He's a Girl?!

Chapter 1 - I'm sad...I'm mad... I'm happy... ?!

a/n: konbanwa!!! finally.. the first chapter!!! yay!! yay!! yay!! *looks around*(>_>)(<_<)(O_O) ehem! i look like an idiot here.. hahahaha!!! anyway... 

ENJOY READING!!! then after that... you know..

VOTES AND COMMENTS!!! 

>author J

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mie's POV 

"Yada! YADA!" sigaw ko sabay kamot sa ulo. [Don't wanna! DON'T WANNA!]

"Kamiko! You need to wear this wig para hindi ka makilala kung sino man sa school ang pupunta din sa MOA..." sabi ni Given,childhood friend ko. Kumalma na ako ng onti! ^_^ Tama naman kasi si Giv eh... Delikado na kung may makakita sakin na galing sa school. Bakit hindi nalang ako pumunta sa mall ng lalaki ako?? Kasi nga!! Kasi nga... bibili ako ng mga napkin. :'''''/ Nagblublush na siguro ako ngayon dahil tumingin sakin si Given tas nag..smirk? O_O "...aesaekki" bulong ni Given.  [..brat]

" WHAT?!" sigaw ko sabay tingin sa kanya with this look --> O_O 

"Aesaekki! aesaekki!" Inulit ulit niya pa. Lumapit ako sa kanya tas tinakpan ko bibig niya.  [Brat! Brat!]

I glared at him and said, "Yah! Dagchyeo, geuleohji anh-eumyeon naega neohuileul jug-il geos-ida!" Parang kutsilyo na tumagos sa kanya ang salita ko kaya nanahimik nalang siya.. Tinanggal ko na ang kamay ko sa bibig niya. [Shut up or i'll kill you!]

Nagkaroon na din ng katahimikan. One comfortable silence. (^v^)V

Tumingin na ako sa bintana ng kotse.. Hindi pa pala ako nagpapakilala ng maayos sa inyo. Ako si Kamiko Ukita. Tawag sa akin ni Niichan(kuya ko) ay Mie.At tawag naman sa akin ni Given ay Kei o kaya Kami (meaning “god” sa Japan), siya lang tumatawag sa akin ng ganun..kasi naman siya lang rin ang tangi kong kaibigan. Hindi kasi ako lumalabas ng bahay namin and he’s the son of my mother’s bestfriend.17 years old na din ako. I’m half Japanese, half Korean at may onting dugo ng isang Pilipino. My dad is the Japanese and my mom yung natira. I'm not living with them since I was three. Pinalaki ako ng mga butlers and maids dito sa isang mansyon namin sa Pilipinas. Yup, mayaman kami. Hindi ako galit sa parents ko,alam ko naman na may dahilan. Pero hindi ko din alam ang dahilan. Galit ako sa kuya ko!! Siya nalang ang pamilyang kasama ko pero iniwan niya ako.. for fame?! It's been 3 years since he left our home. I haven't seen him since then. Last year sa tv, dun ko lang siya ulit nakita. 

(FLASHBACK)

"Butler-san, I know this already.. I don't want to study anymore." sabi ko sa head butler namin, kung sa school tawag sa mga nagtuturo ay "teacher" sakin naman "butler". Wala naman kasi ako sa school diba? >_<

"But young master Kamiko you need to study. You said you don't want to go to school that's why your parents assign me to-" 

"I'm going to my room now" I stopped him from talking. Tumayo na ako. I don't want to talk about my parents. I don't hold a grudge on them.. I just don't want to talk about them.

"YOUNG MASTER KAMIKO!" binuksan ng isang maid yung pintuan bago ko pa mabuksan ito. She’s my personal maid kaya siya ang madalas kong kinakausap. “YOUNG MASTER KAMIKO!” sigaw niya sa akin habang hingal na hingal pa siya.