Honden

Hoofdstuk 2c

Hoe had dit zelfs kunnen gebeuren?! Ik keek om me heen om een opening te bespeuren, maar ik werd omringd door de hoge struikgewassen. Ik kon naar links, naar rechts naar voren en zelfs naar achteren kijken, ik zag echter niets anders dan die grote planten. Mijn staart krulde zich rond mijn linkerbeen en ik hield mijn hoofdje dicht bij de grond. Het is onmogelijk dat ik me door zo'n struik heb geworsteld om hier te geraken. Zelfs al zou ik het bewust hebben geprobeerd, het was te dicht vertakt en dus ondoordringbaar. Wat als... Nee, planten kunnen zich niet bewegen... toch? Maar wat als Professor Weins naar buiten was geslopen toen ik een schoonheidsslaapje aan het doen was? Misschien was dit wel één van zijn listen om mij om zeep te helpen! Wat moet ik doen? Ik staarde omhoog. De enige manier om uit deze gevaarlijke situatie geraken was om op te stijgen zoals de vogels en door de lucht naar de vrijheid te vliegen. De wind waaide door de bomen en zorgde ervoor dat de bladeren ritselden. Iets in de schaduw van het bladerdak reflecteerde het licht. Ik draaide mijn hoofd lichtjes en toen besefte ik wat ik zonet had gezien. Grommend stelde ik me dreigend op. "Wie ben jij?" Blafte ik woedend. De angst dat de groene monsters me elk moment met hun takken konden grijpen, zorgde ervoor dat ik op de rand balanceerde van razernij. De wandeling en het plan van de krankzinnige Professor Weins, waren me teveel geworden. Ik hoorde gespin en op die trage, maar ik moet toegeven wel elegante manier, kroop een pikzwarte kat uit de schaduw. Haar klauwen boorden zich in de tak bij elke stap die ze maakte. Haar ogen hadden een blauwe, haast violette kleur en stonden geamuseerd op me gericht. Ze grinnikte.

"Wie ik ben?"

Haar staart zwiepte traag heen en weer en verried haar plezier in mijn leed. Toen ze haar evenwicht had gevonden, zakte ze rustig door haar achterpoten zodat ze op de tak kon zitten. Ze krulde haar staart netjes rond haar poten.

'Is het niet netjes om eerst jezelf voor te stellen voordat je om iemand anders haar naam vraagt?' Ze schudde weemoedig met haar hoofd. 'En ik dacht nog dat de huisdieren manieren aangeleerd kregen.'

Vol medelijden keek ze me schuin. Hoe graag ik nu wel niet wilde grommen, had ze gelijk. Het was de beleefdheid zelve om eerst je naam te geven.

'Natuurlijk ben ik dat niet vergeten,' mompelde ik.

Ik zette mijn voorpoten iets verder uit elkaar om er imposant uit te zien en mijn staartje ging terug omhoog.

'Ik ben Eros. Fijn om kennis te maken.'

De kat draaide een oor naar mij toe. 'Eros?' herhaalde ze.

Ik knikte trots. Op dat moment begon ze te schateren van het lachen terwijl het uiteinde van haar staartje zachtjes heen en weer ging. Meteen zonken mijn kop en mijn staart naar de grond toe. Waarom lachte ze? Wat was er zo grappig? De grotere vraag was echter waarom ik me ongemakkelijk werd door de reactie van een kat!

'Wat is jouw naam dan wel niet?' gromde ik boos.

Het duurde even voordat ze terug op adem was gekomen, maar elke seconde dat ik moest wachten, nam de spanning in mijn lichaam op.

'Zeg op! Jij bent nu aan de beurt!' blafte ik.

 Ik had er genoeg van. Hoe durfde een kat me uit te lachen terwijl de groene monsters me elk moment kunnen bespringen? Ze stond op en leunde een beetje naar voren.

'Mijn beurt?'

Grommend deed ik gefrustreerd een stap naar voren. 'Ja, ik heb mijn naam gezegd en nu is het aan jou.'

