SHEPHERD STAR | ÇOBAN YILDIZI

1# Kabus •

Karanlığın içinden bir ses , tıslamaya benzer bir ses...
-Katherine... beni çağırıyordu. Sonra çok az bir ışık belirdi. Sonradan onun doğmakta olan bir güneş olduğunu farkettim.. Arkamı döndüm ve koşmaya başladım fakat ben koştukça o ışık bana yaklaşıyordu. Tıslama kulaklarımda çınlıyordu. Koridorun sonuna geldiğimde bir kapı buldum kapıyı açtığım anda rüzgarı bütün vücudumda hissedebilmiştim. Yüzümün her yanına dağılan saçlarımı düzelttim ve yerden neredeyse 3000 metre yüksekte olduğumu farkettim ama tek çare kendimi boşluğa bırakmaktı.. Kendimi attım ve yere tam çakılacakken sıçrayarak uyandım..

Öyle korkmuştum kendimi yataktan nasıl attığımı bilmiyorum. Bu lanet olası kabusları son 6 gündür sürekli görüyordum ama bu en gerçekçi olanıydı.. Yataktan çıkıp annemlerin yanına koşmaya başladım tam o sırada babamın odadan hızlıca çıktığını gördüm. Şaşırmıştım ama babamı görmek beni rahatlatmıştı.. Babama seslendim fakat beni duymadı koşmaya devam etti tabii ben de onun peşinden..

Evimiz ormanın içinde olduğundan oldukça ürkütücüydü ve hava hala karanlıktı. Saatin kaç olduğundan haberim yoktu. Babam gölün kenarında diz çöktü acı çektiği belliydi vücuduna hakim olmaya çalışsa da başaramıyordu. Sonrasında bi anda yere yığıldı öyle korktum ki hemen babamın yanına koştum. - Baba? Babacığım, iyi misin!!???
- Kate hemen eve dön.. Hemenn !
Babamın rengi maviye dönüşmeye ve yüzü çok çirkin bir hal almaya başlıyordu. Vücudu şiştikçe şişiyor geceliği yırtılıyordu. Ben ise içimden gözlerini açması için bildiğim tüm duaları ediyordum.

Gözlerini açtığı anda korkup bir kaç adım geri gittim. Çünkü gözleri eskisi gibi mavi değildi. Gözleri mordu. Gözlerine baktıkça başım dönüyordu. Gözlerimi zar zor onun gözlerinden kurtardım ve güneşin doğmakta olduğunu farkettim. İçimden bir ses işlerin hiç de iyiye gitmediğini söylüyordu..

Babam üstüme doğru yürümeye başladı. Hiç düşünmeden arkamı dönüp koşmaya başladım çünkü bu yaratığın babam olmadığına adım kadar emindim. Deli gibi koşuyordum o an görünmez olmayı öyle çok istedim ki.. Sonra bi kapana denk geldim ve ağ beni sarmalayıp yukarı çekti. Babamın beni görüp ordan hızlıca uzaklaşması fazla sürmedi. Sonra yakınlardan sesler geldi hemen o tarafa döndüm ve siyah saçlı , mavi gözlü, kaslı birinin bana doğru geldiğini gördüm. Sanırım daha fazla dayanamayacaktım. Bağıra bağıra ağlamaya başladım..
-Nolur bana bişey yapmayınnn! Yalvarırım.

Genç çocuk beni aşağıya indirdi ve yüzümü dikkatlice incelemeye başladı. Göz göze geldiğimiz an ürktüm ve iki adım geri attım. Sonra gözleri burnumda takılı kalmıştı. Ne bakıyorsun öyle be ? diye bağırmak gelse de içimden korktuğumdan dilim tutulmuş gibi sadece ona bakıyordum. Cebinden bir mendil çıkarttı ve burnumu bastıra bastıra sildi. " Aaahh. Canımı acıttıınn !" dedim. O sadece gülümsemeyi tercih etti ve mendili elime sıkıştırıp gitti..

Sonra koşar adımlarla eve geldim ama annem evde yoktu arka bahçeye dolandım. Gün iyice ağarmıştı. Sonra tanıdık bir ses duydum..
"Katherine ? " Bu ses babama aitti ama arkamı dönmeye cesaretim yoktu. Arkamı dönmeden
" Gitt! " diye çığlık attım. Babam yaklaştıkça korkum arttı. Sonrasında beni kendine çevirdi. O an normale döndüğünü gördüm ve tekrardan ağlamaya başladım. Babam "Seninle acilen konuşmamız gerek kızım, annen gelene kadar yürüyelim mi biraz?" dedi. Babam normal görüntüsüne dönmüş de olsa hala korkuyordum ama sessizce başımı salladım ve babamı takip ettim..