Say Hi To My Roommate: The Badboy ✔

4.

'Kacy! Hoe gaat het? Heb je nog problemen gekregen?' Jason kijkt me ook aan en begint na een tijdje te beseffen wie ik ook al weer was.

'Oh hey, jij was dat ene meisje die ik heb geholpen met de koffers!' herinnert hij zich. 'Ja, ik heb ontdekt waarom je schrok toen ik je mijn kamernummer vertelde,' zeg ik met een scheve glimlach.

'Hoe bedoel je?' vraagt Lynn. Ze kijkt van mij naar weer Jason.

'Ik zit op de kamer met Chase,' antwoord ik.

Haar blik staat vastgevroren. Lynn gaapt ons ongelofelijk aan.

'Dat meen je niet.' Jason knikt. 'Maar wij slapen ook op één kamer, dus wat maakt dat uit?' Hij haalt zijn schouders op. 'Jason, wij zijn een koppel. Zij zit met Chase. Cháse!'

'Hebben jullie iets?' vraag ik, wijzend naar ze. 'Uhu, al 2 jaar,' antwoordt ze glimlachend.

'Wat leuk! Ik ben al 12 jaar single!' grap ik. Ik neem plaats bij het gezellige stel en vertel over mijn peuterverkering met de knapste peuter van de kinderopvang.

'Maar hoe komt het dat je nu hier zit in plaats van in de les? Wij hebben een tussenuur,' vraagt Lynn. 'Nou, er gebeurde iets tussen het uur 1 en 2...' Ik vertel ze het verhaal. Ze leken eerst allebei geschokt bij het stukje van de jongen, maar dat sloeg snel over naar boos vanwege Chase.

Ik vond het geen probleem dat hij me volgde. Hij heeft me gelukkig kunnen helpen. Maar de uiteindelijke reden wáárom hij me volgde, deed me pijn. Denken mensen nou echt op de eerste dag dat ze me kennen, dat ik me als een slet gedraag?

De bel gaat en de kantine stroomt vol met leerlingen. Ik draai mijn rug toe naar de gang waar alle leerlingen langskomen, zodat Chase niet kan zien dat ik hier zit.

'Chase komt... nu de kantine in,' informeert Jason me. Ik weet niet waarom, maar ik neem kleine slokjes van mijn koffie in de hoop dat ik niet opval. Ik weet dat het niet werkt, maar toch.

Alsof er naar mijn gebeden zijn geluisterd zucht Jason dat ze weg zijn.

'Ik ben kapot. Ik ga slapen, denk ik. Ik heb nu toch een tussenuur.' Gapend sla ik een hand voor mijn mond. Ze zeggen dag en laten me dan gaan.

Onderweg op de trap, ben ik zo in gedachten verzonken, dat ik tegen een jongen aanloop. Niet weer, denk ik bij mezelf.

Ik mompel snel een onduidelijke sorry en baan me een weg door de andere mensen.

'Hey!' De stem is van de jongen van vanochtend. Ik draai me met een ruk om en kijk hem strak aan.

'Heb je misschien zin in een excuus?' Hij staart me met een scheve glimlach aan. Niet-begrijpend staar ik terug. Wat is zijn probleem?

Hij doet een paar stappen naar voren. 'Luister. Het spijt me van vanochtend. Ik wist niet wat me bezielde. Ik had het anders moeten aanpakken, maar ik vind je echt een mooi meisje.' Een hete blos trekt naar boven.

'Dus ik ga het nu via een andere manier proberen. Mag ik je nummer? Ik wil het echt heel graag opnieuw proberen.' Ik vind het lachwekkend hoe makkelijk het hem afgaat. Hij heeft dit waarschijnlijk vaker gedaan.

Toch weet ik niet wat mij bezielt, en zeg ik ja. Ik wil weten wat hier uitkomt.

'Tuurlijk. Ik ben Kacy.' Ik loop naar de jongen toe en blijf staan. 'Ik ben Brandon.' Hij wrijft over zijn nek en haalt zijn telefoon uit zijn broekzak. Ik leg mijn tas op de grond en neem de telefoon aan. Na 10 seconden staat mijn nummer opgeslagen en al in zijn telefoon.

'Zo, bellen he? Dan kunnen we afspreken.' Ik zwaai hem uit en vervolg mijn loopje naar mijn kamer weer. Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden, maar een stemmetje in mijn achterhoofd waarschuwt me.

Onverwacht word ik apart genomen. Mijn hart zakt naar mijn maag en van de schrik hap ik naar adem.

'Wat was dat net?' briest Chase. Hij houdt nog steeds ferm mijn arm vast.

'Haal je handen van me af of ik sla je weer,' waarschuw ik hem. Hij laat los maar blijft wel op dezelfde plek staan.

'Jij bent Chase en ik ben Kacy. Ik ken jou niet en jij kent mij niet. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil je niet leren kennen of iets anders in die richting.' snauw ik.

'Je zal geen keus hebben,' grijnst hij ondeugend. Ik duw hem weg en de woede begint nu op te borrelen.

'Praat niet tegen me. Doe alsof ik niet besta,' zucht ik.

'Het spijt me, maar dat zal best moeilijk zijn als ik steeds aan je denk.'

Gatver. Ik rol nog eventjes heftig met mijn ogen, en draaf naar mijn kamer.

Als ik achter me kijk, is Chase al weg.