Απρίλιος 2016
Το Κριθάρειο γήπεδο του Καραβά στα Κύθηρα κρύβει ένα μυστικό.
Έτσι πιστεύουν τα δύο κορίτσια, η Λευκοθέα και η Δάφνη.
Μα κανείς δεν τους πιστεύει.
Γιατί;
Τι τρομακτικό και απόκοσμο έχει το γήπεδο;
Μήπως δεν φταιει το ίδιο το γήπεδο αλλ...
«Έτσι και βγούμε από 'δω μέσα... θα είμαστε πλούσιες»
Είχε πει η Κόκο, όμως εγώ δεν την άκουγα. Το μυαλό μου στριφογύριζε σαν τρελό στέλνοντας προειδοποιητικά μηνύματα. Ένιωθα ενοχές, κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι είχαμε μόλις ανακαλύψει κάτι, που πραγματικά δεν έπρεπε.
«Ν-νομίζω πρέπει να φύγουμε τώρα...» ψέλλισα αμυδρά κι κοίταζα με τρόμο τον απέναντι τοίχο. «Πλάκα μου κάνεις τώρα;» με κοίταξε έκπληκτη. «Φοβάσαι;» Με τρόμαξε με την αύξηση της έντασης της φωνής της. «Όχι» Είπα ψέματα. Δεν το σχολίασε. Με είχαν πιάσει οι ανασφάλειες μου, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και το δωματιάκι άρχισε να μου φαντάζει ασφυκτικά μικρό. Βέβαια κι η μυρωδιά της κλεισούρας με τον συνδιασμό ψώφιας σάρκας δεν έλεγε να αφήσει τα ρουθούνια μου.
Η Κόκο πλησίασε ακόμη πιο κοντά και άρχισε να σκάβει με τα δάχτυλα της τον τοίχο. «Τελικά δεν είναι τόσο λεπτό όσο νομίζαμε, Δάφνη για δες» είπε χωρίς να πάρει το βλέμμα της από τον τοίχο. «Ωχ για κοίτα, αυτό το πράγμα ενώνεται με καποιον τρόπο με το ταβάνι» έλεγε δυνατά τις ανακαλύψεις της.
Τότε σήκωσα ασυναίσθητα το βλέμμα μου προς το ταβάνι και γύρισα τον φακό κατά εκεί.
Κάτι δεν πάει καλά... «Λευκοθέα» «Τι είναι;» Γύρισε προς το μέρος μου και της έκανα νόημα με τον φακό να κοιτάξει προς τα πάνω.
«Παρατήρησε λίγο» Έστρεψα τον φακό εναλλάξ σε κάθε γωνία του ταβανιού μία πρώτη και μια δεύτερη φορά. «Εε; Για μια στιγμή, για ξανακάν'το...» Ακολούθησα την προσταγή της.
"Το είδες κι εσυ;"
Οι δυο γωνίες του ταβανιού από την μεριά του χρυσού φαίνονταν... ξεφτισμένες.
«Τι φάση;» Η Κόκο έμεινε να κοιτάει πότε την μία πλευρά του ταβανιού, πότε την άλλη. «Είναι από διαφορετικό υλικό;» «Δεν είναι απίθανο» αποκρίθηκα. «Δες, η δεξιά πλευρά σαν να είναι πιο κάτω από την αριστερή...» «Σαν να κάποιος έχει προσθέσει ένα ξύλινο τμήμα του ταβανιού!» με συμπλήρωσε ενθουσιασμένη και αλληλοκοιταχτήκαμε.
Και τότε μου ήρθε φλασιά. «Ρε συ! Δεν σου έδινε κι εσένα την εντύπωση ότι το αποθηκάκι ήταν πιο ψηλό από έξω παρά από μέσα;» Χωρίς προειδοποίηση η Κόκο με έπιασε από τους ώμους και με ταρακούνησε.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
«Πρέπει να ανέβεις!»
Με έναν -ναι μεν ενθουσιασμένο- αναστεναγμό, προσπέρασα το πτώμα της ζουρίδας και μερικών κατσαρίδων και ξέθαψα μια πανάρχαια ξύλινη σκάλα πίσω από τον πάγκο με τα εργαλεία.
Την στερέωσα στον τοίχο και η Λευκοθέα προσφέρθηκε να μου την κρατάει. Με μιας σκαρφάλωσα και δοκίμασα να σπρώξω με την γροθιά μου το κεκλιμένο τμήμα από το ταβάνι. Για δες!
Το ξύλινο κομμάτι υποχώρησε κι ανέβηκα ένα ακόμα σκαλί βάζοντας το κεφάλι μου μέσα στο κρυφό δωματιάκι. «Ω! Κόκο πρέπει να το δεις αυτό!»
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Όμως δεν είχα ακούσει τα κλειδιά στην πόρτα...
Ξαφνικά ένιωσα κάτι να με αρπάζει από το πόδι και να με ρίχνει βίαια κάτω. Ένα χέρι μου έκλεισε απότομα το στόμα και μου μάγκωσε τον λαιμό.
Το τελευταίο που είδα ήταν η Κόκο να παλέυει να ξεφύγει από ένα άλλο χέρι με μάτια γεμάτα τρόμο, και λυποθύμησα.
