SNEU.

HOOFDSTUK 1

"69 jaar... Veel te jong..." Snikt Neeltje, beter bekend als Destiny. Een achternaam heeft zij niet. Wel een achterwerk en dat is genoeg om haar brood mee te verdienen.

Een enkele zonnestraal breekt door de het dikke wolkendek heen en schijnt subtiel op de langzaam zakkende kist. Deze gebeurtenis doet tranen opwellen in Destiny's ogen. Het is zonder twijfel een teken van de goden, een teken dat haar zus nu in een betere plek is. Ze kijkt kort in de ogen van alle bijstanders, hopend een glimp van hun ziel te vangen, maar helaas zijn haar eigen ogen te vervuild met uitgelekte Action-mascara om iets te zien. Tot Destiny's grote verbazing zijn er wel 6 andere mensen aanwezig bij de begrafenis, ze had nooit geweten dat haar zus zo populair was.

Ineens barst Patrick, die tegenover Destiny staat, in huilen uit. Hij snikt: "Oh tante, wat moet ik zonder u? Wie zal nu mijn haar knippen?", maar niemand reageert op zijn misère.

Met vetrollen flapperend als vleugels holt Destiny naar Patrick toe om hem te troosten. Ze geeft Gerwin nog een boze blik, maar hij lijkt alleen maar aandacht te hebben voor de eikenboom verderop in het veld. Gerwin ergert zich extreem aan Willis die, zelfs met zijn gebrek aan spiermassa, het beeld van de prachtige eikenboom compleet blokkeert. Hij probeert om Willis heen te kijken, maar hij wordt links belemmerd door een jammerende Patrick en rechts van hem staat zijn tweede zoon Frederik, die met moeite de neiging om uit zijn neus te eten onderdrukt.

Ondertussen kijkt Lolita ongeduldig op haar horloge, ze vindt dat de ceremonie maar langzaam voorbijkruipt, nog langzamer dan haar zoektocht naar een boek dat net zo goed is als 50 Shades of Grey. Om het allemaal nog erger te maken heeft Patrick de hele dag nog geen moment aandacht voor haar gehad. Als hij niet bedroefd naar de grond staart, is hij wel naar die verdomde Christiaan aan het kijken. Lolita kan hem niet uitstaan, alleen al om het feit dat hij zijn broeken achterstevoren draagt om het risico op wedgies te verkleinen. Ze vindt hem maar een watje, Patrick verdient iemand met lef, zoals Lolita zelf. Christiaan merkt echter helemaal niks van Lolita's haat, hij is te druk bezig met het aanraken van zijn buik.

Na een halfuur ongemakkelijk stil te hebben gekeken naar hoe de door Destiny beschilderde kist (ze kon nooit haar droomberoep als kunstdocente op een middelbare school najagen, maar heeft schilderen nooit losgelaten) compleet werd bedekt met aarde, beweegt de groep zich als een sneltrein naar de receptiezaal. Ze worden hier ontvangen met een gepersonaliseerde afspeellijst, die overgoten is met Destiny's favoriete klassieke country artiest, en een te ruime voorraad aan koffie en plakjes cake. Het blijft een tijdje angstvallig stil in de ruimte, wat Willis doet denken aan zijn meest recente meditatie-sessie bij het KAMPTM (Klooster voor Amateur Monnik Praktijken), maar uiteindelijk komt er toch een gesprek op gang. "Het is alsof ik haar parfum nog kan ruiken", zegt Destiny zachtjes. Frederik is de eerste die reageert: "Dat kan wel kloppen, ik heb vandaag extra veel op gedaan om haar te eren." Er gaan wat blikken rond en Frederik voelt de verplichting om zich nader toe te lichten, "ja, ik heb haar hele collectie geërfd", zegt hij dan iets te trots.

"Frederique...uh, ik bedoel Frederik, dat had je niet hoeven delen. Anderen worden misschien jaloers." Zegt Gerwin op fluistertoon.

"Hey," Willis' snerpende, nasale stemgeluid laat de anderen schrikken, "over niet delen gesproken, weet iemand hoe ze is overleden?" De plotselinge directe vraag maakt een hoop los binnen de groep.

Christiaan: "Hoe kun je zoiets nou vragen?"

Patrick: "Hartstilstand...?"

Frederik: "Leverfalen!"

Christiaan: "Misschien wilde ze wel helemaal niet dat we dat weten."

Gerwin: "Jongens, doe niet zo belachelijk, het was een soa, zeker weten."

Destiny: "Gerwin! Zij was wel de laatste om een soa te krijgen."

Frederik: "Ja, luister naar Destiny, die weet ten slotte alles van soa's!"

Patrick: "Hey, we zijn hier niet om elkaar neer te halen."

