Spaanse kikkers

Hoofdstuk 14

“Denk je dat dit voor mij normaal is?,” reageert mam. “Als je gewoon normaal doet, hebben zij na een tijdje ook niks meer te schrijven over ons. Carlos is nu alleen even heel populair omdat Barça dankzij hem kampioen is geworden. Na de zomer begint de nieuwe competitie en dan let niemand meer op hem.”

Alsof zij verstand van voetbal heeft. Ik kan me mooie goals en prachtige scores herinneren van Ajax, bijvoorbeeld toen ze een tijd geleden tegen Willem II moesten. Zij wist tot vorig jaar niet eens wat de eredivisie was. . Wie garandeert me dat ik na de zomer niet meer in de roddelbladen sta?

Mara is intussen nog steeds het restaurant rond aan het kijken om de fotograaf te ontdekken. “Dat is pas een verhaal om mee thuis te komen! Straks word ik ook beroemd in Spanje.”

“Dankjewel voor je medeleven,” merk ik op in een toon die druipt van het sarcasme.

“Sorry schat, je moet gewoon de positieve dingen blijven zien,” reageert Mara. “Zoals ik je gezegd heb: gewoon het beste maken van die jaren dat je hier bent.”

Ik begin echter steeds minder de positieve kanten te zien. Gefrustreerd pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak om Julian te sms’en.

I miss you. What are you doing tonight? X

Het duurt hoogstens een halve minuut voor ik iets terug krijg, alsof hij erop heeft zitten wachten.

Just hanging around, missing you. Call me when you finished your dinner. X

Ik kijk naar Mara. Het is zielig om haar weer een avond te laten stikken voor mijn vriendje. Morgen gaat ze weg en dan zie ik haar weer een aantal weken niet. Vanavond kan ik beter bij haar blijven, morgen ga ik wel naar Julian. Ik stop mijn telefoon terug in mijn zak en geef mijn bestelling door aan de ober die bij ons tafeltje staat. Dan denk ik aan wat Mara net zei. De positieve dingen… Ze zijn er wel, ik denk dat ik alleen wat meer moeite moet doen om ze te ontdekken. Al het positieve zit hier namelijk verrekte goed verstopt.

-

Zodra we het restaurant uit lopen, vraagt mam aan Carlos of we nog ergens wat gaan drinken.

“Mara en ik gaan niet mee,” zeg ik snel. “We hebben met Aura afgesproken. Het is Mara’s laatste avond hier, dus we willen het gezellig houden. We zien jullie morgen wel.” Ik trek Mara mee naar de metrohalte die aan de overkant van de straat ligt.

“Hebben wij met Aura afgesproken?,” vraagt Mara verbaasd.

“Nee, maar dat hoeft niemand te weten. Ik bel haar wel even.” Ik pak mijn telefoon en tik Aura’s nummer in.

“Hey,” klinkt het vrolijk aan de andere kant van de lijn.

“Hey, it’s me. Where are you?”

“At home with Raquel and Joana.”

“Do you think it’s okay if Mara and I come over to you?”

“Sure, no problem. My parents aren’t here, so we can do whatever we want I’ll tell Julian that you’re on your way.”

“That would be fine. The subway is coming, Bye.” Snel hang ik op en stap de metro in. Nog zo’n ding waar ik van hou, de metro. Ik weet nog dat we een keer met school naar Parijs gingen en ik tegen de tijd dat we weggingen het hele metrostelsel uit mijn hoofd kende. Sindsdien pakte ik ook in Amsterdam steeds vaker de metro in plaats van de fiets of de bus. Ik ben er qua openbaar vervoer met die verhuizing dus niet op achteruit gegaan. Zie je, daar heb je de positieve dingen al.

“Stom dat ik morgen weer terug moet,”  merkt Mara op. “Ik vind het hier wel leuk. Maar ja, we moeten natuurlijk ook allebei naar school.”

