Waves of Hate

chapter one || it all started with a food fight.

"Als jullie het niet doen dan zit er niets anders op dan jullie te schorsen voor een week". Ik kijk Meneer Becks vol ongeloof aan. "Schorsen? Ik ben nog nooit geschorst" zeg ik. "De kantine moet brandschoon zijn, en daar gaan jullie twee hopelijk zonder al teveel ruzie voor zorgen" zegt Meneer Becks. "Maar hij-" "Geen gemaar Dyliana, jullie waren begonnen met de voedselgevecht" onderbreekt meneer Becks mij. Boos sta ik op en loop ik Meneer Becks zijn kamer uit, waar Phoebe en Beau stonden. "En? Ga je nog mee shoppen?" vraagt Beau.

"Ik moet de kantine opruimen met de nieuwe" mompel ik en ik loop de gang door naar mijn kluis. "Dat meen je niet" zegt Phoebe verbaasd. "Helaas wel" zeg ik en ik pak een stapel reserve kleding uit mijn kluis die ik er altijd voor de zekerheid in doe, vanwege gym soms en onverwachtse afspraken.

"Wil je dat we blijven om te helpen?" vraagt Phoebe terwijl ik me omkleed in de WC. "Nee, dat willen jullie echt niet" zeg ik en ik trek mijn shirt over mijn hoofd. "Weet je zeker dat je alleen met die eikel wilt zijn" vraagt Phoebe. "Het doet pijn om dit te zeggen maar gaan jullie maar shoppen, ik heb dit zelf veroorzaakt" zeg ik en ik doe de wc deur open en kijk mijn vriendinnen aan. Phoebe en Beau omhelzen me in een knuffel en met een zucht verlaat ik de WC en loop richting de kantine.

Terwijl ik wat opgedroogde resten Macaroni en kaas van de muur af schraap merk ik op dat Niall gewoon onderuitgezakt op een stoel zit met zijn mobiel in zijn handen. "Hey, ga je ook nog helpen of wat?" roep ik naar hem. "Nah, opruimen is niet echt mijn ding" antwoord hij terwijl hij zijn telefoon omhoog houd en zijn haar begint door te kammen met zijn vingers. Wederom zorgde deze jongen ervoor dat ik boos werd vandaag.

"Luister Mister douchebag, jij bent net zo verantwoordelijk voor deze troep als ik. In feiten ben jij de oorzaak" zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan. "Als jij nou gewoon oplette waar je liep en niet tegen mij aan kwam was er niks aan de hand" zegt hij. "Nou word die mooi" roep ik boos en ik gooi de schoonmaak spullen op de grond en pak mijn tas op. Niall kijkt me verbaasd aan.

"Wat ga je doen?" vraagt hij verbaasd. "Naar huis" antwoord ik en ik draai me om. "Dyliana!" riep Niall me nog na. Zuchtend draai ik me om. "Ik help je al kom terug" zegt hij en hij staat op. Dus hij kan wel normaal doen en praten, what a shocker.

"Vertel eens wat over jezelf" vraagt Niall die aan de andere kant van de kantine staat. Deze vraag had ik echt niet zien aankomen na de eerste twintig minuten geen woord te hebben uitgewisseld. "Ik ben niet interessant genoeg" zeg ik.

"Come on je kan toch wel iets vertellen, zoals is dat jou natuurlijke haarkleur?" vraagt hij. "Ja, dit is mijn natuurlijke haarkleur" zeg ik. "Hmm apart" antwoord Niall. "Hoezo apart?" vraag ik. "Gewoon het is raar" zegt hij. "Alsof jij niet raar bent" zeg ik. "Nee," antwoord Niall "Jij bent raarder" "Hou gewoon je mond en ga verder met het schoonmaken van de tafels" sis ik. Met deze jongen valt er niet te praten.

Na een uur liggen we languit en uitgeput op een tafel naar de plafond te staren. "Ik heb nog nooit zo hard gewerkt in mijn leven" zegt Niall. Ik draai me met mijn hoofd naar zijn tafel toe en betrap mezelf erop dat ik naar hem staar. Hij kijkt mijn richting op en grijnst even. "Ik weet dat ik knap ben, maar staren is ook nergens voor nodig" zegt hij. "Dat dacht je maar en doe me een lol en kijk de volgende keer beter uit" zeg ik, en ik focus me weer op de plafond die veel interessanter is dan de arrogante kwast die naast me op een rafel ligt.

"Ik denk dat, dat ook voor jou geld of voelt Miss Perfect zich te goed voor anderen?" zegt hij. Ik kijk hem gelijk aan. "Hoezo Miss perfect?" vraag ik. "Je doet alsof je perfect bent, en beter bent dan anderen met die houding van je" zegt hij. "En hoe ken je mij zo goed?" vraag ik. "De verhalen die ik heb gehoord op school over je" zegt Niall. "Wie zeggen dat dan?" vraag ik. Hij kijkt me bedenkelijk aan. "Ik zeg niks" zegt Niall en hij richtte zijn aandacht op zijn mobiel weer. Ik staarde weer naar de plafond. Het gaf me een raar gevoel dat mensen over mij praatte en vonden dat ik me hoger voel dan hen. Deed ik echt zo? Zonder nog iets tegen Niall te zeggen pakte ik mijn tas op van de grond  en liep naar buiten, naar de parkeerplaatsen.