Chasing Love (Completed)

Chapter 23 - Secret Friend

Tati can't stop smiling and sometimes squealing between the story. But I did leave the part where we're suppose to be their bridge.

"So ano kayo ngayon? Secretly friends ganon?"

I just shrugged and didn't answer.

With that she let out another squeal. "Bakit kinikilig ako?"

"Baliw ka."

"Sabi ko na nga hindi totoo na uuwi ka na dahil inaantay ka ng pinsan mo."

Tumaas ang kilay ko, "Paano mo nasabi? Halata ba?"

"For one, never ka naman nagkaroon ng pakialam kung nagaantay siya. Ang normal na ikaw baka sabihin mo pa na pagantayin siya ng mas matagal."

"Parang ngayon? Naiimagine ko na ang itsura niya mamaya."

Pero nakangiti ako. Yup, this is definitely the normal me would be like. Pag si Liam kasi ang kasama ko palagi akong kinakabahan na baka may makaalam at hindi ako mapakali.

Still, hindi ko pa rin matiis hindi makipagkita sa kanya. His smile makes it all worth it. Tuwing nakikita ko kasi si Liam palagi siyang nakangiti and I like that I'm the reason.

I can't bring myself to tell him to stop seeing each other like this. That wala kaming mapapala dito. But the moment he smile. Wala na.

Mas worst ang itsura ni Seb sa naimagine ko kanina. I imagined him to be annoyed kasi matagal ako pero pagsakay ko ay halos hindi ako makatingin sa kanya dahil galit talaga siya.

Hindi siya nagsalita. This time walang tanong tanong kung bakit matagal ako. He just tapped kuya's shoulder as a sign na uuwi na.

Napapatingin ako sa kanya dahil hindi ko alam kung dapat ba akong magsalita. Galit pa rin ba siya sa akin dahil sa kahapon?

"Uy.." I tried to start a conversation.

He lazily faced me.

"Galit ka ba kasi matagal ako? Kasama ko lang si Tati kanina."

Tumango lang siya at tumango rin ako pabalik. I know I wished he would stop asking questions pero hindi ako sanay na tahimik siya.

"Seb. Are you mad at me?"

This time he looked at me longer then his brow crunched. "Sanay na akong hintayin ka. Ngayon pa ako magagalit? No, I'm not mad at you."

"If hindi ako, kanino? Bakit?"

"We're not doing you-have-your-reasons-I-have-mine?" Tumaas ang kilay niya.

Umirap naman ako. That was exactly my words and I can't believe he just used that against me.

"Fine. Go ahead. Bahala ka." I waved a hand.

It's not that sobrang gusto malaman. Tinanong ko lang kasi normal lang naman magtanong.

And just like that we fell quiet again hanggang sa makarating kami ng bahay. Nilingon ko pa siya ng isang beses pero hindi siya nakatingin. Nageemote pa siya sa may bintana kaya hindi ko na rin pinansin.

"Tara! Ano. Sus." The next day he showed up in my house asking to hang out like yesterday never happened.

Saturday ngayon at paborito kong araw ang Sabado kaya walang makakapilit sa akin umalis depende lang kung importante o may emergency. And it's neither.

Tinignan ko siya at napailing dahil kahapon lang he is sulking tapos ngayon ang dami nanaman niyang energy at niyayaya pa akong lumabas.

Nanonood ako ng tv nang bigla siyang sumulpot sa bahay. Nakajogging pants at tshirt lang siya pero nagyaya siyang lumabas.

"Wag kang magulo. Nanonood ako ng tv."

Ang ginawa niya ay umupo sa kabilang sofa at pinatong sa akin ang paa niya.

"Seb!" Reklamo ko then I shouted asking for my mom. "Mama oh dinudumihan ni Seb 'yung sofa."

"Auntie ayaw lumabas ni Flynne." Sigaw rin niya.

"Bakit mo ba pinipilit ang taong ayaw?"

"Bakit ko kailangan pilitin ang taong gusto?" He retort.