Ik knik. “Ja. We hebben hier echt niet de hele dag vrij of zo. Sterker nog, er zijn hier ook gewoon proefwerken en vervelende leraren.” Ik krijg de zenuwen als ik aan mijn proefwerkweek denk. De leraren vertalen de vragen wel voor me in het Engels en ik ken de woorden uit mijn geschiedenisboek, maar van de rest snap ik nog steeds erg weinig. Spaans is altijd nog het moeilijkste, hoewel Aura me daar heel goed bij helpt. Zij is supergoed in talen en wil later lerares Spaans of Engels worden, of allebei.

“O nee,” kreunt Mara ineens. “Helemaal vergeten dat ik maandag een biologieproefwerk heb. Ik heb nog niks geleerd. Daar gaat mijn vrije zondagavond. Lekker dan.”

Zij heeft makkelijk praten. “Jouw boeken zijn tenminste in het Nederlands. Je moest eens weten hoe het is om een proefwerk te leren als je constant in het woordenboek moet kijken. Gelukkig bestaan er mensen als Aura en Julian. Dankzij Julian heb ik een zes gehaald voor mijn geschiedenisproefwerk. Ik was echt zó blij.”

“Dat is wat anders dan die achten,” lacht Mara. Op mijn oude school stond ik altijd een acht gemiddeld voor geschiedenis, terwijl Mara blij was als ze een voldoende had. Nu moet ik net als zij vechten voor mijn punten.

De metro komt tot stilstand bij het station waar we moeten zijn en we stappen uit. We lopen de trap op naar de buitenwereld. Vanaf daar hoeven we alleen maar de hoek om en dan zijn we bij het huis van de familie Alvarez.

Aura laat ons binnen. “Hi. Survived the restaurant?”

“Barely,” antwoord ik. “There was paparazzi again. So annoying, but this time I looked better than the last time at least.”

We lopen achter haar aan de woonkamer in. Joana zit bij de radio cd-hoesjes te bestuderen om te kunnen beslissen welke muziek ze wil horen. Aan de andere kant van de kamer zit Raquel op de bank een oranje gekleurd drankje te drinken. Op de tafel voor haar staan allerlei flessen met daarin drank in alle kleuren van de regenboog. Het lijkt wel of we bij een stel alcoholisten zijn beland.

“Take whatever you want.” Aura gebaart naar het arsenaal aan drankflessen terwijl ze ook gaat zitten.

Mara heeft verstand van alcohol, dus die valt meteen aan. Ik bekijk eerst wat er allemaal is voor ik op een keuze overga. Gelukkig heeft Joana haar favoriete drankje smirnoff meegenomen. Dat vind ik ook wel lekker, dus neem ik dat.

De deur gaat open en Julian en Matias komen binnen. “Hey girls.”

Julian kust me. “Nice to see you again. Maybe we can go on a second official date tomorrow?”

“I’m not sure if that’s a good idea. We have to learn so much for the end of this period and I have to translate all my books. Sunday is my homework day.”

“I can teach you biology,” grijnst hij. Hij zakt naast me neer en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht. Volgens mij wil hij me eigenlijk nog een keer kussen, maar weerhoudt de aanwezigheid van andere mensen hem daarvan.

“That sounds good,” vind ik. “But first I have to bring Mara to the airport. I will call you when I’m back home.” Wat is het toch heerlijk om een vriendje te hebben. Zeker eentje die van plan is om Spaanse biologie uit te leggen.

Mara lacht. “Hey Julian, I have a biology test too.” 

“I’m sorry, but maybe Aura can help you,” grapt Julian.

Zijn zusje wordt rood. “No, thanks. I won’t let that happen again. I’m into boys and I know that for sure now.”

“Me too,” grijnst Mara. “I’m sorry for that kiss. It was the first thing I thought of. Normally I don’t kiss girls either.” En daarmee is dat onderwerp voor eens en voro altijd gesloten. Tijd voor een gezellig laatste avondje met mijn beste vriendin in Barcelona.