Би ч бүр гайхсаар зогсож байлаа...
Дахин утас дуугартал Хуан эгч байв /коффее шопын эзэгтэй/
Би : өө эгчээ сайн байна уу
Хуан : чи өчигдөр ирж ажилсангүй хэхэ
Би :харин тиймээ... яаралтай ажил гарчихаад л
Хуан : орой 8 өнгөртөл ажиллах уу? чи маргааш хичээлтэй болохоор 8 хүртэл ажиллаад явах уу?
Би : ю-юу?
Ууг нь би хагасайнд ажиллаад бүтэнсанд ажилдаггүй юм л даа гэвч өчигдөр Сэүн дээр очоод ажиллаж чадаагүй ба өнөөдөр ууг нь гэртээ хичээлээ хийгээд сууж байх ёстой миний бие Сэүн дээр очих ёстой ч нөхцөл нь таарсангүй тиймээс бага ч болтугай мөнгө олох нь хэрэгтэй юм шиг санагдан очихоор болчихлоо...
***
*Зохиогчийн талаас*
Хэсүг өглөө гэрлүүгээ явчихаад ирье гээд явсны дараа Сэүн томоос том инээмсгэлэл тодруулсаар өрөөнүүдээрээ холхиж байв..өнгөрсөн өдөр нь Хэсү бүхэл өдөржингөө түүний хажууд нь байж сахиж эм өгч асарч өглөө нь хүртэл хоол хийж өгсөн гэхлээр тэр ч өөрийн эрхгүй малийсаар явж байлаа...тэр халуун нь буучихсан ч бие нь тийм ч сайн тамирдаагүй байв...гэхдээ яахав тэр гүрийгээд шүршүүрт орчихоод гарж ирэн гэрээ жаахан цэгцэлчихээд Хэсүгийн ирэх цагийг хүлээсээр сууж байв...
2 ч цаг өнгөрөн удалгүй хонх дуугарлаа
Сэүн : юү вэ код мэднэ гэчихээд гээд тэр шууд л дурангаараа ч харалгүй хаалгаа шууд л онгойлгочихлоо..
Гэхдээ энэ удаа түүний хүлээж байсан эмэгтэй биш харин ч бүр харахыг хүсээгүй эмэгтэй урд нь зогсож байв...
Сэүн : "хөмсгөө зангидсаар гайхсаар харах"
Харин тэр эмэгтэй шуудхан л Сэүнийг тэврээд авчихав..цээжиийг нь налсаар...
Наён : "чимээгүй энгэрт нь наалдсаар тэврэх"
Сэүн юу ч хийж чадалгүй харцаа бууруултал тэр цаана зогсож байгаа Хэсүг харчихав...Харин Хэсү эргэж харсаар булан өнгөрөөд алга болчихлоо...тэр араас нь явахаа мэдэхгүй яахаа мэдэхгүй зөвхөн гэнэт гарч ирэн сайн муу бүхий л дурсамжуудыг нь эргүүлэн толгойд нь авчрах урд нь түүнийг тэврээд зогсож буй Наёнд дургуйлхэн зогсож байв...
Наён Сэүнаас холдоод : чи намайг оруулахгүй юм уу? чи өмнө нь намайг ирэхэд инээмсгэлээд л оруулдаг байсан ш тээ Сэүнаа "томоос том мишээх"
7. Чи үнэхээр тэнэг юмуу??
Start from the beginning
