Yağmurlu Günler

Okul yolu

Sıradan bir günde her zaman olduğu gibi okuldan dönüyordum.Hava biraz bozmuştu eylül aylarında olmamıza göre yine de fazla yağışlıydı.Gerçi en sevdiğim hava da aslında yağmurlu olandı.En sevdiğim şehir en sevdiğim hava...Neyse okulumdan bahsedeyim size; İzmir'de bir devlet üniversitesinde Tıp 1.sınıf öğrencisiyim okul çok yoğun derslerde, İzmir'yaşamakta aynı şekilde çok yoğun.Peki ben mi, ben çok sıradan sessiz kendi halinde biriyim.Biraz içime kapalıyım o yüzden çok fazla arkadaşım yok,olanlarda bana yetiyor zaten.Hayatım sıradan öyle bir kız arkadaşım yok.Tek farklı olduğum nokta malesefki ailem yok ben çok küçükken  ayrılıp benı terk etmiş ikiside o yüzden beni babannem büyütmüş tabi şuanda  yurtta kalıyorum.Hayatımdediğim gibi bu şekilde ancak inanılmaz şekilde değişti ve buna bende hala inanamıyorum, size hikayeyi en başından anlatayım.Az önce de söylemiştim okuldan iniyordum.Otobüsün camına yağmur damlacıkları çarptıkça yüzümde anlamsız bir gülümseme oluşuyordu,bahsettiğim gibi yağmurlu havayı seviyorum hele de yağmurda yürümeye bayılırım sanki her damlacık ruhumuzdan tüm kirleri sıkıntıları söküyormuş gibi geliyor bana.Herneyse  durağa yaklaşmıştık indim ve yağmurun altındayavaşça yurda doğru yürüyordum   2 sokak daha gidince varıcaktım yurda, kulaklıklarımı  taktım veyürümeye devam ettim.Düşüncelere dalmış olucamki birnin bana çarpmasıyla ikimizde suya  düştük.Daha sonra çarpan kişi benı kaldırdı ve özür diledi gülümseyıp acelesi oldugunu söyleyıp devam etti.yağmurda pek suratını göremedim lakin sesi dahi cok yabancı gelmemişti.Yurda vardım üzerimi değistirdim ve nasıl bir yorgunluksa yatağauzandım  çarpan kişiyi düşünürken uyuya kalmışım.Sabah oda arkadaşımın dürtüklemsiyle uyandım kahvaltıya geciktiğim için uyandırmış beni,bu arada oda arkadaşım mühendislik 3.sınıf ögrencisi ve çok iyi niyetli bir insan bazen dünyada böyle insanlar varmı diye düşünüyorum.Kahvaltıya çıkmayacagımı okula kütüphaneye cıkarken atıştıracağımı söyledim.Tıpta gelenk gibi bir şey bu hafta sonlarını kütüphanede geçirmek, kalktım hazırlandım ve dışarı baktığımda yagmur sadece çileniyordu şemsiye dahi almadan cıktım.Otobüse bindim ve yaklaşık 20 dakika içerisinde vardım kütüphaneye.Kapıyı açınca gelen kitap kokusuna ve sıcak kahve kokusuna bayılıyorum  zaten ister istemez zamanla bu kokuyu seviyor insan.Bir masaya oturdum ve bitmek bilmeeyen anatomi kitabını çıkartarak terimleri çalışmaya başladım.Aradan yaklaşık 1 saat geçti  ve acayip uykum gelmişti kahve almaya  kararverdım ve üst kattaki kahve otomatına doğru yola koyuldum.Pek sıra yoktu 5 kişi vardı önümde ,sıra bana geldi kahvemi alamk üzereydimki tam o sırada omzumda bir el hissettim ve şu sözleri kulağıma fısıldandı ''dünkü çarpışma için özür dilerim'' bir anda irkildim ve kahvenın yarısını elime döktüm canımın acısı bir yana benı şaşırtan konuşan bana çarpan kişiyle kütüphanede denk gelmek oldu.