Spaanse kikkers

Hoofdstuk 16

“Nee, ik moet nog even wat uitprinten voor school,” lieg ik. Ik wacht tot mijn zusje boven is en ga dan achter de computer zitten. Binnen een paar seconden heb ik mijn mailbox op het scherm tevoorschijn getoverd. Daarin zoek ik naar het vliegticket dat ik online heb besteld. Eén druk op de knop en mijn ticket rolt uit de printer. Die is binnen. Vrijdag kan ik gaan. Nu alleen nog mijn acteerskills oefenen.

-

Als Nicole en ik de volgende dag samen uit school komen, botsen we in de keuken bijna tegen Carlos op.

“Your brother told me you saw the match,” begroet die ons.

“That’s right,” reageer ik.“We noticed what a great player Pantellic is. That two goals were amazing.”

Nicole doet moeite om haar lach in te houden, wat niet echt lukt. “Yes, Pantellic is awesome.”

“Did you see my goal?” Carlos ziet er gefrustreerd uit. Is hij nou echt zo arrogant dat hij alleen maar geïnteresseerd is in zijn eigen succes?

“No,” antwoordt Nicole. “We prefer watching Iniesta.”

Gierend van de lach lopen we door naar binnen. Qua Spaanse voetballers is Carlos niet de enige speler die we niet zo mogen. Dat komt door die ene goal in de WK-finale van 2010. Het was zo verschrikkelijk zenuwslopend en toen was het uiteindelijk toch een Spanjaard die scoorde. Nicole en ik hebben drie weken lang alles dat uit Spanje kwam genegeerd, tot Enrique Iglesias aan toe.

Mam verspert onze weg naar boven. “Iniesta? Jullie kijken liever naar hem dan naar Carlos? Ga nu je excuses aanbieden.”

We hadden het kunnen weten. Zij was degene die onze scheldkanonnades aan moest horen die bewuste avond. Ze weet wat een hekel we aan Iniesta hebben.

“Nee.” Ik duw haar aan de kant en loop de trap op.“Nou ja, als hij of Carlos in de volgende finale een eigen goal maakt en daardoor Nederland laat winnen, zal ik erover nadenken.”

“Net of het Nederlands elftal dat nodig heeft. Carlos’ ego past niet eens in het stadion, dus ze zullen die wedstrijd sowieso maar met z’n tienen spelen,” grinnikt Nicole. Ze geeft me een high five en dan verdwijnen we allebei naar onze eigen kamer.

Ik plof op mijn bed. Eigenlijk zou ik mijn zusje mee moeten nemen naar Nederland. Het is zielig om haar hier achter te laten. Dat hoor ik niet te doen als verantwoordelijk oudste kind. Van de andere kant gezien is het ook wel logisch als ik eerst mezelf red en daarna anderen. Daarbij kan pap volgende week pas in zijn huis, dus er zou geen slaapplek zijn voor nog een vluchteling. Moet ik het haar dan op zijn minst vertellen? Nee, nu nog niet. Morgen op weg naar school. Dat is het perfecte tijdstip.

 -

“Ik kom na school niet naar huis,” zeg ik dan ook als we de volgende dag de tuin uit lopen.

“Ga je met Aura winkelen?,” vraagt Nicole. “Of heb je met Julian afgesproken?”

“Nee, ik ga naar die plek die echt thuis is.”

Het duurt precies twee seconden voordat ze het in de gaten heeft. “Je bedoelt dat je naar Amsterdam gaat?”

Ik knik. “Ik heb een vliegticket geboekt. Je mag het tegen niemand zeggen, oké? In ieder geval niet tot mijn vliegtuig weg is. Ik beloof dat zodra papa zijn huis heeft, ik er alles aan zal doen om jou ook terug te laten komen.”

Zwijgend lopen we verder.

“Ben je boos?,” vraag ik na een tijdje.

“Nee,” antwoordt Nicole. “Hoewel ik het natuurlijk lullig vindt dat je zonder mij gaat, snap ik het ook wel.”

Ik knik goedkeurend. “Oma heeft maar één bank. Anders had ik je echt wel meegenomen.”

“Dat weet ik en daarom laat ik je ook gaan,” zegt Nicole. “Wij moeten nu geen ruzie maken, want dan krijgt Carlos straks precies wat hij wil. Wij moeten een team vormen waar niemand tegenop kan.”

“Precies, zo is het.” En wetende dat mijn zusje achter me staat en ik straks naar het vliegveld ga is dit de beste tocht naar school tot nu toe.

 -

In de pauze gaat mijn plan dan echt in uitvoering. Als ik Nicole in de gang tegenkom, kijk ik haar met een zielig gezicht aan. “Ik voel me niet lekker. Het is beter als ik naar huis ga.”

“Sterkte,” grijnst ze en loopt door naar haar vriendinnen.

Ik trek aan Aura’s tas om aandacht van haar te krijgen. “I’m feeling sick. I think it’s better if I go home.”

“Do I have to go with you?,” vraagt ze bezorgd.

“No, I’ll be fine. I call you this afternoon, okay?” Voor ze iets terug kan zeggen, haast ik me naar de conciërge toe om me ziek te melden. Stap één: geslaagd.