Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 3ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Η σπηλιά είναι ασφαλής βασίλισσα μου,μπορείτε να μπείτε μέσα." επιβεβαιώνει.

Τον ακούω και προχωρω με φοβισμενο βήμα. Κάτι δεν μου αρέσει σε αυτή τη σπηλιά.Το μόνο που μου αρέσει είναι ότι δεν είναι υγρη όπως η προηγούμενη. Είναι πιο στεγνή και πιο παγωμένη,δεν ξέρω πως γίνεται ακριβώς αυτό.Καθώς προχωρώ προς το βάθος κοιτάζω πίσω. O James είναι ακόμη εκει ,με ενθαρρύνει να προχωρήσει πιο βαθιά.
Ενω περπατάω κοιτάζω τα τοιχόματα της σπηλιάς. Αν υπολογιζω καλά αυτή η σπηλιά πρέπει να είναι έτσι για αιώνες. Είναι μεγάλη όμως, αμφιβάλλω αν θα ήταν αρκετά ασφαλής από ανθρώπους. Αλλα είναι θεοσκοτεινη ολα κι ολα!Ξαφνικά καθώς περπατά σκοντάφτω σε ένα τεντωμένο σκοινάκι. Τι στο καλό;Ένα τεράστιο κλουβί πέφτει από την οροφή της σπηλιάς και πέφτει πάνω μου κλείνοντας με στο εσωτερικό της.

Τρομοκρατουμαι και αρχίζω να ουρλιάζω.

"James βοήθεια!"

Βλέπω τον James λίγο πιο έξω από τη σπηλιά που φεύγει από το οπτικό μου πεδίο. Όχι!

"Όχι!James έλα πίσω!Έλα πίσω James!"

Βλέπω διάφορες μορφές να κινούνται στο σκοτάδι τι στο καλό;Κουλουριάζομαι στη γωνιά του κλουβιου.

Άνθρωποι.
Οι λύκοι με πρόδωσαν. Ανάθεμα ειμαι σε κλουβί περικυκλωμένη από ανθρώπους. Αρχίζω να τους γαβγίζω και να τους γρυλίζω. Όμως τελικά αυτό δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα. Ένα τύπος του οποίου το πρόσωπο είναι σκοτεινό βγάζει ένα όπλο και με στοχεύει. Το τελευταίο πράγμα που νιώθω είναι ένα τσίμπημα στο πόδι μου.Μετά το σκοτάδι με καλωσορίζει.

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3ο

Είμαι υπνωτισμένη . Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να ανοιξω τα μάτια μου. Ο φόβος μου γαι το δικό μου σκοτάδι, ο πόνος της προδοσίας ή το βουητό που έχεις τρελάνει τα αυτιά μου;Ίσως και τα τρία μαζί.Όταν ανοίγω τα μάτια μου χάνομαι. Το θεαμα είναι τρομακτικό. Ξέρω από τη πρώτη στιγμή που είμαι αλλά αποδεχομαι την περίπτωση να κάνω λάθος. Κάνω αποπειρα να σηκωθω στα ποδια μου αλλα ζαλίζομαι και πεφτω. Πωπω τη ζαλη!
Ξανά κάνω τη προσπάθειά μου και αυτή τη φορά πετυχαίνει και στέκομαι στα πόδια μου.Κοιτάζω τον χώρο που βρίσκομαι. Το πρώτο που παρατηρω και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι είναι τα κάγκελα που υπάρχουν σαν άπειρα εμπρός μου. Κάγκελα ψηλά μέχρι τον ουρανό, που λέει ο λόγος, δέντρα περίεργα ,αναμφίβολα ψεύτικα. Πέτρες ,μάλλον πήλινες , και μία μικρή σπηλιά σε ένα ψευτο-βουνο. Σπηλιά;Τέλος πάντων, με λαγούμι μοιάζει . Ένα δασος. Ψευτο-δάσος. Ξανά κοιτώ τα κάγκελα με τους αμέτρητους ανθρώπους που με περιβάλουν. Άνθρωποι με κάμερες, παιδάκια με τα παγωτά τους. Τρελενομαι. Δεν μου συμβαίνει στα αληθεια αυτό ,σωστά;Πως στο καλό βρέθηκα στο ζωολογικό κήπο;
Η ανάμνηση του James να με αφήνει μόνη στο μικρό κλουβί μέσα σε εκείνο το κλουβί στη μεγάλη σπηλιά παίζει στο μυαλό μου. Το τέρας! Με πρόδωσε . Όλοι με πρόδωσαν. Με φίδια να είχα να κάνω δεν θα κατέληγα εδώ.
Ανάθεμα με! Είμαι σε ζωολογικό κήπο ,και να φανταστεις πως μου άρεσε παλιά να έρχομαι.