Spaanse kikkers

Hoofdstuk 11

“Ik jou ook. Maar ik ga nu Eline bellen en alles regelen, dus ik moet ophangen. Tot donderdag.”

“Tot donderdag.” Ik hang op en leg de telefoon op mijn tafel neer zodat ik verder kan eten. Het vooruitzicht om mijn beste vriendin weer te zien, maakt het leven hier meteen een stuk draaglijker.

-

Een paar uur later gooi ik mijn geschiedenisboek op Julians bureau. “Chapter five.”

Julian bladert door mijn boek tot hij hoofdstuk vijf heeft gevonden. “Ah, the War of the Spanish Succession. Not that hard.”

“The only thing I already know was that there was a king called Carlos the second,” merk ik op. Drie keer raden waarom ik juist dat detail heb onthouden. Hopelijk wordt er morgen ook naar gevraagd, want dan is er tenminste vast één antwoord dat ik weet.

“It’s a start,” lacht Julian. “Now the rest.”

We werken de hele middag door, als een uitstekend team. Julian vertaalt de woorden die ik niet ken – wat er nogal veel zijn – en ik vertaal de woorden die ik zelfs in het Engels niet begrijp met Google Vertaler naar het Nederlands. Aan het eind van de middag heb ik zowaar een paar dingen opgepikt over de Spaanse Successieoorlog en is mijn Spaans met stukken verbeterd. Nog even en ik kan zelf mijn proefwerken leren.

“You are my hero,” zeg ik als ik mijn boek dichtklap. “How can I thank you?”

Julian wuift mijn opmerking weg. “You don’t have to. This is what friends are for.”

Ik kijk in zijn grote, bruine ogen. Ergens in mijn buik begint iets te rommelen. Ik weet wel een manier om hem te bedanken. Het is alleen de vraag of dat een verstandige manier is. Helaas is mijn lichaam dit keer sneller dan mijn verstand. Voor ik het weet heb ik mijn lippen op de zijne gedrukt.

Verward maakt Julian zich na een paar seconden van me los. “I thought you didn’t want to kiss me again.”

Ik knik. “That’s right. I don’t know what I want right now. Maybe I should just go home instead of going to that barbecue with you.“ Het lijkt me geen goed idee om nu nog meer tijd met hem door te brengen. Ik wil hem helemaal niet leuk vinden.

“No. I understand it. You already have enough trouble in your life with this movement and Carlos and stuff. Take your time. I will wait as long as I have to.” Het komt er heel stoer uit, maar iets zegt me dat hij eigenlijk helemaal geen zin heeft om te wachten. Shit, dit is dus wel een bevestiging dat hij me leuk vindt. O mijn God, waarom is mijn leven zo moeilijk?

-

De sfeer tussen Julian en mij is die week op school nogal beladen. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen als ik bij hem in de buurt ben en hij lijkt daar andersom ook last van te hebben. Gelukkig heb ik iets om naar uit te kijken. Na drie lange schooldagen sta ik namelijk donderdagmiddag met mam en Nicole op het vliegveld om onze vriendinnen op te wachten.

“Je leeft nog!,” roept Mara enthousiast als ze me ziet en ze geeft me een knuffel. “Wat goed je weer te zien.”

Ook Nicole is blij haar beste vriendin terug te zien. Met z’n vijven lopen we naar de auto en gaan we naar huis. Mara’s koffer staat nog maar net op mijn kamer als de bel gaat. Dat zullen mijn vrienden zijn.

“Laat de proeverij maar beginnen.” Met haar armen vol etenswaren komt Mara achter me aan de trap af. Terwijl ik de deur open doe om iedereen binnen te laten, gaat zij alvast door naar de keuken.

Even later zitten we met z’n zevenen rond een keukentafel die vol staat met meer Nederlands eten dan ik in Amsterdam ooit tegelijk op een tafel heb zien staan. Stroopwafels, drop, curry, oliebollen (ja, echt!), muisjes, beschuit en poffertjes.