Evdeki Kız

Öleceksin

        10 YIL SONRA

-Ah Ian,Dean'ı şu arabadan al!

-Sofia,ahtapot değilim ben!Valizleri alıyorum!

-Hiç işe yaramıyorsun!

-İşe yarayan birisiyle evlenseydin.

  Evet,büyüdüm ve şuan 27 yaşındayım.17 yaşında akıl hastanesinde tanıştığım Ian Ackles'le evlendim ve bir oğlumuz oldu.Önceki evimiz küçük olduğu için yeni kullanışlı ve ferah bir eve taşındık.Bu ev gerçekten çok güzeldi.

-Sofiaa!Dean ağlıyor!

-Babası değil misin?Bak.

-Ben bebek bakmadan anlamam.

-Ah Ian!

-Ne?Siz kadınsınız,bu bebek,ev ve yemek işlerinden siz anlıyorsunuz biz değil!

Ian'ın gözlerine büyük bir aşkla bakarak "bak sen"dedim.Belimden kavrayıp yanağımdan öptü."Ah sen yok musun sen.Benim tatlı cadım."Güldüm,kollarından kurtularak Dean'ın yanına gittim.Kucağıma alarak babasının yanına geldim.

-Babasııı.Sana kimi getirdim.

-Babası gibi çok yakışıklı.

-Iaan!

-Öyle ama!

Dean'ı mutfakta duran bebek masasına oturttum.Önüne mamasını koyarak akşam yemeğini hazırlamak için buzdolabından gerekli olan malzemeleri aldım.Ian salondaki televizyonu açmış film izliyordu.

 Yemeğimizi yedik,Dean için uyku vakti gelmişti.Odasına götürdüm,her zamanki gibi ninnisini söyleyerek yatırdım.Tekrar salona geçtim,Ian'ın yanına oturdum ve korku filmi izledik.Normalde korku filminden çok korkardım ama yanımda Ian vardı.Korkmam mantıksız.

 Filmi bitirdik,uyumak için yatak odamıza doğru yürüdük.Sabaha karşı Dean'ın ağlamasıyla paniklemiş bir şekilde yataktan kalktık.İkimizde uyku sersemliğiyle Dean'ın odasına gittik,lambayı açtığımızda gördüğüm manzara karşısında şoka girdik..Evet,Dean asılı bir şekilde karşımızda duruyordu.Ian'la birbirimize baktıktan sonra gözlerimizi ovaladık,bu gördüğümüz şey kesinlikle rüya olmalıydı.İnanmamıştık.1-2 saat hiç posizyonumuzu  bozmadan aynı yerimizde duruyorduk.Dean gerçektende karşımızda asılı duruyordu.Ah,inanmıyorum.Dean ölmüştü...

  2 AY SONRA

 O acıdan sonra daha fazla evimizde duramazdık.İşimizi ve oturacağımız evi ayarladıktan sonra harekete geçtik.Saat gecenin 11'i.

-Ah Ian ben arabada bekliyorum.

-Tamam hayatım.Valizleri alıp geliyorum.

-Tamam.

-Sofiaa.Bir durur musun?Şu nota bakar mısın?Bakacak durumda değilim.

-Ah tabii.Nereden buldun bunu?

-Yatağın yanındaki çekmeceden.

Notu okudum.Bu not beni eski zamana  götürmüştü.Bir  zamanlar üst üste aldığım nottu bu."öleceksin" ah tanrım bu neydi şimdi?Paniklemiş bir şekilde notu  cebime koydum.

-O neydi?

-Not.

-Ne notu işte?

-Gereksiz.Evin notu.

-Emin misin?

-Hadi Ian,çabuk ol.

Geçiştirmiş bir cevap vererek evden ayrıldım.Ama bu notta nereden çıkmıştı?Arabanın içine girerek notu incelemeye başladım.Ben notu incelerken Ian bir türlü gelmiyordu.1 saat oldu yok,2 saat oldu yok.En iyisi eve gidip bakmaktı.Eve girmemle çığlık atmam bir oldu.Salonun tam ortasında Ian'ın cansız bedeni duruyordu.Daha doğrusu sallanıyordu.Asılmıştı,tıp kı Dean gibi..İlk önce ailem öldü,sonra oğlum,sonra da canımdan çok sevdiğim kocam.Bu neydi böyle?Dizlerimin üzerine oturdum ve hıçkırarak ağlamya başladım.Benim çığlığımı duyan komşular evime gelmişlerdi.Herkes büyük bir şoktaydı..Ne yapacaklarını,ne diyeceklerini bilmiyorlardı.Bir günlük bir komşunun misafiri olmuştum.

SABAH 

Sabah erken saatlerde kalktım.Ian'la hep gittiğimiz kayalığa gittim.Manzarası müthişti ve aşağıda dev dalgalar vardı.Yüksek bir kayanın üstüne çıktım ve kollarımı yana doğru açtım.Son sesimle bağırmaya başladım.

"Benden ne istiyorsunuz?17 yaşında yetim kaldım!Evlendim,çocuğumu elimden aldınız.Çok geçmeden kocam öldü!Ben bu acıyla nasıl yaşayabilirim?Nasıl yaşabilirdim?Ah tanrım."Hıçkırarak ağlamaya başladım.Dayanamıyordum artık.Gözlerimi açtım,gözlerimden akan yaşlar yanağımdan akıp dudaklarıma değiyordu.Denize baktım,birden Ian'ın gölgesini gördüm."Gel.Gel buraya.."Hayır,o Ian değildi.Olamazdı.Gözlerimi daha büyük açarak baktım.Evet gerçekten de oydu."Gel buraya Sofia,mutlu olacağız."Hiç düşünmeden atladım.İntihar mı ediyordum yoksa sonsuzluğa mı gidiyordum?Beni soracak olursanız sonsuzluğa gidiyordum..Oğlumun yanına,kocamın,ailemin yanına..Mutlu olmaya...Bedenim çoktan ıslanmıştı,çırpınıyordum ama aynı zaman da da özgürdüm,huzurluydum.Hiç bu kadar özgür ve huzurlu olmamıştım.Gözlerim yavaş yavaş kapandı,içimden canımın çıktığını hissediyordum ama aldırış etmedim.Gözlerim iyice kapandı,siyahtan başka hiç bir şey görmüyordum...

BENİ BU BÖLÜME KADAR GETİRDİĞİNİZ İÇİN ÇOK AMA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM.İYİ Kİ VARSINIZ :) SANIRIM İÇLERİNDEN EN ACIKLI BÖLÜM BUYDU.TAHMİN EDİYOR MUYDUNUZ BÖYLE BİR FİNAL OLACAĞINI? :) BEN MUTLU SONLARI SEVMEM. :) DESTENİĞİZ İÇİN TEŞEKKÜRLERR :) AYNI DESTEĞİ YENİ HİKAYEMDE BEKLİYOR OLACAĞIM :')