~'Amatör' Kısa Yazılarım~

TOZ PEMBE GÖZLÜKLER

Sensizliğin 63.günü bu gün. Bir güne daha sensiz açıyorum gözlerimi. Bütün gece yatmama rağmen hala soğuk gelen yatağa bakıyorum. Ayaklarımı sarkıtıp gıcırdayan parkelere basıyorum. Çıkan gıcırtılar ile birlikte gidiyorum pazar sabahları birlikte oturup gülüştüğümüz balkona. Balkonun kapılarını aralayıp kafamı dışarı uzatıyorum. Güneş öpüyor dudaklarımdan. Her yer cıvıl cıvıl kuş sesleri ile kaynıyor. Sonra bizim postacı osman abiyi görüyorum gülümseyerek günaydınlar diliyorum. Balkona adımlayıp hep oturduğum koltuğa gömüyorum bedenimi. Çevredeki kuş sesleri ile gözlerimi kapatıyorum. Dudaklarımda memnun bir gülümseme yer ediyor. Gözlerimi aralayıp işlerine giden insanlara bakıyorum. Herbirinde tatlı bir telaş var. Nedensizce gülümsemeye devam ediyorum. Dışarı çıkasım var bu gün. Gezip dolaşasım,esnaf ile sohpet edesim var. Üstümdeki yorgunluk kalkmış kalbim bir çocuğunki gibi kıpır kıpır. Çöp arabası bizim sokağa ulaşıyor sonunda. Yeşil çöp konteynırını boşaltırken gürültülüce selam veriyorum tanımadığım çöpçülere. Her şey güzel. Sen yoksun ama devam ediyor işte hayat. Bir güvercin konuyor balkonun demirlerine. Korkutmamak için kıpırdamıyorum. Ama öyle ya bir hapşurup gıdıklıyor içimi ve hapşuruyorum. Ah güvercini kaçırdım. Bir süre gözlerim ile takip ettim ürkek güvercini. Gözlerim kaşınıyor yine. Yüzümü yıkamam gerek. Elimi gözlerime atıyorum kaşımak için. Hay Allah! Toz pembe gözlüğüm yine gözümde kalmış.