Forbidden Love || Martin Garrix

1

Point of view Julia

"Bye guys, ik zie jullie morgen," glimlach ik. Ik zwaai nog even naar mijn klasgenoten en loop dan naar de bushalte om richting het centraal station te gaan. De bus is zoals gewoonlijk weer erg druk. Eenmaal op het centraal station ga ik vanuit daar met de tram naar het Museumplein. Daar stap ik uit en loop richting het Rijksmuseum. Het is fijn om in deze buurt rond te lopen. Ik kwam hier vaak met mijn vader toen mijn ouders nog getrouwd waren. Ik kijk omhoog naar de lucht. Een jongen loopt in mijn richting. Ik blijf even stil staan. Zijn gezicht komt mij zou bekend voor. Hij glimlacht naar mij. Dan weet ik wie het is. Martin Garrix! Ik zet mijn muziek uit en loop naar hem toe. Hij blijft al stil staan als hij ziet dat ik op hem af kom lopen.

"Hey, misschien een brutale vraag, maar zou ik met je op de foto mogen?" vraag ik glimlachend.

"Natuurlijk!" glimlacht Martijn. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en we maken een foto. Ik stop mijn telefoon weer weg.

"Dank je," glimlach ik.

"Geen probleem."

"Alles goed?" vraag ik dan aan hem. Op de manier waarop hij net 'geen probleem' zei kan ik bijna horen dat er iets niet klopt.

"Gewoon een beetje gedoe met alles," zucht hij. "Kom je vaak in Amsterdam?" Hij wilt er duidelijk niet over praten, wat ik best kan snappen. Ik ben ook maar een persoon die hij niet kent.

"Dagelijks. Ik zit op school hier in Amsterdam. Al woon ik in Utrecht."

"Waar zit je op school?"

"Op het Mediacollege, vlak bij sloterdijk. Tweedejaars Mediaredactiemedewerker."

"Oh leuk! Daar heb ik wel eens van gehoord ja." Ik knik glimlachend. Zo staan we nog even te praten over van alles. Martijn heeft goede humor.

"En hoe is het met Charelle?" vraag ik. Martijn zucht even. "Trouble in paradise?"

"Wanneer niet?" zucht hij. "Sorry, ik moet je hier mee lastig vallen." Ik schud mijn hoofd.

"Je mag het best vertellen hoor. Niemand die het van mij zal horen en geloof mij, praten is goed, maar de keus is aan jou. Ik dwing je nergens toe." Martijn lacht even.

"Dat geloof ik graag. Ik kan er alleen niet over praten. Het mag niet."

"Dat kan ook. Het is jouw leven. Ik kan je niet dwingen."

"Dank je, dat heeft nog nooit een fan tegen mij gezegd." Ik glimlach en voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Martijn lacht even.

Zijn telefoon gaat. Hij haalt hem uit zijn zak en zucht even.

"Ik moet gaan," zegt hij dan. Hij hoeft niet eens op te nemen om te weten dat hij weer terug moet.

"Is geen probleem. Nog bedankt voor de foto."

"Geen dank." Martijn opent zijn armen. Ik glimlach en geef hem een knuffel. Hij loopt weg en ik blijf hem na kijken tot hij uit het zicht is. Ik ga op een bankje zitten en staar even voor mij uit. Ik heb zojuist Martin Garrix ontmoet. Het maakt mij zo blij, maar nu ik er aan terug denk? Niet zo erg. Het doet pijn om te weten dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zal zien. Dat ik alleen maar een fan in zijn ogen zal blijven. Maar deze gedachte laat mij ook weer schuldig voelen, omdat ik toch Martijn heb ontmoet. Heel veel fans zullen hem niet ontmoeten. Ik zet mijn muziek weer op en zucht even. Ik snap wel dat mensen zeggen dat dit verslavend is, beroemde mensen ontmoeten. Ik ga naar mijn galerij op mijn telefoon en bekijk de foto van Martijn en mij. Hij is echt heel leuk! We zien er... verliefd uit.