Si Introvert at Extrovert

Scene 39

Hindi ko alam kung anong pinangtakot ni Kuya sa kanya but I am happy sa naging bunga nito. Then I saw an unexpected thing. It is a medium size drawing paper in a corner. Hindi ko mapigilang hindi ito lapitan.

Nanlaki ang mga mata ko sabay ng pagtakip sa bibig ko to suppress a sob. The paper contains my face. It is the same drawing that he did 10 months ago pero ang mas nakakapagpaiyak sa akin ay mga salitang nasa ibabang bahagi ng larawan.

The girl who makes me smile. The girl who makes me laugh. The girl who makes me see the happiness that the world can offer. The girl who makes me believe in love but as the same time she is the girl who made me broken.

 

Nanginginig ang mga kamay ko habang dahan-dahang inaabot ang papel. Alam ko that the first three lines was written by him 10 months ago but I was shocked for the last line na halatang bago pa lang. It was not there at that day.

Parang nanlambot ang mga kamay ko at hindi ko maatim na hawakan ang canvass. Kaya napaupo na lang ako sa sofa na nakaharap sa kama kung saan natutulog pa rin si Mico. Those are only words written in a paper pero bakit tila nararamdaman ko ang sakit na naramdaman ni Mico sa huling line na isinulat niya.

Biglang sumakit ang ulo ko dahil na rin  siguro sa kaiiyak ko kaya napagpasyahan kong pumikit muna.

“WHAT ARE YOU DOING HERE!”, napadilat ako sa lakas ng boses ni Mico and I saw him in his pokerface mood.

“I-i ki-kidnapped you?”, oo ako na talaga ang kidnapper na takot sa kinidnap ko.

Hindi ko alam kong namalikmata lang ba ako but I think I saw amusement in his eyes.

“Tssssss….. You kidnapped me pero dinala mo ako dito sa bahay ko?”, arogante at masungit na tanong niya sa akin.

“I just wanted you to listen …”

“You can go now”, malamig niyang sabi sa akin.

“No I can’t. Listen to me first Mi---”

“I SAID GO!”,napaigtad ako ng sumigaw siya.

“I SAID I CAN’T”,sumigaw na din ako.

“I KNOW YOU CAN! DIYAN KA NAMAN MAGALING DI BA? SA PAG-ALIS!!!”, gusto ko siyang yakapin sa nakikita ko sa kanya ngayon. I know he is hurting. Namumula na ang mga mata niya habang ginugulo ang buhok niya habang nakaupo sa kama niya.

“Mico just this moment please. Just give me this moment. Hindi ko naman ito ginagawa para mapatawad mo ako. I am doing this to let you know na importante ka sa akin and I am doing this to let you know that you don’t deserve to be hurt dahil sa pag-alis ko. I never leave because I was bored with you, I never leave you because I think you deserved to be with Jenica”, halos hindi na ako humihinga habang patuloy sa pag-agos ng mga luha ko.

“BUT D@MN YOU! SINAKTAN MO NA AKO. SINAKTAN MO AKO DAHIL NARAMDAMAN KO NA NOONG MGA ORAS NA IYON AY PARANG IPINAMIMIGAY MO AKO SA KANYA! BAKIT NAWALA NA BA ANG INTERES MO SA AKIN DAHIL NAGSIMULA NA AKONG MAGKAINTERES SA IYO?”, nakikita ko sa mukha niya na nasasaktan siya sa mga sinasabi niya.

“No it’s not that Mico”

“SIGURO HINDI KA NA NACHA-CHALLENGE SA AKIN DI BA? BECAUSE I STARTED TO GIVE YOU THE ATTENTION THAT I HAVE NEVER GIVEN TO ANYONE ELSE! AT BUMABALIK KA NA NAMAN NGAYON DAHIL NA CHA-CHALLENGE KA NA NAMAN?”, hindi ko talaga mapigilang mapahagulgol habang nakikita ko si Mico na may naglalandas na mga luha sa kanyang mga pisngi ngayon.

“Of course not”, d@mn I am hating myself right now bakit ba nanghihina ako at hindi ko pa masabi sa kanya ang mga gusto kong sabihin.

“THEN WHAT IS IT? WHAT IS THE REASON WHY YOU LEFT ME HANGING?”, he asks me while he is busy wiping away the tears in his face. I wish I could do that for him pero nanghihina talaga ako.

“I was sick or I thought I was sick”, nakita ko na parang siyang nalito.

“Before I went with you here that day ay nakuha ko ang resulta ko sa pagpapachek-up ko. Then the result stated that I have a leukemia but that was a wrong analysis”

“Tsssskkkk just that? You left? You should have told me about it.”, nakita ko na naman ang galit niya.

“I can’t ayokong masaktan ka. Ayokong maranasan mo ang sakit na naranasan ng lolo at daddy mo”

“Duwag ka pala eh. Di ba ikaw na rin ang nagsabi na kahit mo naabutan ang mga panahong iyon ay alam mo na masaya sina Lolo at Daddy habang ginagawa nila iyan for Lola and Mom? Puro ka lang salita hindi mo rin pala kayang panindigan ang mga sinasabi mo”, nasaktan ako sa sinabi ni Mico pero alam ko na tama siya at dahil sa sinabi niya ay napagtanto ko na mahirap na sa kanya para mapatawad ako.

“I’m sorry Mico”, umiiyak na sabi ko sa kanya.

“I’m sorry for leaving you. I’m sorry for not living with what I said to you. I’m sorry for being coward and selfish. ”, mahinang sabi ko at pinilit kong tumayo at naglakad papuntang pintuan.

                                                                                                                              

“Aalis ka na naman?”, bago ko pa tuluyang mapihit ang seradura ay narinig  kong sabi niya.

“Eight months Paz”, napaigtad ako ng marinig ko ang pagtawag niya sa akin gamit ang pangalan na siya lamang ang gumagamit.

“For that eight months I already make myself to unlike you”, nang marinig ko ang sinabi niya ay nag-unahan na naman ang mga luha ko habang patuloy kong naramdaman ang pagkirot ng

Game over for me…. Wala na. He dislikes me already and I know this is my fault. I am expecting this one to come pero mas masakit pala pa rin talaga kapag narinig mo galing sa kanya mismo.

“But d@mn those eight months. Eight months are still not enough to forget you. Eight months are still not enough to unlove you.”

~~~~~~~~~

Mico’s drawing on the side.. cto

A/n

Welcome me back guys…… HEHEHEHEHE happy reading guys!!!!!

Next UD will be the last chapter for the two of them.

For you kasi pinaiiyak kita sa last UD ko @Kim_Kiyoshi8