Ben bugün hayatımdaki en mutlu günü yaşıyordum. Yani mutlu olmam gerekiyordu öyle değil mi? Çünkü ben evleniyordum. O da evleniyordu.
Beyaz gelinlik giymiştim. Onun gelini olacaktım. O da damatlık giymişti. Kır düğünü olacaktı. İkimiz de beyaz papatyaları severdik. Daha doğrusu ben sevdiğim için o da severdi ve düğün çiçeğimiz beyaz papatyalardı. O saçlarımı açık bırakmamı severdi ve bende bu yüzden açık bırakmıştım, hafif dalgalar eşliğinde. Ben onu çikolata kokulu parfümünü severdim ve o bu yüzden bugün o parfümü sıkmıştı. Biliyordum. Hissediyordum.
O benim melek kolyemi severdi. Bu yüzden bu mutlu günde daha doğrusu mutlu olmamız gereken günde o kolyeyi takmıştım. Çünkü, o severdi. Biz bugün evleniyorduk. Ama... Ama birbirimizle değil. O başka bir kadınla. Ben başka bir adamla...
İçimizde birbirimiz varken, başkalarıyla evleniyorduk. Hemde aynı gün. Ah ne tesadüf ama. İşte şimdi bu masada ona 'evet' demek yerine başkasına 'evet' demek... Bu, en fazla canımı yakan. İliklerime kadar hissediyorum şimdi acıyı. Acının en koyu tonunu.
Gözyaşlarım istemsizce akıyor gözlerimden. Herkes mutluluktan sanıyor ama kimse bilmiyor ki canımın canımdan gittiğini. Koca bir alkış tufanı kopuyor ve ben daha çok ağlıyorum. Başkası beni öpüyor ve ben daha çok ağlıyorum.
Sonra, sonra onu görüyorum davetlilerin arasında. Damatlık ne çok yakışmış diyorum. O bana gelmiş ama ben gidemiyorum diyorum. Yanımda olması gerekiyordu diyorum bal rengi gözlerine bakarken. Bağırmak istiyorum etrafımda mutluluktan uçan insanlara. Benim de mutlu olduğumu sanan insanlara.
Bu gözyaşları mutluluktan değil sizi aptallar. Sadece acıdan. Saf acıdan. Onu severken, onu isterken, başkasının gelini olmamdan bu acı.
Ve ona bakıyorum tekrar. Gözlerinden süzülen yaşlara bakıyorum. Tek tek tutup silmek istiyorum o gözyaşlarını. Ve yanağında bıraktığı ıslaklığı öpmek istiyorum kokusunu en derinlerime çekerken. Ve sonra fısıldıyorum "İmkansız... Bu masalın sonu mutlu bitmedi." Sanki beni duymuş gibi arkasını dönüp hızla uzaklaşıyor. Benden, bizden gidiyor sonsuza dek gelmemek üzere. Söylemiştim. Bizim masalımızın sonu mutlu bitmedi...
