ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

Η Έμιλυ τον κοίταξε θυμωμένη με γκουρλωμένα μάτια και απομακρύνθηκε απο την αγκαλιά του. Τα ήδη μεγάλα  μάτια της έδειχναν ακομα μεγαλύτερα όταν θύμωνε,πράγμα που τρόμαζε τον Ρότζερ αρκετά.

-"Τί εννοεις με 'κανες καλά;? Θα με αφήσεις πάλι ;; Μια μέρα σου ζήτησα.ΜΙΑ!"Σήκωσε τον δείκτη της μπροστα στο πρόσωπό του κιι ο Ροτζερ συνηθισμένος στα ξεσπάσματα της αναστέναξε. "Κι εσύ την πετάς στα σκουπίδια; Έχω βαρεθεί να με βάζεις σε δεύτερη μοίρα πάντα. ΠΑΝΤΑ! Καταλαβαίνω ότι έχεις δουλειά, απλά σου ζητάω λίγο ακόμα χρόνο.."

Ο Ρότζερ πήγε να την αγκαλιάσει,αλλά εκείνη χτύπησε τα χέρια του και  τα έδιωξε μακριά. Ο Ρότζερ ανασήκωσε τους ώμους του και προσχώρησε προς της πόρτα Όμως η Έμιλυ συνέχισε να μιλάει και να τον νευριάζει.

-"Μην φεύγεις! Με παιρνάς για τρελή ε?! Σου φαίνοντε ένα γελοίο παιχνιδάκι ή ένα χαζό μου ξέσπασμα χωρίς νόημα ε?! Γιατί δεν προσπαθεις να με καταλάβεις;?! Σε χρειάζομαι σήμερα! Υποσχέθηκες να εισαι δίπλα μου.." Μιλούσε πιο σιγά τώρα, επειδή ήταν έτοιμη να κλάψει απ'τα νευρα και την απογοήτευσή της.

-"Έμιλυ,είσαι νέα και δεν μπορείς να συγκρατήσεις και να διαχειριστείς τα συναισθήματα σου. Προσπάθησε όμως να μάθεις να το κάνεις! Και μένα με επηρέασε το θέμα του παιδιού. Κι ΕΓΩ το ήθελα πολύ! " Έδειξε τον εαυτό με μια άγρια κίνηση του χεριού του. "Όμως ότι έγινε, έγινε. Πρέπει να προχωρήσουμε. Και ο μοναδικος τρόπος είναι να δουλέψω για να μπορείς εσύ να αγοράζεις όλη μέρα άχρηστα πράγματα." Μόλις είπε την τελευταια φράση ο Ρότζερ μετάνιωσε,αλλα ήταν πλεον αργά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μαλάκωσαν και έπιασε το χερούλι της πόρτας. 

-"Δεν θα με καταλάβεις ποτέ έτσι;" Ρώτησε ρητορικά η Έμιλυ κοιτάζοντας το πάτωμα. "Η διαφορά ηλικίας επηρεάζει τελικά.. Συγχώρεσέ με γι'αυτά που σου είπα. Αν πιστεύεις ότι σε παντρεύτηκα για τα λεφτά, δεν με ξέρεις καθόλου τελικα.." Έσκυψε το κεφάλι και κάθισε στο κρεβάτι  συντετριμμένη.

-"Εγώ....συγνώμη,ήμουν πολύ απότομος.. Αλλά ξέρεις ότι απ' την στιγμή που διάλεξες να με παντρευτείς, γνωριζες ότι θα έχουμε τέτοιου είδους προβλήματα και διαφορετικές αντιλήψεις. Γι'αυτό βοήθησέ με να τα διορθώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούμε."Απάντησε και βγήκε απ'το δωμάτιο,κλείνοντας δυνατά την πόρτα.

Με το που έκλεισε η πόρτα η Έμιλυ δεν άντεξε άλλο και ξέσπασε σε κλάματα. Ηταν πάλι μόνη μέσα στο δωμάτιο της. Αυτή και οι τέσσερις τοίχοι που την έπνιγαν όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου. Σε καθε λυγμό έσφιγγε όλο και περισσοτερο το πάπλωμα κάτω από το κάθε της χέρι. Πώς μπορει να μην με καταλαβαινει κι εγώ γιατι φαίρομαι τόσο ανωριμα;; Ρωτούσε τον εαυτο της ένοχη μετα απ'τον καβγά τους,ενώ τα δάκρυα της έτρεχαν χωρίς σταματημό.....