Θεοί και Δαίμονες #1 (Η αναμέτρηση)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ηλίθια! Σύνελθε ηλίθια! Πρέπει να προχωρήσεις. Πρέπει να είσαι δυνατή.

Πήρα μια ανάσα. Έπρεπε να ηρεμήσω.

Ανάσα ξανά.

Σκέφτηκα τον Λαζάρ. Τι είχε πει; Όλα καλά. Όλα καλά.

Ανάσα πάλι.

Όλα καλά.Όλα καλά.

Όμως δεν μπορούσα, γαμώτο! Όσο κι αν προσπαθούσα να φέρω στον νου μου τα λόγια που πρόφερε ο Λαζάρ στο αυτί μου τη στιγμή της μεταφοράς μας εδώ, καμία καθησυχαστική σκέψη δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα, να πάρει! Ήθελα να το βάλω στα πόδια, να φύγω από 'δω αμέσως, να τρέξω, να βρω αυτήν την καταραμένη έξοδο και να βγω έξω, να βρω τους άλλους. Τώρα! Αλλά δεν γινόταν, διάολε. Δεν μπορούσα να παρατήσω την Έμιλυ. Όμως ούτε και να μείνω εδώ ήθελα.

Κι άλλη ανάσα.Κι άλλη. Κι άλλη.

Και ένα κλαψούρισμα από την Έμιλυ.

Στάθηκα απότομα μπροστά της ανακόπτοντας την πορεία της και έσφιξα τα μπράτσα της με τόση δύναμη, που ένιωσα το εύπλαστο δέρμα της να προσαρμόζεται στο καλούπι της παλάμης μου.

«Έμι!» είπα αγχωμένη και την ταρακούνησα ανεξέλεγκτα, χωρίς να υπολογίζω για εκείνα τα δευτερόλεπτα την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση του σώματός της και τα βαριά τραύματά της.

«Έμι, άκουσέ με» επανέλαβα μέσα από τα σφιγμένα μου δόντια, έχοντας στραγγίξει πλέον από κάθε γραμμάριο υπομονής. «Όλα θα πάνε καλά. Πάμε επιτέλους!»

Όλα θα πάνε καλά. Όλα θα πάνε καλά.

«Με... Μέγκαν...» τραύλισε συλλαβιστά το όνομά μου, ενδιάμεσα από τους απανωτούς λυγμούς που την έπνιγαν. Η φωνή της ακούστηκε σαν θρήνος. Κι εκείνη καταλάβαινε τη δύσκολη κατάστασή της.

«Μη φοβάσαι» την πρόλαβα.

«Εσύ;» Τα ρουθούνια της ρούφηξαν τις μύξες που έτρεχαν στο στόμα της και ένας ακόμα λυγμός τράνταξε την πλάτη της.

«Εσύ δεν φοβάσαι;»

«Όχι» είπα κοφτά. Με το ζόρι ακούστηκα και αυτό, γιατί έλεγα ψέματα. Απλώς ήλπιζα ότι μέσα στον πανικό της δεν θα καταλάβαινε τη δική μου αγωνία. Ήλπιζα ότι ακουγόμουν πειστική. «Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα» απάντησα, παριστάνοντας τη θαρραλέα.

«Το ίδιο κι εσύ. Πρέπει να συνεχίσουμε τώρα, οι άλλοι θα περιμένουν».

«Κ... κι αν έφυγαν; Θα μας παράτησαν».