Save Me [One-Shot]

Save Me 1.1

Save Me
Written by: Xenon
- - -

Nang maramdamang lumuwag ang tali sa 'king kamay ay marahas ko itong hinila para makawala, damang-dama ko ang pagdaan ng makapal na tali sa 'king namamaga at nasugatang kamay. Ininda ko ang hapdi at tinaggal ang sakong nakatakip sa 'king ulo, nang mahiwalay ito sa 'king ulo ay pinalitan ng nakakasilaw na liwanag ang kaninang madilim na paligid. Napayuko ako ako at mariin na napapikit para iwasan ang ilaw, ilang saglit pa ay nasanay na ang aking mga mata. Halos hindi ko na makilala ang aking sarili dahil sa dami ng pasa at dugo sa 'king katawan, ang paligid din at hindi pamilyar sa 'kin, siguro'y nasa loob ako ng abandonadong bahay.

Dali-dali kong kinalagan ang tali sa 'king mga binti at agad na napatayo, pagtayo'y natalisod ako sa panghihina ng aking mga binti---sa ilang araw kong pagkakaupo rito ay malamang naninibago ang aking sistema at may pagkakataong mawawalan na ako ng balanse. Kahit nadarapa ay agad akong bumabangon para tumakas.

Wala pa sila, ito na lang ang natitirang pagkakataong makatakas sa mga halimaw na lumapastangan at nagpahirap sa 'kin. Hanggang ngayon ay damang-dama ko pa ang sakit ng aking katawan na gawa nila--- bawat pagdampi ng suntok, tadyak at hampas sa 'kin ay sariwang-sariwa pa sa 'king isipan at katawan.

Mga hayop sila!

Pagbukas ko sa pintuan ay sinalubong ako ng sariwa at malamig na hangin, napakadilim ng paligid pero naaaninagan ko pa ang makakapal, mayayabong at matataas na kahoy sa paligid. Itinago ako ng mga kidnappers sa gitna ng gubat, hindi ko alam kung nasaan ako.

Kahit natatakot ay mas pinili ko na suongin ang madilim at nakakatakot na gubat, kailangan kong mahanap ang daan palabas dito dahil ito na lang ang natitirang pag-asa para sa 'king sarili, kung maliligaw man ako ay wala na akong pakialam pa basta't nakalayo na ako sa kanila.
Lakad, takbo, dapa, bangon. Paulit-ulit na nangyayari sa 'kin pero mas pinili kong magpakatatag at indahin lahat ng hirap para masalba ang sarili at makalayo sa impyerno, wala nang iba pang umiikot sa 'king isipan kung hindi ang mga mukha nina Mama at Papa.

- - -

Humihingal akong napaupo at napasandal sa puno nang makadama ng labis na pagod at panghihina. Napatingin ako sa direks'yon ng aking pinagmulan at matamis na napangiti---ligtas na ako, nakalayo na ako mula sa kamay nila at hindi na ako maghihirap pa muli.

"D'yos ko po!" Napasigaw ako nang makarinig ng nakakabinging putok ng baril ewan kung nasaan nagmumula, kasunod nito ay ang nakakahindikna sigaw ng mga lalakeng kumulong sa 'kin.

"Mincy! Kung sa tingin mo'y makakatakas ka ay nagkakamali ka!" Sigaw ng isa sa kanila. "Hindi ka makakaalis dito! Hahanapin ka namin at papatayin!" Kahit malayo sila o nakalayo man ako sa kanila ay ramdam kong nasa paligid sila't nagmamasid sa 'kin, parang kahit anong oras ay bigla lang silang susulpot kung saan at susunggaban ka bigla.

Napatayo ako at iginala ang paningin sa paligid, mistulang binalot ako ng yelo nang makita ang kumpol ng sulo sa isang sulok, lahat ng ito'y gumagalaw patungo sa gawi ko.

Nand'yan na sila!

Kumaripas ako ng takbo dahil sa takot, parang nawala lahat ng pagod at sakit sa 'king katawan dahil sa bilis ng aking pagtakbo. Walang eksaktong direks'yon ang tinutungo ko kaya wala na akong pag-asa pang makalabas sa gubat nito---okay lang na hindi makalabas basta't makalayo lang sa kanila.

Siguro'y ilang oras na lang ang dadaan ay sisikat rin ang ilaw at mahahanap ko na ang daan.

"Aray!" Napadaing ako sa sakit nang mahagip ng paa ko ang nakalitaw na ugat na siyang nagpabagsak sa 'kin. Parang nabali ang binti ko sa sama ng aking pagkakabagsak.