Grant's POV
everything was okay.. WAS!
-----------*flashback*-------------
"bulagaaaaa! surprise!!!!!! congrats sa pagpasa bilang doctor! you are now DR. GRANT CHRISTOPHER BLOOD! im proud of you! i love you! "
she's always sweet at me.. lagi na lang niya kong sinusurpresa kahit sa mga simpleng bagay na ganito.. ang swerte swerte ko na sakanya...
she's Evelyn Natalie Buonfiglioli.. the future mom of my future kids...
She's perfect for me...
not because of her tantilizing eyes..
not also because of her sexy lips..
not because of her physical appearance..
but beacause of what she is...
"tsk! your always surprising me babe! i love yo----.. AHHHHHHHH! MY HEAD HURTS! AAAAAAAHHHHH! " sigaw ko..
narinig ko pang na nagsalita si Natalie.. nag aalala at hindi alam ang gagawin..
hindi ko din alam ang nangyayare..
then everything turns into black..
--------------------------
in hospital...
"doc.. what happened to me? dala lang ba ito ng stress ko?" i asked the doctor..
"wag kang mabibigla.." pagsisimula ng doctor..
kinabahan naman ako... but i tried to calm myself..
"youre suffering in a brain tumor . A brain tumor, is an intracranial solid neoplasm, a tumor (defined as an abnormal growth of cells) within the brain or the central----"
"STOOOPPPPP! you're lying!" pagputol ko sa doctor...
napanting ang tenga ko sa mga naririnig ko.. BRAIN TUMOR?
"i will demand you beacause of the WRONG information that you are discussing! now get out!" utos ko..
sinungaling sya! ako? magkakaroon ng tumor?
"but Mr. Grant we can cure yo---" ngunit pinutol kong muli sasabihin niya..
"Im also a doctor! alam ko kung anong sakit meron ako! at yang mga sinasabi mo! ay PURO KASINUNGALINGAN! labas! all of my command should be GRANTed! nakikita mo naman sa pangalan ko diba? now get lost!" kalmado ngunit matalas na sabi ko...
lumabas naman ang doctor na walang nagawa..
may narinig akong mga yabag ng paa na parang papasok sa kwarto kung nasaan ako... at tama nga ang hinala ko dahil narinig kong ginalaw ang doorknob .. pero bago pa ito tuluyang mabuksan...
"LEAVE ME ALONE! HINDI KO KAYO KAILANGAN! MGA SINUNGALING KAYO! HINDI KO KAILANGAN NG AWA NIYO! LAYAAAASSS!" sigaw ko..
then sunod sunod na pumatak ang luha ko..
it's so gay! pero sinong hindi maiiyak pag nalaman mo na youre suffering in a disease wherein your imposible to live?
habang iniisip ko yun... pinalo ko ng sunod sunod at malakas yung ulo ko!
lahat ng pangarap ko...
ang pagbuo ng pamilya kasama si Natalie... MAWAWALA!
ano pang silbi ng pagiging doctor ko kung sarili ko nga hindi ko magamot? im stupid! stupid!
wala na kong hihilingin sa buhay ko noon.. WALA NG KULANG!
pero may sobra pala! ito ay ang tumor sa utak na hindi ko matanggap tanggap!
--------------end of flash back--------------
BINABASA MO ANG
Hopeless Life
Romance"WALA AKONG KWENTA! WALA! hayaan niyo nalang akong mapag isa! wag niyo ng sayangin ang oras niyo! im worthless! I DONT NEED ALL OF YOUR SYMPATHY! LEAVE ME ALONE!!!!!!!!" yan ang paborito niyang linya.. kung bakit? ating alamin ------------------ FO...
