ေတာအုပ္တစ္ခုအတြင္း ေျပးေနမိတဲ့ကြ်န္မ....ေတာင္ကုန္းေတြ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျပးလြွားေနရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေနသလို....ေဟာ....ေတြ႔ပါျပီ....ကြ်န္မေရွ့မွာ ရွိေနတာက ကြ်န္မခင္ပြန္း မင္းျကီးJongin....
Jongin-"မင္းကေတာ္...."
Jonginအနူးညံ့ဆံုးအျပံဳးေတြနဲ့ သူမကိုျပံဳးျပရင္း ေပြ့ဖက္လိုက္သည္။Suhoကေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ရွဳိက္ျကီးတငင္ငိုေနမိသည္။Jonginရင္ခြင္ထဲမွ Suhoမ်က္နွာေလးအား တစ္ဝစိုက္ျကည့္ျပီး မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ေပးကာ
Jongin-"မင္းကေတာ္....ကိုယ္သြားဖို့အခ်ိန္တန္ျပီ...."
ရုတ္တရက္ အမွဳန္အမြွားေလးေတြအျဖစ္ လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့Jongin....
Suho-"ဟင့္အင္း.... မသြားပါနဲ့.... မင္းျကီး....မင္းျကီး...."
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
(Wuအိမ္ေတာ္အတြင္း)
Suho-"ဟင့္အင္း.... မသြားပါနဲ့.... မင္းျကီး....မင္းျကီး...."
သတိမရေသးတဲ့ Suhoရဲ့လက္ကေလးကို ကိုင္ျပီး Yifanကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိဘဲ မ်က္ရည္က်မိသည္။
Yifan's POV - ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ မင္းက Jonginကိုသာ တမ္းတေနခဲ့တာပဲSuho....ငါကေရာ....မင္းေရွ့မွာရွိေနတဲ့ငါကဘာလဲ
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ဒုန္း....ခလြမ္း
Suho-"ထြက္သြား.... နင္တို့အခုငါ့ေရွ့ကထြက္သြား...."
သတိရရခ်င္း Suhoသိလိုက္ရတာက သူမရဲ့ရင္ေသြးေလး ဆံုးရွံဳးသြားခဲ့ျပီတဲ့။ လူ့ေလာကထဲကို ေျခခ်ခြင့္ေတာင္မရလိုက္တဲ့ ရင္ေသြးေလးကို ဆံုးရွံဳးလိုက္ရျပီဆိုေသာအသိက သူမကို အသိစိတ္လြတ္ထြက္သြားေစခဲ့သည္။
Suhoကုတင္ေပၚကေန ကုန္းရုန္းထျပီး ေဘးနားက စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေတြကို ခ်ခြဲကာ ပန္းကန္လံုးေတြကို ကိုင္ေပါက္လိုက္သည္။
အေစခံ-"မမေလး....စိတ္ကိုျငိမ္ျငိမ္ထားပါ...."
Suho-"Wu Yifanကိုသြားေခၚ....အခုခ်က္ခ်င္း အဲ့လူယုတ္မာကို သြားေခၚ"