"Ze was vermoord." Lolita, die zich tot nu toe opvallend stil had gehouden, staat op uit haar paarse stoeltje. "Wat?" Zegt Christiaan vol ongeloof. "Je hoorde me wel, jullie hoorde me allemaal. Ze was vermoord." Stuk voor stuk vallen ze stil, Patrick, Destiny, Christiaan, Frederik, Willis, zelfs Gerwin weet niet wat hij moet zeggen.

"Het zou wel een hoop verklaren..." Zegt Patrick uiteindelijk om de stilte te doorbreken. "Ik bedoel, ze leidde een hartstikke gezond leven, geen ziektes of afwijkingen, geen vijanden." Iedereen knikt in overeenstemming, maar gerust zijn ze er zeker niet op. "Wie in godsnaam zou haar willen vermoorden, though?" Vraagt Frederik met een diepe frons. Hij zuigt stevig aan het rechterpootje van zijn bril, de smaak ervan stelt hem altijd gerust. "Inderdaad! Ze was altijd zo lief... Hoe weet je het zo zeker, Lolita?" Vraagt Willis.

"Mijn vriendje, hij is al 20 jaar lijkschouwer. Zoals Patrick al zei, ze was gezond, misschien wel het gezondste lijk dat hij ooit heeft beschouwd, toch is ze dood. Het ziet ernaar uit dat ze vergiftigd was." Lolita brengt het nieuws alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Willis kookt van woede, hij is na al die tijd nog steeds niet over Lolita heen. Gelukkig weet hij zich nog de wijze raad van zijn KAMPTM-broeders te herinneren: 'Vermijd te allen tijde groen zien van jaloezie, die kleur staat je namelijk nie'. Willis is gelijk gekalmeerd.

"Jongens," Destiny komt na haar buitensporig lange toiletbezoek de zaal in gehuppeld, "Jullie raden nooit wie ik net tegen kwam!" Er draaien 6 verwarde hoofden naar haar toe in afwachting van haar nieuws. "De zoon van Jansen, je weet wel, die oudste, die vroeger bijna elke week bij me langs kwam. Ja, die had toevallig ook een begrafenis!" Destiny klinkt alsof haar hele dag gemaakt is, en dat terwijl ze maar net een tientje heeft verdiend aan het vluggertje in het gehandicaptentoilet. In datzelfde toilet hing een pocketversie van haar zelf geschreven kama sutra boek. Ze was zeer verbaasd die tegen te komen, de laatste keer lag er nog een krant uit het jaar dat ze wereldkampioen bridgen werd. Destiny's zwaar gemake-upte rimpels staan omhoog in een brede glimlach, maar de rest van de groep kan het nieuws niet waarderen.

Gerwin: "Erg classy, Des."

"Moet jij nodig zeggen." Mompelt Frederik net luid genoeg zodat Patrick het hoort. "Savage", fluistert Patrick terug terwijl hij zijn halfbroer boxt.

"Wat gebeurt hier precies?" Roept Christiaan met zijn mond vol AH BasicTM cake.

"Destiny vond deze begrafenis wel een mooi moment om nog een minderjarige te neuken." Zegt Gerwin onverschillig, maar met een verwijtende ondertoon.

Zuchtend reageert Destiny: "Jeetje Ger, zit dat brein van je in die schoudervullingen ofzo? Eikel."

"Waar?" Gerwin springt gelijk op in enthousiasme.

Patrick en Frederik rollen tegelijkertijd met hun ogen, zij weten als geen ander hoe extreem Gerwins eikel-obsessie is.

"Laat ook maar..." Christiaan stormt de zaal uit, hij is misschien de tweede jongste, maar de enige die zich volwassen kan gedragen. Patrick kan nu ook niet meer stil blijven zitten, wat als Christiaan iets overkomt daarbuiten? Hij laat het niet op het toeval aankomen en snelwandelt achter Christiaan aan. Lolita besluit zich gedeisd te houden en loopt voor deze ene keer niet direct achter Patrick aan. Wel moet ze even zijn altijd prachtige kontje bewonderen met een verrukt gezicht.

"Kom pap, we gaan naar huis. Nee, er liggen hier geen eikels. Kom nou maar." Frederik trekt zijn vader mee naar buiten voordat de boel verder kan escaleren. Lolita grijpt nu haar kans en glipt ook de zaal uit. Willis en Destiny blijven samen achter.

Willis: "Zullen we maar even dan?"

Destiny was eigenlijk van plan naar huis te gaan en in alle rust en stilte met een kinderdrinkbekertje koffie haar verzameling cd-hoesjes te sorteren, maar een extra zakcentje kon er wel bij.

Destiny: "5 euro."