"Get In My Shoes"

Εισαγωγή

"The plough emptied out, and that was enough. I slid towards the door and you started freaking the fuck out. Stop shaking! Why you freaking the fuck out? You better stop - cause you're freaking me out...". Οι στίχοι αυτοί ακούγονταν από τα χαμηλής ποιότητας ηχεία του υπολογιστή του Άνταμ, καθώς η ηχογραφημένη, τσιριχτή φωνή της καλλιτέχνιδος τους τραγουδούσε και χρωμάτιζε κάπως το μουντό απόγευμά του. Ο ίδιος, ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι του με το λιωμένο από τη χρήση και το χρόνο στρώμα, βαρύς, είχε καρφώσει το μισοκοιμησμένο βλέμμα του στο ταβάνι και ρουφούσε ένα τσιγάρο. Τέσσερις και τέταρτο, ή μάλλον και δεκάξι, κάπου 29 βαθμοί Κελσίου.

Η γειτονιά στην οποία κατοικούσε ήταν ιδιαίτερα θορυβώδης, παρά τις καθιερωμένες ώρες κοινής ησυχίας και το γεγονός ότι απείχε μόνο δύο χιλιομετρα από το κέντρο έκανε την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό και το εξωτερικό του δωματίου του Άνταμ αποπνικτική. Το χλιαρό, αρρωστιάρικο και κιτρινωπό φως που έμπαινε από το τζάμι της μπαλκονόπορτας άγγιζε τις επιφάνειες των λιγοστών επίπλων που υπήρχαν στο χώρο και σε συνδυασμό με το παχύ συννεφάκι καπνού που διαμορφώνονταν από το τσιγάρο, το καταθλιπτικό και ανιαρό κλίμα μέσα εκεί γινόταν ολοένα και πιο αισθητό. Το χέρι του νεαρού οδηγήθηκε ασυναίσθητα στο ήδη μισογεμισμένο με στάχτη κουτάκι αναψυκτικού που ήταν ακουμπισμένο στο πάτωμα, και τίναξε ελαφρά στο στόμιο το αναμμένο τσιγάρο. Πονοκέφαλος. Τέσσερις και δέκα εννιά και ο Άνταμ αναρωτιόταν "Πόσο άραγε μακριά να βρίσκεται ο θάνατος από εμένα; Πόσο κοντά; Πόσο απέχω εγώ από αυτόν;". Την ίδια ακριβώς στιγμή, η φωνή της τραγουδίστριας μέσα από τον υπολογιστή αποκρίθηκε "And though I once said, I was better off just being dead." και το αγόρι μισοχαμογέλασε. Έσβησε τη γόπα και την πέταξε στο τενεκεδένιο κουτί. Νωχελικά, σηκώθηκε από το στρώμα και περπάτησε μέχρι το ξύλινο γραφείο του, που βρίσκοταν στην άλλη πλευρά του δωματίου. Σωριάστηκε σα να ζύγιζε δυο τόνους στην ξεχαρβαλωμένη, τροχήλατη καρέκλα, και αφύπνισε τον υπολογιστή του, του οποίου η οθόνη είχε μαυρίσει. Διατηρώντας τη λίστα αναπαραγωγής μουσικής, άνοιξε νέα καρτέλα στο διαδίκτυο και συνδέθηκε στο λογαριασμό του στο Facebook. Αναμενόμενα, καμία νέα ειδοποίηση, κανένα νέο μήνυμα. Δεν ήταν και πολύ ενεργός, εξάλλου. Χρησιμοποιώντας τη ροδέλα του ποντικιού, χάζευε το παλιότερα αναρτημένο περιεχόμενο της ιστοσελίδας, ενώ η πλήξη του κορυφωνόταν. Απ'ότι φαίνεται αν όχι όλοι, τότε οι περισσότεροι συμμαθητές του έλλειπαν από την πόλη, σε διακοπές σε κάποιο δροσερότερο, καθαρότερο, ομορφότερο...μέρος. Καλύτερα, σκέφτηκε. Η γιορτή στην οποία τον είχαν αναγκάσει να συμμετάσχει την ημέρα που έκλεισε το σχολείο για τις καλοκαιρινές διακοπές θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο νου του σα μια από τις πιο δυσάρεστες και εξευτελιστικές εμπειρίες που έχει βιώσει. Κάθε φορά που την ανακαλούσε, η αντιπάθειά του για τα πρόσωπά τους γινόταν πιο ισχυρή. Ο Άνταμ αποσυνδέθηκε και απενεργοποίησε το μηχάνημα. Τέσσερις και μισή ακριβώς. Αποφάσισε να δημιουργήσει.