Ze blies en ik sprong naar achteren. Blijkbaar stond het haar niet aan dat ik opeens dreigend deed. Mijn hart bonsde tegen mijn borstkas en mijn hoofd stond onderdanig laag bij de grond. Wat was ik aan het doen? Ik had niets fout gedaan! Dat zij er van genoot om andere mensen uit te lachen was niet mijn probleem! Ik was niet meer geïnteresseerd in haar naam. Ze werkte namelijk op mijn zenuwen en ik wilde niets met haar te maken hebben! Ik wilde nu gewoon terug naar huis. De pup moest ondertussen haar lesje al geleerd hebben. Het was hoognodig dat ik terug naar het nest ging. Toch... Ik kon die kat niet zomaar laten gaan. Nu ik toch al aan het wachten was, kon ik beter tot het einde blijven. Mijn trots liet het niet toe dat ik me als een verliezer naar huis zou jagen. Daarnaast was er nog steeds het probleem van die plant monsters van de professor... Ik raapte mezelf terug bijeen en keek haar uitdagend aan.

'Nou?' drong ik aan.

Hmpf, ik zou me niet zo snel gewonnen geven! Ze keek me echter aan met pretlichtjes in haar ogen.

'Waarom zou ik mijn naam moeten vertellen aan een verwende krullenbol die altijd alles gekregen heeft waar zijn hartje begeerde.'

In de laatste woorden kon ik een lichte haat achter de woorden onderscheiden. Verwend? Ik? Wist die kat wel hoeveel ik elke dag deed?! Babysitten was niet echt een simpele baan, hoor! Ik rende naar de boom toe en plaatste mijn voorpoten er met een grote kracht tegen.

'Hey!' blafte ik. 'Je had beloofd om je naam te geven als ik het eerst deed!'

'Ik heb niets beloofd?'

De kat sprong tak per tak omlaag tot ze zich op de laatste tak bevond. Het was echter nog tientallen snuitafstanden van me verwijderd.

'Ik heb enkel gezegd dat het normaal is in de Wijk om je naam te geven aan een wild vreemden.'

Ik zette me af van de boom en staarde naar de kat.
'Dat is hetzelfde. Of ben je van plan om een ongeschreven regel van de wijk te breken?' vroeg ik uitdagend. Ik snapte echter niet waarom ze zo moeilijk wilde doen. Het was maar een naam. 

'Maar wanneer heb ik gezegd dat ik bij de Wijk hoor?' Het duurde een paar seconden voordat ik begreep wat ze zei. Als ze niet bij de Wijk hoorde... waar hoorde een tam dier zoals zij dan thuis? En niet alleen dat...

Waarom vertikte ze het om hem haar naam te geven?! Was het teveel gevraagd om zoiets simpels te doen? Ik mocht dan niet weten wie ze was of waar ze vandaan kwam, maar van 1 ding was ik heel zeker: Ik kon haar bloed wel drinken! ...Tenzij haar gedrag besmettelijk was natuurlijk. 

Het enige wat hij wilde was een kleine wandeling maken, maar op de een of andere manier is hij de weg kwijt geraakt? Ocharme, maar maak je geen zorgen kleine Eros. Je hebt nu iemand leren kennen die je de weg kan wijzen! Wees echter niet te snel op je tenen getrapt te zijn, want anders kan je nog de verkeerde keuzes maken... 

THANKS FOR READING!! Ik weet dat ik al langer dan een jaar niet meer actief ben geweest, maar ik ben van plan om toch weer te beginnen te schrijven. Hopelijk willen jullie Eros' verhaal nog steeds volgen en bedankt voor alle comments en likes die ik het afgelopen jaar heb gekregen!! Jullie zijn geweldig!!! >O<  Voor degenen die deze weken examens hebben: Veel succes!! 

Ik hoop dat jullie het leuk vonden ;) 

Read it, love it, like it and of course don't forget to leave a comment!! XD 

xxxSUBblackflowerSUBxxx