Tekrar, ve zoraki evlilikle son kez merhaba.
Bir şeyleri toparlamaya çalıştıkça yeniden mahvoluyor.. Bölümleri silmiştim (ne akla kuvvet yaptım bilmiyorum) ve yeniden yüklediğimde, olanlar oldu. Kendimi nasıl affettirebilirim, ne diyebilirim hiç bilmiyorum. Hikayenin eski bölümlerini 1-2 saat önce yüklememe rağmen gecenin yarısı birden herkese bildirim gönderen wattpad beni de mağdur etti. Ben bilerek tek tek paylaşmadım, hepsini birden seçip paylaştım ve o sıra sanırım takıldı ve size çok fazla bildirim geldi. Bunun için gerçekten özür dilerim. Okuyucularımın yanı sıra önceden okumuş bırakmış bir sürü insanı da rahatsız ettim. O kadar üzgünüm ki ne yapacağımı da bilemedim. Ben bu işi beceremeyeceğim galiba. Benim de sizinle birlikte gecem zehir oldu.Sinirden birçoğunuzun hikayeyi kütüphanesinden çıkardığını bazılarının wattpadi bile sildiğini biliyorum. Bu yüzden o telaşla ben de hikayeyi tamamen yok edecektim sırf bildirim gitmesin diye ama yapacağım son şeyi yani finali paylaşıp öyle gitmek istedim ve evet, bölümleri özel olarak paylaştığım için sadece takipçiler görebiliyor. Umarım beni affedersiniz, tekrar çok çok özür diliyorum.
Aslında up uzun bir veda yazım vardı, ama onu yazabilecek bile modum kalmadı. Tek istediğim kimsenin hakkının üzerimde kalmaması. Benim varsa herkese hakkım helal olsun, her şey için sonsuz teşekkür ederim.
Sağlıcakla kalın 🙏🏼
Daha fazla uzatmıyorum;
Neşe, Doruk, Emir ve diğerleriyle son kez değerli okuyucularımı baş başa bırakıyorum.
-DORUK-
Neşe'ye sımsıkı sarılırken, hiçbir şey umrumda değildi. Ondan böyle ayrı kalmaya dayanamazdım, dayanamadım da.
"Sen de beni hafife alıyorsun Neşe, beni hafife alıyorsunuz..."
"Ne demek istiyorsun?"
"Sana güvenmiştim Neşe."
"Böyle olsun istemezdim. Bizi buna mecbur bıraktın."
"Tek istediğim kızımla yeniden aile olabilmekti. Her şeyi düzeltebilmekti."
"Bunun için yanlış taktik uyguladın galiba."
"Dediğin gibi olsun. Elimden geleni yaptım ben, artık çıkıyorum hayatınızdan. Bir daha asla karşınıza çıkmayacağım. En azından son kez sana sarılmama izin ver Neşe. Sana söylemek istediğim son şeyleri söylememe izin ver" Neşe gözlerimin içine baktı. Onay ister gibi bir hali vardı. Onu bu saatten sonra kimse benden alamazdı. Kollarımı gevşettim ve gitmesine izin verdim.
"Bize biraz izin verir misin?"
"Gözümü üzerinizden ayırmayacağım."
"Sadece 5 dakika, dışarı da bekle, sadece 5."
"Asla."
"Buradan kızı kaçıracak değilim!"
"Doruk, dediğini yap."
"Neşe."
"Lütfen, 5 dakikaya geleceksin zaten." İkilemedim. Sinirle deponun dışına çıktım, zaman geçmiyordu sanki. 4 dakika dolmadan içeri girdim. Neşe ve babası sarılıyordu. Bozmadan arabama doğru yürüdüm. Kısa süre sonra Neşe'de yanıma döndü.
"Gidelim." arabaya bindi ve bende hemen arkasından gittim. Arabanın kapısını kapattım ve hızla oradan uzaklaştık...
---
"Sen ağlıyor musun?"
"Hayır. Nereden çıkardın?" Neşe göz yaşlarını bir çırpıda silmişti.
