GENÇ LİSELİ

Gıcık Kız

Ertesi gün sabah 07.00’da kalktım.Ahh,uykusuzluktan geberiyorum.Lanet olsun.Uyanmak zorundaydım.Üstümü giydim,saçlarımı düzelttim,benim saçlarım klasik;genelde açık,bazen dağınık topuz ya da at kuyruğu.Açık bıraktım,üstüne bağlanabilen bandana takıp kurdele yaptım.Yüzümü yıkadım.Aynaya bakıyordu.Saçlarım sanki olmamıştı.Toplamaya kalkıştım,daha da berbat ettim.Tekrar tarayarak açık bıraktım.Aynanın karşısında üstümü düzeltirken annem’’Elif,aşağı!Geç kaldın.Aynaya da bakma,aynalar çatlayacak.’’bu annemin en meşhur lafıydı.’’Aynalar çatlayacak’’bir kahkaha attım.Aşağı indim çantamla.Kahvaltı yerine mısır gevreği yedim.Çıkıyordum ki bir şey fark ettim.TELEFONUMU ALMAMIŞTIM.Büyük skandal!Aceleyle ayakkabılarımla içeri girdim.Neyseki telefonum koltuktaydı.Anneme yakalanmamak için acele ettim.Annem tüm çabalarıma rağmen yakaladı beni:

-Ne yapıyorsun?

-Hiç,doğrusu telefonumu unutmuşum.

-Bir gün de telefonunu alma yanına.Şeytan diyor ki al at camdan aşağı telefonu.Telefonsuz kal.Sabah akşam elinden düşmüyor.

-Anne,telefonsuz yaşayamam.Neyse ben çıkıyorum,öptüm.

-Her yeri batırdın,bir daha ayakkabılarla içeri girdiğini görmeyeceğim.Telefonunu derslerde kapatıyorsun.İyi dersler.

-Offf,tamam anne.

-Anneye off denmez.

Güldüm ve çıktım.Kulaklıklarımı takıp Happy şarkısını açtım.Klipteki gibi dans ediyordum.Evet,dışarıdan birileri beni garipseyebilir ama kimse içimden ne kadar eğlendiğimi anlayamaz.İnsanlar bana deli gözüyle bakıyorlardı.Sonra düzgünce yürüdüm.Karşıdan karşıya geçerken araba çarpacaktı az kalsın.Ama çok yavaştı.Kavga çıkartmamak için öbür tarafa geçip kurtuldum.Okula yaklaştığımda sınıfımızdan birkaç kişiyi gördüm.Selam verdim.Birkaçıyla beraber yürüdük okula.Aralarından bir tanesi bana karşı buz gibiydi.Adama selam diyorum kafa sallıyor abi.Bu neyin kafası?Günaydın dedim,başını sallayarak sırıttı istemeyerek.Adı İrem’di.Deli oluyordum ona.Bana tavırlarını görseniz hak verirdiniz.Elime geçirsem saç baş dalacaktım.Zaten kızı gözüm ilk günden tutmamıştı.Saçından tutup bu tavırların ne diyesim var.Ona laf sokup sokup yüzünün morarmasını göresim var.Ama olmazdı.Çünkü lisede kavgaya girmeyeceğime dair sözüm vardı aileme.O kızı görünce 10 a kadar içimden sayıp saydırıyordum.Evet,biraz kaba ama bu benim sakinleşme yöntemimdi.Sonra derin bir nefes alıyorum.Misssss.Okula vardığımda sınıfa çıkar çıkmaz İrem’in olduğu gruptan ayrılıp Zeynep’in yanına gittim.Çantamı yerleştirip öptüm onu.Ona anlattım:

-Şu İrem varya ne kadar gıcık yaa!

-Şu suratı sütten daha beyaz olan kız mı?

-Evet .

-Noldu lan anlat.

-Abi kıza günaydın diyorum kafasını sallayıp zoraki gülümsüyor.

-Acaba içine robot mu kaçtı?

-Dalga geçme,uyuz oldum.

-Daha dur,dün bir bugün iki.Hemen anlayamazsın nasıl biri olduğunu.

-Ben birinin nasıl olduğunu ilk bakışta anlarım kızım.

Gülümsedim.

-O yüzden benimle arkadaş oldun yani?

-Evet.

-Sevindim.

-Sevin.

Zil çaldı.Hoca geldi.Sanırım İngilizce hocasıydı.Çok tatlıydı.İki yanağında gamzesi olan saçları tarz bir kadındı.Altında siyah dar bir pantolon,altında süet siyah topuklu ve üstünde çok hoş bir sweat vardı.Sınıfa geldiğinde’’Meraba arkadaşlar’’demişti.Çok şaşırmıştım çünkü diğer hocalarla dialoğumuz şuydu:

-Günaydın!

-Sağol.

Bence bu işi çok resmileştiriyordu.Hiç samimi değildi.Halbuki meraba çok doğaldı.Hocaya kendimizi tanıttık.Benim en sevdiğim ve en iyi olduğum dersin İngilizce olduğunu öğrenince benimle konuştu şu şekilde:

-Nasıl İngilizcen?

-İyidir hocam,konuşabiliyorum.

Bir şeyler konuştuk İngilizce ve:

-Sen Amerikan aksanıyla konuşuyorsun.

-Olabilir hocam,çünkü New York’a 2 yazdır gidiyorum.

-Çok iyi,devam et gitmeye,deyip gülümsedi.Kadını gözleri mavi,saçları kahverengiydi.Küçük bir burnuyla yüzü minyon bir tipti.Çok tatlıydı,sevmiştim bu hocayı.Adı Yeşim’di,Yeşim hoca.Bence diğer bir adı Daşşşşş Hoca ya da Sıradan Olmayan Çok Tatlı Hocaydı.

Dersler böyle geçmişti,yine tanışma falandı.Tenefüslerde Zeynep ile aramızdaki bağlar güçleniyordu.Telefonunu yazdım kağıda ,o da benim numaramı yazdı.Çıkışta ayrılıp herkes kendi yolundan gitti.