Hopeless. HS

003

Ik wandel door en wanneer ik Harry passeer neemt hij mijn schouder zachtjes vast. "Wacht even op mij." Fluistert hij in m'n oor ik knik en loop daarna door naar het tafeltje waar Angel op me wacht. "Wie is die jongen?" Vraagt ze wijzend naar Harry. "Harry Styles van One Direction." Antwoord ik. "Oh.." Is het enige dat ze zegt. "Waarvoor moest ik zonodig naar hier komen?" Vraag ik nadat ik een slok van mijn smoothie nam. "Wel ik heb vernomen dat het je allemaal een beetje veel wordt.." Zucht ze. "Van wie?" Onderbreek ik haar. "Van Paris." Typisch Paris bezorgt om andere maar zou meer aan zichzelf moeten denken. "Ik heb je agenda bekeken. En ik heb geregeld dat je twee weken vrij hebt."

Yes! Twee weken in bed doorbrengen, eindelijk! "Maar.." Ja wat had je nu gedacht. "Als ik goed nieuws krijg is er altijd wel een maar." Mompel ik. "Ik wil zien dat he elke dag buiten komt op sociale media enzovoort. Als ik merk dat je heldere dagen binnen blijft is je vakantie snel voorbij." Zegt ze mijn gemompel van net negerend. No! Daar gaat álweer mijn vakantie naar bed-eiland. Maar het is beter dan geen vakantie.. Toch? "Oke goed." Beaam ik. "Deal?" Vraagt Angel. "Deal." Antwoord ik nogmaals. Ze staat op en geeft me een kus op m'n wang. "Ik heb nog een afspraak. Ik ga je laten want het ziet ernaaruit dat die Harry op je afkomt. Niet zorgen voor koppel roddels zoals je al deed gisteren!" Zegt ze nog en loopt Starbucks uit.

"Hey." Zegt Harry. "Hi, ga zitten." Zeg ik en wijs de stoel recht tegen over me, waar Angel juist zat, aan. "Bedankt." Zegt hij en zet zich neer. "Hoe gaat het?" Vraagt hij. "Zoals altijd." Antwoord ik grijnzend. "En dat is goed, veronderstel ik?" Vraagt hij. "Nee, dat is tussen in. Met jou" Informeer ik. "Ik zal het makkelijk houden, met mij gaat het goed." Zegt hij met zijn sexy stem. Wow wacht.. Oke ja, ze is sexy. "Het kon makkelijker door alleen goed te zeggen." Grinnik ik. Hij rolt zijn ogen. "Ja kom op." Lacht hij. Ik schrik als Harry's ringtone af gaat. Hij tovert zijn iPhone te boven en kijkt naar het schermpje. "Sorry deze moet ik even nemen." Verontschuldigt hij zich.

"Ik vrees dat ik moet gaan.. Ze hebben metnodig voor een stom interview ofzoiets." Mompeld hij. "Geeft niets.. Dat ken ik." Zeg ik na de laatste slok genomen te hebben van m'n smoothie. Ik zie hoe Harry naar zijn gsm kijkt en dan naar mij. "I-ik.. Mag ik misschien je nummer?" Vraagt hij lief. "Tuurlijk." Zeg ik en we wisselen onze nummers uit. Ik neem de beker en het papiertje van de brownie en smijt het opweg naar de uitgang in de vuilbak. We lopen naar buiten waar we omringd worden door papz. "Shit." Fluister ik. "Bye!"roep ik nog naar Harry en meng me daarna door de menigte naar mijn auto.

Ik rijd de oprit op en stap uit. Alweer flitsen. Ik verberg m'n gezicht een beetje en zoek de huisleutels in mijn tas. Ik open de zware voordeur en sluit hem snel weer. Ik gooi de sleutels op het tafeltje en doe de sjaal af. Ik hang hem aan de kapstok en schop m'n hakken uit. Ik loop de trap op en plof neer op mijn kingsize bed. Ik rol wat heen en weer en val uiteindelijk in slaap.

-

"I've never seen a diamond in the flesh. I cut my teeth on wedding rings in the movies.." Ik wordt wakker door mijn Royals- beltoon. Slaperig neem ik op. "Emma. " zucht ik geïrriteerd. "Hi! Het is Harry. Ik wou weten of ik het juiste nummer had." Vertelt hij. "Dat heb je dus." Grinnik iknog steeds wel wat chagrijnig. "Euhm ja.." Mompelt hij en er valt een rare stilte. "Waarom smetje niet gewoon?" Vraag ik op hem te verbreken. "Oh euh, ik wou je stem horen." Stottert hij. "Leuk. Ik ben blij de jouwe gehoord te hebben." Antwoord ik. "Bye. " zegt hij. "Ciao." Antwoord ik en druk op de rode telefoon toets. Zo noem ik het. De rode telefoon toets. Prachtig Emma.

Ik druk met mijn vinger op het Twitter icoontje en zoek 'Harry Styles'. Ik kom uit op zijn profiel en druk op de 'follow button'. Ik kijk bij zijn Tweets en juist op dat moment post hij een nieuwe. "Wat een iemands stem horen toch met je kan doen .xx" staat er. Zou hij mij bedoelen? Nee toch.. Oh god in lange tijd is niemand nog zo lief geweest. Maar de moed zakt me al snel in de schoenen. Wie zou nu lief zijn tegen mij? Ik ben toch niets. Ik ben hopeloos.

Ik weet nog dat ik niet begreep waarover mama het had. Hoop blijf je toch hebben. Waarom zou je het verliezen? Ik had Paris toch? Ik redde me heus wel. Niet dat ik het niet erg vond dat mama er niet meer zou zijn! Integendeel ik was er kapot van.. Maar ik zou het toch heus wel aankunnen. Ik was al 17. En dan nog. Wat doet hoop in je leven. Niets toch? Je kan best zonder. Ja had ik toen maar twee keer nagedacht. Want hoop heb je broodnodig. Zonder dat ben je hopeloos. Kijk is het weer. Zonder hoop ben je niets in het leven.

En ik. Ik heb geen hoop. Dus soms vraag ik me af waarom ik nog leef.. Telkens weer die donkere dagen. Nooit gebeurt er nog wat fijns in mijn leven. Elke dag in een veel te grote villa zitten weg kruipen, bang voor de buitenwereld. Bang voor kritiek die me zou kwetsen. Ik ben altijd al zo onzeker geweest over mezelf. Als je dan mensen je minpunten hoort bevestigingen dan kwestietje dat enorm. Elke morgen opnieuw een raar gevoel hebben in mijn maag en voor je gaat slapen steeds weer die vraag wat ik hier nog doe. Vraag je je af waarom ik nog geen zelfmoord heb gepleegd, want dat is inderdaad voor de hand liggend. Wel omdat ik het heb beloofd. Ik beloofde mama naar die persoon op zoek te gaan. Diegene die me hoop zou geven. Maar die zoektocht blijkt eindeloos en moeilijker te zijn dan verwacht.. Vooral als je niet weet of je ooit het einddoel wel op tijd bereikt..
-----------