Spaanse kikkers

Hoofdstuk 9

“Bijna. Ik ben met Julian in een café gaan zitten. Het was heel gezellig. We hebben tapas gegeten en gepraat over de cultuurverschillen tussen Spanje en Nederland.” En gezoend, maar dat hoeft zij niet te weten.

“Ben je verliefd op hem?”

Ik voel zijn lippen weer op de mijne, alsof het allemaal nog eens gebeurt. “Nee. Dit is niet het tijdstip om verliefd te worden. Ik weet niet of je het in de gaten hebt, maar ik heb echt geen zin om hier heel lang te blijven. Zo gauw als het kan woon ik weer bij papa.”

“Maar je zou het wel willen, hè?”

“Nicole,” kreun ik. “Daar wil ik het niet over hebben. Niet nu, in ieder geval.”

“Ja dus.”

Ik draai me op mijn zij en probeer in slaap te vallen. Dat is alleen niet zo makkelijk omdat we aan zo’n beetje de drukste straat van Barcelona wonen en auto’s op topsnelheid langs de flat heen razen. Die loser van een Carlos heeft blijkbaar ook nooit de moeite genomen om dubbel glas aan te schaffen. Bedankt, makker. Nog even en dan hebben we gelukkig een echt huis.

-

“Can I talk to you for a second?” Ik kijk Julian strak aan. We lopen door de schoolgang en ik kan ieder moment struikelen over een ukkie met een te grote boekentas, maar dat kan me nu even niks schelen. De eerste twee uur is de zoen van gisteravond maar door mijn hoofd blijven sproken. Ik moet met Julian praten, zo snel mogelijk.

“No, I have chemistry now and I’m already late. What about the break, in an hour?”

“Fine,” reageer ik en loop door naar het lokaal waar ik Frans heb. Dat is het enige vak waarvan ik de lessen wél kan volgen. Het is ook één van de weinige dingen waar ik op mijn oude school goed in was, waardoor het nu het enige vak is waarvoor ik mijn huiswerk begrijp.  Nu maak ik zonder moeite mijn huiswerk, terwijl ik het huiswerk voor de andere vakken niet eens kan lezen.

Zuchtend loop ik het lokaal in. Dat worden dus weer vijftig minuten me niet kunnen concentreren en bedenken wat ik allemaal wel of niet tegen Julian wil zeggen.

-

In de pauze trek ik Julian mee naar een hoek van de bovenste verdieping, waar in de pauzes nooit iemand komt . “What was that yesterday evening?”

“That kiss?”

“Yes, of course that kiss. Are you in love with me?”

“Well...”

“I can’t fall in love now, Julian. You really are the nicest person I met here so far, but I can’t do this. I’m going back to Amsterdam, to my father.”

“No problem. I understand it.” Toch kijkt hij alsof het niet zo is.

Daar trek ik me niks van aan. Althans, dat probeer ik, want diep van binnen weet ik ook wel dat ik veel van hem vraag. “Gracias. I’m sorry, but this is really not a possibility. But we can still be good friends.” Ik twijfel even, maar besluit hem dan een knuffel te geven om te laten zien dat hij in ieder geval iets voor me betekent, al is het dan maar als goede vriend.  Dan lopen we naar de aula om pauze te houden met onze andere vrienden.

-

Na school loop ik met Aura naar huis, zoals ik dat de laatste tijd wel vaker doe. Ach ja, zo gemakkelijk vervang je het naar huis fietsen met je beste vriendin – ook al kun je maar drie straten samen omdat je daarna allebei een andere kant op moet – voor het naar huis lopen met een andere vriendin.

Aura trapt een leeg colablikje voor zich uit over de stoep. “Julian told me he kissed you last night.”

“Did Julian also tell you that we’re not in love? At least, I’m not. I don’t want a relationship, becauseI’m going back to Amsterdam.”