Yeniden [Dreame'da]

1.bõlūm ~ Güven

Keyifli okumalar 😊

Aşk, güven, sadakat neydi?

Cem bana bir resim ile birlikte mesaj gönderdiğinde Masal'ı yıkamıştım ve kıyafetlerini giydiriyordum.

Resimde açık saçık giyinen bir kadın ve altında da 'Bu kız abimin asistanı ve maldan çalıyor. Kem gözleriyle yuvanızı yıkmaya çalışmasına izin vermeyin.' yazan bir mesaj vardı. Ve bu mesaj Cem'den gelmişti.

İçimdeki kıskanç kadın ayağa kalkıp horon tepmeye başlarken, ne ara Masal'ı giydirdim ne ara Emre'nin kucağına verip, Sena'yı aramasını söyledim bilmiyorum ama kendime geldiğimde şirkete gelmiştim ve asansöre biniyordum.

Can'a olan güvenim sonsuzdu ama etraftaki kadınlara özellikle giyinmeyi unutan kadınlara güvenmiyorum, güvenemiyorum...

Kata çıkıp asansör indim. Can'ın odasının önünde geldiğimde asistan masasının boş olduğunu gördüm. Derin bir nefes alıp kapıya döndüm ve elimi kapı koluna koydum. Açtığımda ise...

Gömleğinin yarısı açık bir şekilde göğüsleri sutyeni ile birlikte sergilenen, ruju dudaklarından taşıp dağılmış bir kadın...

Yüzünde yer yer ruj lekeleri ve boynunda gömleğinde de bu lekeleri barındıran, benim ilk ve sonum olacak aşkım, Can...

Nefesim kesilmişti olduğum yerde donmuştum. Hareket edemiyordum. Öylece beni boynuzlayan Can'a ve boynuzlanmama yardımcı olan kadına bakıyordum. Bunu nasıl yapmıştı bana?...

"Levlâ..." diyerek bana doğru bir adım attığında ne ara elimi kaldırıp onu durdurdum bilmiyorum. Veya,

"Allah kahretsin!" diye ne ara bağırdım, ne ara arkama dönüp asansöre bindim de kapanan kapının arasından Can'ın hâlâ ruj ile boyanmış yüzünü gördüm bilmiyorum.

Yaşlar gözlerime doluşurken bulanık bakışlarımla ilk katın düğmesine bastım. Bulanık bakışlarım ile kapılar aralandı ve güneş ışıkları beni buldu.

Kendimi dışarı atıp kaldırımda kırmızı ışığın yeşile dönmesini beklerken sanki adım seslenildi. Ağladığım için kulaklarım uğulduyordu ama bana Can'ın çağırdığına emindim. Yeşil ışık yanmıştı ama ben geçmedim ve dönüp bana bakan Can'a baktım.

Bir şeyler söylemişti ve şimdi de kırgın kalbimden yansıyan gözlerime baktı... Kırıldı, incindi, acımı anladı... Ama yaşadığım acının aynısını yaşayamadı... Yaşayamazdı. Çünkü ona asla böyle bir acı yaşatmazdım!

Önüme dönüp karşıya doğru koşmaya başladım. Geri dönüp bakmayacaktım. Ne olursa olsun bir kez daha o kadının izleri olduğu o yüzüne bakmayacaktım. Ki o kulaklarımı zorlayan sesi duyana kadar.

Arkamı dönmem ile birlikte Can'a bir araba çarptı ve çarpmanın etkisiyle cam kırılırken Can önce havalandı sonra da yere çakıldı.

Benden habersiz bir şekilde çıkan çığlıklarım bedenimin sanki birden alev almasındandı. Can'ım yatıyordu, hem de kendinden oluşan kan gölünde...

***

Ruhum çekmişti...

Kalbim atmayı bırakmıştı...