Umutsuz

Kısacık Giriş

💙Fotoğraftaki Duru
"Abicim mal mısın?"
"Ya Duru, dünyanın en güzel fikri karşında duruyo ve senin verdiğin tepkiye bak!"
"Deniz saçmalama ya!"
"Lütfen diyorum ya lütfen!"
"Bana bak zaten rezil olduk, yürü ya eve gitmemiz gerekiyo bak annem kaç tane mesaj atmış!" evet. Gerçekten gerektiğinden fazlaca rezil olmuştuk. Önce insanların zillerine hunharca basıp 'Merhaba ben Cemalettin, peki ya siz?' demiştik. Aptallık bu! Selam, ben Duru. Deniz benim arkadaşım. Sormadan erkek arkadaşım. Yani sevgili değiliz. Arkadaşız. Bide Nur var. Yani hayatımın ışığı. Öyle yani. Bi erkek kardeşim, annem ve babam. Hayatım bundan ibaret. Aslında bana çok sevecen derlerdi. E zaten bu da küvetin içinde elimde bi jilet parçasıyla bileklerimi kesmek için nasıl beklediğimin hikayesi. Sıkıcı olur mu bilmem, beğenir misiniz onu da bilemem. Ama ben buyum. Aslında buydum. Yıkılmadan önce bi umudum vardı.
Daldığım yerden gerizekalı Deniz'in sesiyle ayrıldım.
"Ya Duru, altı üstü kadının yumurtalarını çalıp üstüne atıcaz. Bak yanımda kar maskesi de var. Bişey olmaz yani. Hadi ya lütfen!"
"İyi tamam, beyinsiz!"
"Heh şöyle. Hadi bak tak şunu" diyerek elindeki kar maskesini yüzüme fırlattı. Kendi kar maskesini de taktığında koşmaya başladık. Deniz eline 3 koli yumurtayı alıp kadına fırlatmaya başladı. Ben de tam elime 1 koli almıştım ki burnumun hemen altında ki sıvıyla duraksadım. Deniz bana doğru baktı ve gözlerini sonuna kadar büyüttü. Bense o sırada başımın dönmesini durdurmak istiyodum. Ardından gözlerimin önündeki görüntüler karıncalanmaya başladı ve en son hatırladığım beni yutan o kocaman karanlık oldu.