Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 5

Ήταν Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου, με πρωινή λιακάδα. Ένας κούκος παραμιλούσε έξω από το παράθυρό τους. Η Δάφνη ήταν ακόμη ξαπλωμένη και παρακολουθούσε τον Νίκο που ετοιμαζόταν για το σχολείο.
     «Είναι καλύτερα;» την ρώτησε ενώ φορούσε τη γραβάτα του.
     «Νομίζω πως ναι». Άγγιξε την πληγή. «Άου... ή και όχι».
     Ο Νίκος έκανε το γύρω του κρεβατιού και την φίλησε. «Είσαι κουτό. Πάντως στο λέω, αν δεν έχει περάσει μέχρι αύριο, θα σε πάρω να πάμε στο νοσοκομείο. Μπορεί να έχει μολυνθεί».
     Η Δάφνη στριφογύρισε τα μάτια μέσα στις κόγχες της –μόνο το αριστερό φάνηκε να κάνει αυτή την κίνηση. «Καλά θα είμαι, μην ανησυχείς. Παρεμπιπτόντως, κάλεσε καθόλου η μητέρα μου; Έχει μια μέρα να φανεί».
      «Όχι». Ήταν εμφανές ότι ένα τέτοιο ερώτημα τον ενοχλούσε. «Και τολμώ να παραδεχτώ πως δεν με απασχολεί. Για το δικό μας καλό, να ησυχάσουμε πια απ' αυτή τη γυναίκα».
     «Νίκο, είναι η μητέρα μου». Η Δάφνη ήξερε ότι δεν την συνέφερε να το συνεχίσει. Θα άκουγε την απάντησή του και ύστερα θα σταματούσε να σκαλίζει το θέμα.
     «Σκασίλα μου!» φώναξε. «Θα την αφήνεις να έχει τον έλεγχο της ζωής σου; Δεν είσαι παιδί, Δάφνη. Οφείλει να το καταλάβει πια αυτό, για όνομα». Έστρεψε τη ματιά του στον καθρέφτη για να ζώσει το παντελόνι του. Η Δάφνη καταλάβαινε ότι αυτή η αποστροφή ήταν μόνο και μόνο για να μη συναντήσει το θυμωμένο βλέμμα του –ένας μηχανισμός άμυνας. «Κοίτα... δεδομένης της κατάστασης, δεν θα το συζητήσω άλλο. Μιλάμε για αυτονόητα πράγματα, γι' αυτό ας μη χαλάμε τις καρδιές μας τώρα».
     «Ποιας κατάστασης; Μιλάς για το μάτι μου;»
«Όχι. Μιλάω για το γεγονός ότι δεν σε αφήνει ήσυχη ούτε και στον ύπνο σου. Σε έχει καταστρέψει». Η Δάφνη δεν το συνέχισε –ο Νίκος είχε δίκιο.
     «Πρέπει να φύγω, άργησα». Έσκυψε και την φίλησε στο μάγουλο. Αυτό σήμαινε πως ήταν ακόμη θυμωμένος· πάντα την φιλούσε στο στόμα.