Hate, love or just a little of both?

8

"Naja, dat dus."

"Hoe ben je erachter gekomen?"

Gelijk denk ik weer terug aan vanmiddag, hoe ik Jorik tegen ben gekomen en het me toen niet lekker zat. Én al eerdere momenten die vaag waren.

"Het speelde al langer. Opeens kon hij minder afspreken, was hij minder enthousiast om mij te zien, ontweek hij me en dat soort dingen. Ik dacht eigenlijk gewoon dat hij in een dip zat of zoiets, hij wilde ook niet met me praten. Toen in de bios, toen moest hij toch eerder weg?" vraag ik hem en kijk hem aan.

Hij knikt bedenkelijk, "ja."

"Hij moest per se weg omdat zijn beste vriend Jorik weer in de problemen zat, maar Jorik en Liam hebben voor een aantal maanden geen contact met elkaar gehad en dat vertelde Jorik vandaag. Toen viel het kwartje, elke keer als Liam zei dat hij naar Jorik moest, ging hij dus naar iemand anders. En toen vertrouwde ik het niet meer," vertel ik en slik, "daarom was is dus ook geïrriteerd toen die dag toen ik enorm uitviel tegenover jou, want ik wist niet meer wat ik moest doen."

"Nu snap ik het ook, en na het verhaal van Noah ook. Maar ik vind het zo kut voor je, ik snap echt niet waarom iemand dat zou flikken. Ik vertrouwde hem al niet, hij had een bepaalde blik in zijn ogen wat me niet beviel, nu weet ik dus waarom. Ik vind het echt zo spijtig voor je, niemand gunt je dit," zegt hij gefrustreerd.

Ik kijk hem aan en haal mijn schouders op, "het overkomt wel iemand. En ik ben die persoon nu."

"Nee Em, niet zo denken," zegt hij gelijk.

"Het is waar," mompel ik en neem weer een slokje van mijn water.

Er valt een ongemakkelijke stilte en ik staar voor me uit. Ik heb dus echt geen idee wat ik nu weer moet zeggen en doen. Om eerlijk te zijn, ik heb geen zin om nu te gaan huilen. Want ja, ik heb wel echt al veel gehuild.

Na een tijdje kijk ik hem weer aan, zijn blik is zo onschuldig en lief. Hij glimlacht zacht en zoekt naar woorden om iets te zeggen. Moet ik nu iets zeggen of hij nu iets? Het begint een soort van nog ongemakkelijker te worden. Ik drink mijn glas leeg en zet hem op de tafel voor me.

Ik zucht en verbreek de stilte, "sorry."

Hij schraapt zijn keel, "voor wat?"

"Voor alles," zeg ik zacht en kijk onzeker naar beneden, "dat ik kut tegen je deed, dat ik deed alsof ik je haatte, dat ik als shit behandelde, je misschien gekwetst heb met mijn opmerkingen en streken." En er rolt weer een eenzame traan over mijn wang.

"Het spijt mij ook voor alles, het was niet mijn bedoeling," geeft hij ook toe.

"Maar waarom?"

"Op tour, ik had de controle niet over mijn telefoon. Jouw berichten werden blijkbaar verwijderd, wat ik al raar vond, want je stuurde en stuurde maar niks. Dus ik dacht eerst dat jij mij was vergeten en ik durfde daarom niet te appen of te bellen. En toen wilde ik je appen en bellen, en toen was je nummer uit mijn telefoon gehaald. Toen wist ik al dat er iets mis was, maar ik besteedde er niet zo veel aandacht aan, want ik zou je toch drie dagen later zien. En ja, toen merkte ik dat er een probleem was, want je negeerde me compleet en haatte me echt zo erg. Dus toen begon ik jou eigenlijk minder aardig te vinden, want je wilde me niks vertellen. En toen werd het alleen maar erger en erger," vertelt hij en er ontstaat een brok in mijn keel.

"Oh," fluister ik.

"En ik voel me nu kut daarover hoe erg ik je gekwetst heb," zegt hij zacht.

"Hoe erg is het bij jou?" vraag ik treurig en speel met mijn vingers waar ik naar kijk.

"Eigenlijk voel ik me echt kut als ik jou zie, hoe erg ik jou gekwetst heb. En dat doet me het meest pijn, en nu al helemaal."

"Echt sorry," fluister ik en er rollen weer tranen over mijn wangen, "ik had het niet zo moeten handelen. Ik was zo kinderachtig."

"Ik snap je gewoon, ik zou ook zo reageren als ik jou was en als dit bij mij geflikt werd."

"Maar waarom werd je opeens zo goed bevriend met Noah, dat was eigenlijk nog confronterender."

"Omdat ik voornamelijk jou niet uit het oog wilde verliezen," antwoordt hij.

Ik grinnik, "dus alleen om mij? Lekkere vriend ben jij."

"Em! Niet zo zien, je snapt het heus wel," zegt hij lollig.

"Jaja, dat snap ik," zeg ik en knik, "maar eigenlijk wil ik dit gewoon vergeten. We zaten allebei fout, jouw management zat heel erg fout - als het je management was. En we hebben denk gewoon een pauze nodig gehad."

"Ja klopt."

"Ik weet het, ik doe er makkelijk over, maar ik wil nu niemand verliezen," en haal mijn hand door mijn haar.

"Snap ik wel hoor, en je doet er niet makkelijk over," glimlacht hij.

"Sorry," zeggen we tegelijk en we lachen.

"Nou, het is al half één, blijf je pitten?" vraagt hij en staat op. Hij trekt zijn shirt glad en rekt zich uit.

"Als het kan en mag?" vraag ik zacht.

"Tuurlijk, altijd!"

Ik kijk hem dankbaar aan en glimlach.

"En je weet dat van de bios per ongelijk ging?" vraagt hij zachtjes.

Ik knik gelijk, "zo dom ben ik dan weer niet."

"Oh beter, daar zat ik wel mee. Want je kwam zo bitchie en pissig over," grinnikt hij.

"Ja hallo!" zeg ik gelijk, "Louis die per se geld wilde hebben voor zn popcorn."

"Er zat amper iets in," lacht hij en klapt in zn handen.

Ik zucht: "dat kind is gestoord."

"Ach ja, normaal is ook saai," zegt hij en haalt zijn schouders op, "maar wil je nog wat? Eten? Drinken?"

Ik knik langzaam, "is goed."