Losing Grounds [Davin & Ninaandrea]

Kabanata 8

I inhaled deeply, squared my shoulders, and walked away, my cheeks flushing as Davin’s soft chuckles echoed in the background. Agad na dumiretso ako sa locker room at nagkulong doon.

What was I thinking?

At ano ba ang pakialam mo sa kaniya, Ninaandrea?

Nagpalipas ako ng ilang mga minuto at kinalma ang sarili bago muling lumabas, Penny giving me malicious stares. Hindi ko ‘yon pinansin at sa halip ay muli akong tumingin doon sa mesa ni Davin at nakitang naroon pa rin siya maliban na lang na wala na ‘yong mga babaeng naroroon sa mesa niya kanina, nakahilig sa upuan at nakahalukipkip habang nakatulala roon sa inumin sa harapan niya.

“Anong meron sa inyong dalawa?” tanong ni Penny. “At kilala mo pala siya! Kanina pa ako kuwento nang kuwento tungkol doon sa guwapong ‘yon tapos ay kilala mo pala siya?!”

“Mahabang kuwento, Penny,” tanging nasabi ko. At sa sobrang haba nga ng kuwento naming dalawa ay umabot kami ng halos sampung taon at aabutin kami ng bukas kung ikukuwento ko ang lahat sa kaniya.

As I glanced back at Davin, I noticed him massaging his temple, a pained expression on his face, meanwhile intensifying my worries.

Ano ba kasi ang ginagawa pa niya rito? Bakit hindi pa siya umuuwi? Hindi naman niya responsibilidad na ihatid ako pauwi!

Muli ko siyang nilapitan at saka namaywang sa harapan niya.

“Go home, Davin,” I ordered him.

He lazily looked up to me and said, “Ihahatid pa kita pauwi.”

“You don’t have to do that.”

“But I want to do that,” giit niya.

“Davin!”

Inis akong pumasok sa utility room para ayusin ang ilang mga stocks at doon inubos ang mga oras ko noong nagpumulit pa rin siyang hihintayin at ihahatid daw ako. When done there, I went to the kitchen to wash the dishes. Nang bumalik ako kay Penny ay nadatnan ko siyang nagsasalansan na ng mga silya. However, Davin was nowhere to be found.

“Nauna nang umuwi si Miss Tala, Nina,” ani Penny.

Tumango ako, pasimpleng nilibot ang tingin habang hinahanap si Davin pero mukhang umuwi na.

We closed the café not long after and just like before, mas naunang nakaalis si Penny dahil mas maraming jeep na papunta sa kanila. While I still had to walk to the terminal to get myself a jeep to ride home. Madalas kasi ay wala na talagang dumaraang jeep dito ng ganitong oras. Sobrang alanganin na.

I wrapped my arms around myself, feeling the chilly breeze of the night. As I continued to walk, a familiar black car suddenly stopped before me. I didn’t need to glance to know it belonged to Davin, for he was the only one who was bothering me. True enough, as the car windows slid down, I saw him inside—fatigued eyes and an overall restless demeanor.