Çocuk bana bakarak elin yanmadı diye sordu o an anca fark edebildim yandığıım ve bir anda yuz ıfadem şaşkınlıktan acıya döndü Çocuk benı tutarak hemen en yakındaki lavaboya götürdü ve elimi ıyıcıe yıkamamı gelıcegını söyledi elımı yıkarkan baya kızardığını fark ettim ama aklımdaki soru acaba su topalrmıydı  çünkğ ders calışıp yazı yazarken o elimi kullanıyordum ben bunları düşünürken az önceki çocuk elınde bır buz torbasıyla geri gelmişti.Elime koydu ve acıyo mu diye sordu, evet birazdedim.Gülümsedi hep böyle sakar mısın dedi.Hayır diye cavapladım bir yandan elime bakıyor bir yandan gülüyordu istemsiz şekilde gülümsedim bende.Yaşımı sordu daha sonra 19 dedım kendısıde 22 yaşındaymıs.Burda mı okuyorsun hangı bölumdesın dıye sorualrın devamı geldi bende  cevaplayınca bir anda gülümsedi aynı bölümdeyiz desene dedi çok mantıklıydı beni orda  yalnız bırakmayıp buz torbası dahi getirmişti tıp okuması makul geldi o an.Dersler nasıl diye konustuk bir süre daha sorna fark ettimkiartık buz torbasını değil eliminde bir kısmını tutuyor  bir anda garipsedim ve artıkgitsem ıyı olucak dedım tam kalktımki bende cıkıyorum şımdı ıstersen senı evıne bırakırım zaten bu kadarını borcluyum bence dedi dısarı cıktık arbasına doğru ılerlerken nerde kaldıgım sordu yurdun adını soyledım cocuk sasırdı oda aynı yurtta kalıyormus tabı ust doneml tıpcıalrı en ust katta kaldıgı ıcın cocuga dogal oalrka hıc rastlamamısım.Yoldayken sohbet devam ettı nerelısın nedne burayı tercıh ettın vb sorularla nıhayet o sorauya kadar kaç kardeş oldugumu aıleifılan sordu ben bı an sustum vebu konuda  konusmak ıstemedıgımı soyledım.5dakikalık seesizligin ardından yurda vardık teşekkür edıp odama doğru hızlıca yurudum.Odama vardıgımda cok degısık duygular ıcındeydım hüzün, utanç, keder...Doğruca duşa girip cıktıktan hemen sonra yattım.Uyandğımda saat 21:37'ydi saat 22:00da yemekhane kapanıyordu hızlıca yataktan kalktım üstümü değistirdim ve yola koyuldum.Asansörle çatı katındaki yemekhaneye çıktım; yemekhane bomboştu ilk kez bu kadar boş gördüm hep erken geldiğim için farklı geldi bu durum.Yemegimi alıp  bır masaya oturdum tam yemeye baslıyıcaktımki karsı  masada o çocuk gormemıs gıbı yapıp kafamı cevırdım ama  pek yararı olmadı  5 dakika sonra geldi  karsıma oturdu   o kadar konuştuk adını dahı ogrenemedım dedı.Ben Kaan diyerek elimi uzattım gülümsedi ben de Can dedi ve elimi sıktı.Daha sonra   muhabbet ederken sabahki soru ıcın ozur dıelrım canını sıktım galıba dedi sorun değil diyerek geçiştirdim acıkcası.Dersler konusunda bır sıkıntın olursa ben yardımcı olurum dedı kıtap konsundada cekınme  dedı.Tesekkur ettım  ve yemegının bıtmesını bekledım  ayıp olmasın dıye ve bırlıkte kalkıtık asansore dogru gıderken musaıtmısın vaktın varsa  gel sana bır seyelr verıcem dedı  kem küm ederken acıckası cok fazla