Zoraki Evlilik

Bölüm -59- "FİNAL"

"Baban ne de olsa, anlamaya çalışıyorum ama günlerdir seni orada esir tutuyor Neşe! Yine de ona duygusal bir bağ ile bağlanman..."

"Anlamanı beklemiyorum zaten... Lütfen, gidelim çok yorgunum." konuşmaya devam etmedim. Edecek neyim vardı ki? Anlamam gerekirdi. Psikolojik olarak yıpranmış olmalıydı, evet anlamam gerekiyordu. Eve vardığımızda herkes bizim evimizdeydi. Emir kucaktan kucağa gezmişti belli ki, fazlasıyla huysuzdu. Annemin kucağındayken koşarak kucağıma aldım onu. Ellerini boynumda birleştirdi. Öpmekten ve koklamaktan başka hiçbir şey yapmıyordum.

"Ceylin.. Sen neden yordun kendini?"

"Deli misin Doruk? Çıldırmak üzereyim. Neşe! İyi misin çok korktum." Ceylin Neşe'ye sarıldığında Neşe tepkisizdi. Yorgun görünüyordu.

"İyiyim iyiyim, sorun yok. Bana kötü davranmadılar zaten."

"Neşem, kızım!" annesi Neşe'ye sımsıkı sarıldığında Neşe gerçekten zorlanıyor gibi görünüyordu. Bu halleri beni korkutuyordu. Kısa süre sonra hafifce annesini kendinden uzaklaştırdı.

"Çok yorgunum gerçekten, geceleri pek fazla uyuyamadım."

"O baban olacak haysiyetsiz seni..."

"Tamam! Yeter, neyse ne. Gerçekten başım çatlıyor. İzninizle duş alıp uyumak istiyorum." Herkes şaşkındı. Ama anlamaya çalışıyorlardı Neşeyi. Anlamaya çalışıyorduk.

"Tabi kızım tabi, git hemen sen. Biz de birazdan kalkacağız. İyi olduğunda yine görüşürüz." annem apar topar ayaklanmıştı. Neşe anneme gülümseyip merdivenlerden yukarı çıktı. Odaya girip kapıyı kapattığında herkes gözlerini dikmiş bana bakıyordu.

"Psikolojik olarak cidden çökmüş durumda. Anlayışla karşılıyorum, yıllar sonra canını yakacak bir gerçekle karşılaştı ve yıllar sonra öğrendiği babası onu kaçırdı. Yakında toparlanacaktır eminim." gülümsedim onlarda gülümsediler. Annem,babam ve Neşe'nin annesi bizimle vedalaşıp evden çıktılar. Onlar gidince koltuğa oturdum. Emir koltukta uyuya kalmıştı. Ecem onunla ilgileniyordu.

"Doruk. Bizim çoktan Brezilya'ya gitmemiz gerekiyordu aslında..."

"Brezilyana da sana da başlayacağım artık Mert! Benim can parçam günlerdir evde değil! Nasıl gitmemi beklersin!"

"Ecem sakin ol! Zaten seni hiçbir zaman zorlamadım. Eğer Neşe hâlâ bulunamasaydı iptal ettirecektim elimden geldiği kadar erteledim. Ama Neşe geldi ve sağlığı da gayet iyi. Artık... Bir karar vermek zorundayız."

"Ben hiçbir yere gitmiyorum!"

"Ecem, saçmalama."

"Doruk!"

"Ecem. Gerçekten sizin için en iyi şeyin bu olduğunu biliyoruz."

"Neşe zaten yeterince kötü durumda. Benim gidişimi de kaldıramaz!"

"Evet, bu konu da haklısın. Ama Neşe asla senin iyiliğin için olan bir şeyi engellemez de."

"Hayır, bunu yapamam şuan gidemem!"

"Sadece 2 gün daha erteleyebilirim. Sonrasında iptal etmekten başka bir çaremiz kalmaz Ecem.." Ecem konuşmadı. Tekrar Emir'e döndü ve onu kucağına alıp yukarı çıktı. Ben de Mert'e halledeceğimi söyleyip peşinden gittim. Ecem kapıyı sessizce açtı ve içeri girdi. Neşe çoktan yatmıştı. Sırtı kapıya dönüktü. Ecem Emir'i beşiğine yatırıp Neşe'ye dikti gözlerini. Bana gülümsedi ve Neşe'nin yanına yavaşça sokuldu. Tam yanağından öpecekti ki Neşe uyandı.

"Ne yapıyorsun!"

"Ne- Neşe özür dilerim korkuttum mu?"

"Korkuttun tabi! Böyle sessiz sessiz yaklaşılır mı ?"