Spaanse kikkers

Hoofdstuk 9

“Are you?” Aura gelooft er duidelijk niks van. “When?”

“I don’t know. As soon as possible. When my father has a house and my mother sees that it’s impossible for me to live here with Carlos.”.

“And what if that’s never going to happen?”

Daar wil ik liever niet aan denken. Elk moment van de dag pieker ik erover hoe ik hier zo snel mogelijk weg kom. Dat is momenteel het enige doel in mijn leven. Daarbij gaat mijn vader echt wel ooit een huis vinden. “Julian and I are just good friends.”

“Yeah right,” lacht Aura. “But you asked me to not talk about it anymore, so I’ll shut up now.”

Op dat moment bereiken we de deur van het flatgebouw. Dit is het moment dat ik het meest haat aan de dag, als ik voor de deur sta en weet dat ik over ongeveer een minuut weer tegen die rotkop van Carlos aan moet kijken.

“Don’t you want to come with me?,” vraag ik. “We can make homework together. Hopefully I will understand it sometime.”

Aura vindt het goed en we lopen naar binnen. Uiteraard is alleen Carlos thuis. Sterspeler van Spanje, maar trainen lijkt hij nooit te doen. Dat doet hij zogenaamd als ik op school zit. Ik wil zijn volgende wedstrijd nog wel eens zien. Nou ja, eigenlijk niet, maar figuurlijk gezien dan. Of hij dan nog zo’n topscoorder is.

“Hola Aura,” begroet Carlos haar. “Todo bien?”

“Si. Y con ustedes?”

Carlos knikt. “También.”

Het Spaanse gesprek werkt me op de zenuwen. Denkt hij soms mijn mening over hem te kunnen bijdraaien door met mijn vriendin aan te pappen? Door mijn keel te schrapen probeer ik de aandacht weer op mezelf te vestigen. “Aura, do you want something to drink?” Ik wacht niet eens op antwoord, maar pak twee glazen en de colafles. Op mijn kamer gaan zitten is geen optie want daar is nul komma nul plek, dus wordt het de keukentafel waar we onze schoolboeken over uitspreiden. Van die eikel komen we dus niet af.

“Let’s make a deal,” stelt Aura voor. “I’ll explain Spanish to you if I can overwrite your French.”

“Fine,” Ik zoek in mijn tas naar mijn Spaanse boeken. Het is al vervelend om een vak in een andere taal te volgen als het over de Industriële Revolutie of de stelling van Pythagoras gaat, maar een vak over die taal zelf is helemaal een ramp. Woensdag hebben we een proefwerk, maar ik ga zeker weten een nul halen en dan waarschijnlijk alleen maar omdat ze geen lagere cijfers geven. Ik kan er helemaal niks van. Dat moet echt veranderen anders word ik straks nog van school af getrapt omdat ik zo’n slechte punten haal. Wacht eens… Zou dat niet dé oplossing zijn? Nee, waarschijnlijk zou mijn moeder me gewoon naar een andere school sturen. Eentje waar ik geen vrienden heb en geen Aura’s en Julians rondlopen. In het echte leven gaat het niet zoals in de film. In het echte leven zijn er nooit ouders die hun kinderen daadwerkelijk naar een kostschool in Zwitserland sturen omdat ze vinden dat ze gefaald hebben met opvoeden. Jammer.

Van mijn Franse huiswerk leer ik eigenlijk meer Spaans dan Frans, maar dan heb ik mijn portie daarvan ook weer geleerd voor vandaag. Altijd handig. Sowieso is Spaans één van de meest gesproken talen in de wereld, dus in dat opzicht is het best praktisch om het te spreken.

“So you kissed Julian, how was it?,” vraagt Aura als ze mijn werkboek met ingevulde huiswerkopdracht van me overneemt.

“He kissed me. And he’s your brother, so why do you want to know how he kisses?”