Technically he's right pero ang taong ayaw dapat hindi pinipilit. Hindi niya iyon maintindihan. He just likes to do things his way.

"Ang init init sa labas. Hindi ka ba naiinitan? Tsaka wala naman mapupuntahan. Nakakatamad!" Hindi ko na naintindihan ang pinapanood ko dahil nakikipagtalo ako sa kanya.

I think nasa lahi talaga namin ang magaling sumagot dahil again may sagot nanaman siya sa akin and again, I was speechless.

Sasagot pa sana ako pero lumabas si Mama galing sa kwarto.

Nakapameywang niya kaming tinignan. "You two, get up. Bakit ba kayo palaging nagtatalo? Flynne, sumama ka na kay Sebastian. You two are disturbing my rest." She disregard us using her hands.

"Pag balik ko mamaya ayaw kong nandito pa kayong dalawa." She said before going back to her room.

Ngumisi naman si Seb sa akin. "Narinig mo si Auntie. Ano na?"

Wala na akong nagawa dahil si Mama na mismo ang nagsabi. Pinatay ko ang tv at pumunta sa kwarto para magbihis.

Akala ko naman saan niya gustong pumunta. 'Yun pala tumambay lang kami sa isang board games cafe.

At sana tiniis ko nalang ang galit ni Mama kung alam ko lang kung sino ang mga kasama.

I need Tati! Wala akong kakampi dito. Alam kong hindi ako kakampihan ni Seb pag nagkagulo. Malamang ngingisi lang 'yan sa isang tabi at matutuwa pa.

I was on the other end of the table and beside me sits Seb at isang hindi ko kilalang player. Viktoria was at the opposite end.

I can sensing her shooting daggers at me sa bawat galaw ko. What now, hindi na rin ako pwedeng gumalaw? Hindi ko naman ginusto pumunta dito noh. Napilitan lang ako. But if she knew I was going to be here bakit pa siya pumunta kung ayaw niya naman pala sa akin.

Iniwasan kong mapatingin sa kanya the whole time. Kahit turn na niya ay hindi pa rin ako tumitingin. We were in the middle of the game when Liam came.

He was smiling and greeting everyone then his eyes landed on me. Sa dami namin nandoon ay huli niya na ako nakita at halata sa mukha niya na nagulat sa presence ko.

Tinanguan lang niya ako at lumipat na sa iba ang atensyon niya.

Madalas kaming magusap pero ngayon parang hindi kami magkakilala. Ang hirap itago at magkunyaring hindi ko siya kilala sa harap nilang lahat. Ngayon ko lang narealize na parang hindi ko ata kaya na hanggang ganon lang kaming dalawa. I don't want to be just his secret friend.

Hiding and talking when everyone else is not around. Una okay lang sa akin na ganon pero ngayon alam ko na ang feeling niya when he said he envy Seb because he can talk to me freely.

I envy Viktoria too. The way everyone knows his seat is beside Viktoria. The way they teased each other, calling each other out on games.

We are close. Liam and I. But we can't do that because kami lang ang may alam na close kami.

My thoughts were cut off by Seb. (Which I'm very thankful for.)

"Ramos! Alam mo bang magkakilala silang dalawa?" Tinuro niya kaming dalawa ni Viktoria. "Naguusap sila nung isang araw."

Viktoria's lips parted and closed it again. She looked at Seb and I look at Liam.

Kumunot ang noo niya sa akin at nagalis agad ako ng tingin.

Sabi ko na may binabalak si Seb. I knew I was right when I said titingin lang siya sa isang tabi pag nagaway kami ni Viktoria.

Ngayon ko lang tinignan si Viktoria. Sa itsura niya ay mukhang handa na niya ako tarayan pero ginulat niya ako sa ginawa niya.

"Yup." Viktoria nodded and smiled at me.

I know the smile was a fake one but I smiled too because everyone was looking at me waiting for my reaction.

"Though we're not close." I said.

But what I really want to say is we're not close at all!