Isla Verde #2: The Sweet Escape

Kabanata 20

Ako lang iyon, kahit masakit ay kailangan kong gawin. Masasaktan kaming pareho kapag pinagpatuloy pa namin ang lahat, sa huli naman ay katotohanan pa rin ang mangingibabaw.

Kita ko ang pagod sa kanyang mga mata, hindi pa siya nakapagpalit ng kanyang pawisang damit dahil sa pagmamadali niyang mapuntahan ako.

He breathed out and look at me with a creased forehead. Gusto kong manlumo dahil hindi ko na kayang gawin ang mga gawain ko noon tuwing pagod siya.

Iyong pupunasan ang kanyang pawis, papaalalahan siyang kumain sa oras, huwag magmadaling sunduin ako, huwag magpakapagod, at kung ano-ano pa.

This is fucking hard for me, the passed days I've had was hard. It was so hard to make him feel that he isn't important, to make him feel I'm slowly losing... to make him feel unloved.

Ang sakit sakit. Sana hindi nalang totoo ang lahat, sana siya lang talaga ang pwede sa akin, sana walang ganitong tadhanang dumating.

Hindi ko na alam kung paano pa ihahandle ito, I even hide it from my sister. Hindi ko pa kayang tanggapin ang katotohanang ito, hindi pa. Ayaw ko, hindi ko talaga kaya.

Call me selfish, I really am. I love Reitius so much, I love him.

"Ngayon lang kami pinaalis ni coach, baby..." pagod niyang sinabi.

Damn, I want to nod my head and tell him that it's okay. He can take his time anytime, maghihintay lang ako para sa kanya kahit gaano pa katagal ang training niya.

Pero iba na ngayon...

"Kasalanan ko? Sana sinabi mong May naghihintay sa'yo 'di ba?" I said coldly. "O... baka naman nakipag-usap ka pa sa pretending nerd bessy mo?" I smirked.

I am hurting myself for this, I am breaking myself. Naiipit ako sa gusto ko pa at hindi na dapat, gusto ko pang magpatuloy kami pero hindi na dapat, hindi na tama...

He let out a sigh. He looks so tired but his patience is high as mountains, kaya hindi ko siya nakikitaan ng pagkainis. Kung may nakikita man ako'y pagkapagod lamang.

He held my hips, naupo siya sa bench at saka ako tiningala gamit ang pagod na mga mata. Mabilis na kumalabog ang puso ko sa halo halong emosyon.

"Baby, hindi ako pwedeng magsabi ng ganoon kay coach at hindi ako nakipagkita sa kanya. I told you that she's nothing now, alam kong ayaw mo sa kanya. Why would I talk to her?" maamong aniya.

Ang kamay ko ay gustong umangat para punasan ang kanyang pawis, gusto kong hawakan ang kanyang pisngi, gusto kong halikan siya tulad ng dati naming nakagawian.

Now, all I could feel is awkwardness. This is awkward, what we always do is all fucking wrong! This is nothing but fucking incest!

Bahagyang lumayo ako sa kanya, I quickly removed his hand on my hips and looked away. Tumingin ako sa malayong puno sa likuran para maiwasan ang kanyang reaksyon.

"O-okay," I stuttered and inhaled sharply. "Our driver arrived, nasa parking area na raw siya ngayon. Hindi ako makakasabay umuwi sa'yo."

His forehead immediately creased while looking at me, nakita ko ang sakit na dumaan doon. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan na siya agad sa ganitong gawain ko.