แอร่ด~
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ้าวๆ มาแล้วเหรอวะไอ้คาโนะ"
พอเปิดประตูเดินเข้ามาภายในห้อง เสียงตะโกนถามก็โพล่งขึ้นมาทันที
ในห้องเต็มไปด้วยเสียงเพลงดังกระหึ่ม แล้วมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อปต่น้อยกว่าผม(ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยเนอะ:ไรท์)ประมาณ5คนนั่งอยู่บนโซฟาสีแดงหรู บนโต๊ะมีเหล้าพร้อมกับกรับแกล้มมากมายและที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สาวๆ+0+
"เออ มึงเห็นกูมายังล่ะ!!!" พี่คาริโนะตอบไปด้วยน้ำเสียงกวนๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าอะไร
พี่เค้าแค่ดันหลังผมไปข้างหน้าอย่างแรง
พลั่ก!
"อุก!!!"ผมทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับกุมท้องจนตัวงอทันทีหลังจากที่โดนผลักไปชนขอบเก้าอี้อย่างแรงจนจุกพูดอะไรไม่ออก. ผมเหลือบไปมองพี่คาริโนะด้วยอาการไม่เข้าใจ และหวังว่านี่คงจะเป็นอุบัติเหตุ....คงจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดไว้หรอกนะ
"โอ๊ะๆขอโทดทีว่ะ พอดีมือมันลั่น"ผมโบกตาโพลง นี่มันอะไรกัน!!!พี่คาริโนะคนที่แสนดีเมื่อกี้ไปไหน !! ทำไมถึงมองผมและใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับผม!! ผมพยายามลุกขึ้นช้าๆด้วยความจุกปนกับความไม่เข้าใจ
"มานั่งนี่อีร่าน!! "ไอ้คาริโนะมันพูดหลังจากเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเพื่อนมัน
ผมขมวดขิ้วเป็นปมพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความโกรธเคือง มันมีสิทธิอะไรมาว่าผมร่าน!!!
"มึงมีสิทธิอะไรมาด่ากูวะห๊ะ!!!"ผมตะโกนถามออกไปด้วยความเดือดดาน ก็ที่อย่างบอกไปความอดทนผมมันมีน้อยนิดยิ่งกว่าอะไรซะอีก
"55555มึงดูมันพูดสิวะเพื่อน55"เสียงเพื่อนคนนึงในกลุ่มมันพูดขึ้นเสียงกลั้วหัวเราะ ผมกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด
นี่มันเรื่องบัดซบค_ยไรอีกวะ!!!!!
"เอ้าๆเดี๋ยวกูจะทวนความจำให้ก็ได้
กูลืมไปว่าความจำมึงมันปลาทอง"ไอ้เหี้ยคาริโนะมันพูดเสียงกลั้วหัวเราะแล้วส่งสายตาเหยียดๆมาให้ผม
-------ตัดค่ะ------
ตอนนี้มา20%ก่อนนะคะ เอามาล่อให้ทุกคนหายคิดถึงก่อนนะคะ. อยากให้ต่อก้คอมเม้นนะคะอิอิ//ปั่นการบ้านต่อแปป
