Drunk Poetry for Miserable Artists

Σουρρεαλισμός

Μερικές φορές η ωμή πραγματικότητα καταπίνει όλα τα χρωματιστά, ψυχεδελικά σχήματα που ανθίζουν στο μυαλό μας.

Τα πινέλα μένουν στην άκρη και οι λέξεις φαίνονται στο χαρτί ως ενωμένα γράμματα σε σειρά και όχι ως εικόνες που στροβιλίζονται.

Εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι το μυαλό του αλλοιώνεται από την ωμότητα και τον άχρωμο ρεαλισμό.

Καταστρέφεται η μοναδική αυθεντικότητα, η αισχρή και συνάμα αθώα λαγνεία που μας διακατέχει.

Η άρρωστη φαντασία συρρικνώνεται και δεν ξέρεις αν αυτό βοηθά στην επικείμενη πορεία σου ή απλά ο κόσμος σε αλλάζει για να ταιριάζεις πιο ομαλά και πιο άχρωμα.

Η μόνη λύση είναι να βάψεις τα πάντα, να μπερδέψεις τα χρώματα μεταξύ τους, να δημιουργήσεις εικόνες, να ορίσεις το όμορφο αλλά και το ενοχλητικό, να λερώσεις πινέλα, χαρτιά και τοίχους και να πλημμυρίσεις το μυαλό σου με χρώμα ώστε ποτέ να μην ξεθωριάσει.

Βγες στο δρόμο στις πέντε τα ξημερώματα με τις πιτζάμες, πιες κρύο τσάι με χρωματιστό καλαμάκι, άπλωσε τα χέρια και νιώσε τον κρύο αέρα στις άκρες τον δαχτύλων σου, νιώσε το τσούξιμο στα μάτια σου από την αϋπνία, διάβασε ένα βιβλίο μέχρι το πρωί και μόλις διαβάσεις τη τελευταία λέξη, άνοιξε το παράθυρο του δωματίου σου και βγάλε το πρόσωπό σου έξω, νιώσε την ψύχρα, βάλε μουσική και ξάπλωσε, κλείσε τα μάτια κι άσε το κεφάλι σου να γυρίζει, να γυρίζει, να γυρίζει, να στροβιλίζεται μέχρι να μεταφερθεί αλλού, μέχρι να μουδιάσει το σώμα σου και να σταθεροποιηθεί η ανάσα σου.

Μόνο έτσι. Μόνο έτσι ο κόσμος δε θα αλλάξει τα άυπνα, παράξενα παιδιά με τα μουτζουρωμένα από μπογιές χέρια, τα αχτένιστα, μπερδεμένα μαλλιά και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.

Κανείς δεν σου εγγυάται τίποτα, όμως.

Μην περιμένεις δουλειά, ρουτίνα, λεφτά, παιδιά, σπίτια και κοινότυπα σκατά.

Μην περιμένεις τίποτα.

Ισως και να πεθάνεις αύριο.

Δε θα είσαι όμως ένα κοινό ανθρωπάκι που συνήθισε στην άθλια ρουτίνα, αλλά ένα αισχρό, πονηρό παιδί που φλερτάρει με το απλανές.