Aesthetic Poems [✔]

~VIII~

Ένας αστροναύτης.

"Τι είναι πιο κοντά στα αστέρια;" με ρώτησαν.

Ένας αστροναύτης. Οι πλανήτες. Ο ίδιος ο ήλιος. Αυτονόητα πράγματα. 

Μου φαίνεται περίεργο που οι περισσότεροι τείνουν στην φαντασία τους όταν σκέφτονται τα αστέρια. Όλοι τα ονειρεύονται και μαγεύονται καθώς κοιτάνε τον ουρανό το καλοκαίρι, λογικό να πιστεύουν στην μαγεία τους. 

Τι μαγεία έχουν όμως κομήτες και μετεωρίτες που ταξιδεύουν με χιλιόμετρα και απλά δεν κάνουν τίποτα παρά μόνο να υπάρχουν; Σκάνε από 'δω, γίνονται κομμάτια από 'κει, τρακάρουν σε μια άλλη πλευρά... Που είναι η μαγεία; Δεν άκουσα ποτέ να μου λένε πως οι πέτρες στην θάλασσα είναι μαγεία. Να όμως που τα αστέρια για όλους είναι μαγεία. Όλος ο ρομαντισμός συμβαίνει από κάτω όταν εκείνα λάμπουν σαν ρουμπίνια στον ουρανό.

Ένας άνθρωπος.

"Τι είναι πιο κοντινό στα αστέρια;" με ρώτησαν.

Τα αστέρια δεν φαίνονται σχεδόν καθόλου στην πόλη. Χάνονται από όλα τα φώτα μέσα της και δύσκολα τα διακρίνει κανείς. Σε ένα βουνό, σε μια κορυφή μακριά από όλους και όλα, βλέπει κανείς τις χιλιάδες λαμπερές πετρούλες του διαστήματος. Λίγα άτομα όμως φεύγουν, βγαίνουν και απομακρύνονται από την φωλιά τους για να τα δουν στην πραγματική τους μορφή στον ουρανό.

Οι άνθρωποι είναι έτσι. Αυτοί που θέλουν θα "ξεβολευτούν" για να δουν τα πραγματικά φώτα του άλλου, το πως λαμπυρίζει μακριά από τα φώτα-στερεότυπα των άλλων. Ο καθένας μας είναι ένας ουρανός έτοιμος να ανακαλυφθεί από άτομα που καίγονται για νέες εμπειρίες. Αυτός που θέλει θα μείνει να θαυμάσει και να βρει διάφορους αστερισμούς στον μοναδικό για όλους ουρανό.

Τελικά, τι είναι ποιο κοντά στα αστέρια; Ο αστροναύτης που κάνει την δουλειά του ή ο άνθρωπος που επέλεξε να γίνει ο ουρανός με άστρα, για όλους να ανακαλύψουν, στην ζωή τους;