceae), obejmujący około 300 gatunków bylin cebulowych lub kłączowych, rosnących głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej, w tym wiele ważnych roślin uprawnych i ozdobnych. Liście obłe, rynienkowate lub płaskie i wąskie. Kwiaty drobne, najczęściej białe, różowe lub purpurowe, zebrane w baldachy.

Czosnek pospolity (Allium sativum) Pochodzący z Azji Środkowej, jest często uprawiany jako przyprawa oraz roślina lecznicza. Składnik czosnku alliina, przekształcająca się w allicynę o silnym działaniu bakteriobójczym. Zawiera ona ponadto witaminę C oraz ma właściwości moczopędne, przeciw miażdżycowe i hipotoniczne (obniżające ciśnienie krwi).

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum) Rodzaj z rodziny dziurawcowatych obejmujący ok. 350 gatunków roślin zielnych lub drzewiastych rosnących głównie w obszarach o klimacie subtropikalnym, rzadziej w strefach Umiarkowanych. Rośnie na suchych łąkach, ugorach, skrajach lasów. Jest to bylina o łodygach do jednego metra wysokości, dołem zdrewniałych. Niewielkie wydłużone, osadzone naprzeciwlegle liście posiadają przeświecające punkty, które są zbiorniczkami olejków eterycznych. Od czerwca do sierpnia, na szczytach pędów tworzą się gęste kwiatostany z licznymi żółtymi, pięciopłatkowymi kwiatami. Roślina posiada korzenny zapach i cierpki smak. Ziele ścina się na początku kwitnienia odrzucając części zdrewniałe. O leczniczych właściwościach dziurawca decydują zawarte w nim substancje – hiperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy, działający moczopędnie hiperozyt oraz rutyna i kwercetyna, uszczelniające naczynia włosowate, działające przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie garbniki. Ziele dziurawca zawiera również, olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C. Nasiona zawierają hyperforynę posiadającą antybiotyczne właściwości. Dziurawiec znany był już w starożytności a w średniowieczu przypisywano mu lecznicze właściwości magiczne. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważany jest za lek uniwersalny. Współczesne ziołolecznictwo potwierdziło wielostronne działanie dziurawca używanego w postaci naparów, wyciągów, mieszanek i preparatów ziołowych. Stosowany wewnętrznie rozszerza naczynia krwionośne narządów wewnętrznych, działa żółciopędnie, moczopędnie, uspokajająco, przeciwbakteryjnie i tonizującą przy ogólnych osłabieniach. Zewnętrznie stosowany jest przy odmrożeniach, oparzeniach, leczeniu trudno gojących się ran i chorób skórnych. Dziurawiec powinien być stosowany rozważnie i z umiarem gdyż wywołuje zwiększenie wrażliwości skóry na promienie słoneczne.