çünkü artk ben de bıraktım

Belki de hiç olmaması gerekti

Yine ben ! Bu sefer sizin içinizi baymicam . Yani baymak derken aşk hayatı falan anladık ki bize göre değil bu hayatta olacaksan tek tek tabanca olacaksın . Allah ' a çok şükür ki benim kardeşlerim , kankalarım  , ailem var iyki varlar onlar ...
        İyki varlar demişken aklıma yine o geldi ona da iyki varsın demiştim . Noldu şimdi varmı ?
Tabikide yok iyki var dedin de ne oldu " Hiç " kocaman bi " Hiç " ...
       Şimdi ne diyorum biliyomusunuz bi zamanlar iyki varsın dediğim insanlar şimdi iyki yoklar diyorum. Onun hakkında bahsetmicem demiştim değil mi yine bahsettim bilmeden. Ne yapim ki ama unutucam onu , onun umrunda değilken ben , benim hiç aklımdan çıkmayan birini napiyim ki ben ...
  Tamam arada sırada aklıma geliyo onun hakkında bahsediyorum ne kadar çıkarsam da aklımdan uğruyor işte ara sıra ...
   Ben ısrarla unutucam diyorum da bakalım unutabilecekmiyim ?
Pek sanmıyorum ama... Olsun unutmasam bile belli etmem unutmuş gibi yaparım çok mutluymuşum gibi hep yaptığım şey nolacak ki bide onun için yaparım . Ben gülerken içinden dicek ki " aaa ne kadar mutlu "   Ben gülerken içimdeki ben sürekli ağlayacak ama sadece içerde  ağlayacak . Dışarda hep gülecek . Çevredeki çoğu insanın düşündüğü gibi o da aynı şeyi düşünecek...
" Bu kız çok mutlu "
İşte bu kızda böyle bir kız dış tarafı hep güler onu mutlu sansınlar diye ama içini kimse bilmez. Kimseye içini dökmez , sırrını anlatmaz her şeyi içinde yaşar.
Çevreden korktuğundan mı ? Yoksa Onlara güvenmediginden mi ?
      Tabiki güvenmediginden maleseff ki güveni o kadar çok kırılmış durumda ki artık her sorununu içinde hallediyo . Ama o benim için çok ayrı onla konuşunca , sesini duyunca , gülüşünü görünce dünyalar benim oluyor ...
Ya bilmiyorum ama onunla konuşunca kalbim bi ayrı atıyo , demiyorum artık o bunu nasıl yapıyo diye çünkü onun da ekstra bi çabası yok . Bu yine benim kalbimin işi.  İyi tanıyordum ben kalbimi . Aylardır benden kilometrelerce uzak olan kalbimin onunla konuşunca nefesim kadar yakın olduğunu hissettim.
        Beni bu hisse kaptıran adama bu kalbi ve ömrü feda ederdim .
        Hangi kadın olsa etmez ki ?
Düşünsene kabuğuna çekiliyorsun. İnsanlardan uzaksın , aşkın var olduğuna bile inanmıyorsun uzun bir müddet. Sevgiye açsın ama doymak istemiyorsun. Doysan sindiremeyeceğini , sevmek ve sevilmekten yorgun düşeceğini biliyorsun . Aynı acıları yaşayacağın ihtimalleriyle korkarak yaşıyorsun . Ama o geliyor . İçinde sevgiye dair solan tomurcuklar yeşeriveriyor . Kalp atışların hızlanıyor. Uzun süredir alıştığın yalnızlığından uzaklaştıkça aşka yaklaşıyorsun . Bir kalbin varmış unu hatırlıyorsun . Sevdikçe yorulacağını değil de , onunla dinlenecegini düşünmeye başlıyorsun .
  Her hafta bittiğinde pazartesi yi sevmememe rağmen çabucak gelmesini istiyordum . Çünkü onu görecektim. Bazen sadece uzaktan bakmak bile yetiyordu.
      Belki de onu fazla büyütüyordum gözümde. Bilemiyorum. Yaşamadan da göremezdim ki. Ama onu yaşamama imkan var mıydı?
  Belki de o yürünmemesi gereken karanlık ve dar bir sokaktı. Böyle de bir çaresizlik var işte. Bir insanı veya herhangi bir anıyı acı da olsa onu hissetmek için yaşamak gerekirdi.
    Ben onu yaşamaktan korkmuyordum. O gelmiyordu benim sokağıma ugramıyordu limanıma, ben en çok buna üzülüyorum. Ya bana ayıracak vakti yoktu ya da kalbinde yer vereceği yeterli bir alan ...
En çok ta bundan korkmuşumdur zaten hayatta . Bir insanın kalbinde yer sahibi olamayacak kadar hiç hissetmekten. Bir insanın kalbinde size ait bir yerin olmamasından iyidir, size ayırabileceği vaktinin olmaması o kadar çaresiz insanlarız ki olmayan iki acının bile birisiyle yetinmek zorundayız...
Bu durumda geriye tek bir şey kalıyor " Yaşıyor olması bile bana yeter " diyebiliyoruz. Bunla da kalmıyor kalbinde size ait olan yeri başkasına verdiğinde bile ona dua edebiliyoruz.
     

    Korkularının üzerine ne kadar yürürsen yürü bazen korkuların üzerine yürümek yetmez. Depar atarsın , fayda etmez.
      Sonra korktuğun başına gelir, işte bu acı hiçbir şekilde tarif edilmez...