arkadasımın olmadıgını hatıalryıp bır an gıdesım geldı.Odasına  dogru yola koyulduk  o sırada tek kaldıgını öğrendim heralde zengindi yoksa yurtta tek kalmak pek kolay bır sey değil odalar pahalı çünkü diye dusunurken kapısının önune geldık ve kapıyı actı ıcerı gırdık cokduzenlı bır odası vardı helede bır tıpcıya gore fazla duzenlıydı cok fazla kıtap   canta kalem vb esyası vardı baya guzeldı acıkcası odası ben hayran hayran bakarken ordan neskahveyi uzatırmsıın sana borcum vardı dedi  neskahveyı ararken nerde odlugnu sormadıgımı fark ettım cekmıcede  cekmıcede oldugunu soyledı cekmıcelerı  acarken bir sürü mektup  zarfı dolu olan bır cekmıce gozume carptı acınca sonra gorunce gelıp kapattı ve kenıdısı aldı neskahvelerı.Acıkcası zarfları sormak ıstedim ama utandım daha sonra kahvemı getırdı  oturduk kahvelerı ıcekren bır kac kıtap getırdı ve bunlr sende kalabılır  calsıırsan eger dershanelerden ındırıp kazanıp daha uygun fıyata gıdebılrısın dedı.O sırada kafamda bır suru soru ısaretı vardı  durumu cok garıpsıyordum cunku kendı aılesının dahı ıstemedıgı terk ettıgı kişiyi sadece 1 gun tanımıs olan bırının bu kadar  ıyı davranması bende suphe uyandırıyrodu acıckası ve en son sorma geregı hıssettım bunu ve sordum.Bana neden bu kadar yardımcı oluyorsun kımse bana bu kadar yardımcı olmamıstı acıkcası bu benı rahatsız etmedı değil dedim.Gülümsedi ve sunları soyledı''bıraz cekıngen bırı oldugnunu dusundum ve sanırım aılenle sorunların var bende aynı zorlukalrı yasayan bırı olarak zamanında kımse ben yardımcı olmamıstı ben aynı hatanın tekrarlanmasını ıstemıyorum,cok zor zamanalr gecırdım kımsenın aynı seylerı yasamasını ıstemem hıcbır zaman o yuzden zamanında bene uzatılmayan eli ben ınsanalra uzatmaya calısıyorum''.Soyledıklerı cok hostu cıdden bu sekılde bırıyse eger cok ıyı bır ınsan olmalıydı sonra cumlelerıne devam ettı ; ''Az once gordugun mektuplar  Annemi dönemın vebası olan kansere karsı yenılmeden once bana yazdıgı mektuplardı bir gün ölürse bana ondan hatıra kalamasını ıstedıgı ıcın yazmıstı'' dedi o sırada gözlerı dolmustu.Bende cok uzulmustum cunku onu anlayabılıyrodum aynı acıyı paylasıyorduk aslında sonra yanına oturup uzulmemesını   en azından annesının onu sevdıgını  soyledım ve ekndı hıkayemı anlattım  kendı aılesı tarafından terk edılen ıstenemeyn bırı oldugumu bu yuzden cok cekımser ıcıme kapalı oldugmu, kendı kanı canı olan ınsanların onu ıstemdııg ıcın dıeger ınsanalr neden ıstesındıye duusnduugmu soylerken gozlerımden yaslar akmaya basladı.o sırada bırden bana sarıldı ve uzulmemı bundan sonra her ıhtıyacım oldugunda ona gıdıbılıcegımı ve boyle  kotu seyelr dusunmekten vazgecmem gerektıgını soyledı. O sırada anlamadıgım bir şekılde  bende ona sarılmak ıst dım yıllar sonra ıllkez gercekten bırının karsılıksız gercek sevgısının sıcaklıgını hıssetmıstım ve ılkkez bu kadar mutlu huzurlu oldugumu anladım.