Tussen De Sterren

Proloog

'Lang geleden in het jaar 2152 van de oude wereld, leefde er alleen mensen op aarde. Ook in de oude wereld waren er ooit dieren geweest, maar deze waren jaren daarvoor al uitgeroeid door de mens, net zoals de mens dat met vele andere dingen deed. De goedheid die vroeger in vele mensen schuilhield was al meer dan een eeuw verdwenen. De moordlust van de mens was in al die jaren nog nooit zo groot geweest als op dit moment. De mens was bezig zijn eigen soort uit te roeien. Van de werelddelen Europa, Australië, Latijns-Amerika en Afrika waren alleen nog maar ruïnes over en alles wees erop dat ook Noord-Amerika en Azië zo zouden eindigen. Niets kon de woede van de mens nog stoppen. Totdat de zon en de maan besloten dat het genoeg was geweest.

Jarenlang hadden de zon en de maan toegekeken hoe de mens zijn eigen soort mishandelde, vervolgde en vermoordde. Maar nu, na al die jaren, waren ze tot de conclusie gekomen dat de mens de aarde niet verdiende en dat het nooit meer goed zou komen. Samen maakten ze de aarde leeg. De continenten, zeeën en oceanen bleven op hun plek liggen en behielden hun naam, maar de rest verdween. De aarde was nu een leeg en kaal oppervlak, en de oceanen werden niet langer bevaren. Toen ze hiermee klaar waren, creëerden ze een nieuwe wereld, een wereld zonder mensen dit keer. Er kwamen enorme wouden vol met dieren, zoals ze er vroeger ook hadden geleefd. Maar de zon en de maan maakte meer. Centauren, elfen, meerminnen en meermannen, dwergen, eenhoorns, draken, zeemonsters, griffoenen, feniksen, weerwolven, vampieren, de stuurders van de elementen: IJs; Water; Vuur; Aarde; Lucht; Fauna; Flora en nog vele andere magische wezens.

Eeuwen lang leefde de bevolking van de nieuwe wereld in vrede. Alles was in evenwicht en iedereen was gelukkig. Al die jaren cirkelde de zon en de maan om elkaar heen, als ying en yang. Nooit gaven ze toe aan de aantrekkingskracht die de ander op hen had. Tot op een ongelukkig nacht. Het was volle maan, en Luna, de maankoningin, was mooier dan ooit. Zorin, de zonnekoning, kon de verleiding niet langer weerstaan en ging naar haar toe. De hele nacht bedreven ze samen de liefde en het onvermijdelijk gebeurde: Luna werd zwanger. 9 maanden later beviel ze van een meisje. Het meisje was het mooiste schepsel dat ooit had geleefd en haar ouders gaven haar de naam Zoë. De naam van het meisje betekende 'leven', blij als haar ouders waren dat ze een kind hadden gekregen, terwijl dat eigenlijk nooit had mogen gebeuren. 

Terwijl het meisje opgroeide, werd duidelijk dat ze anders was dan anderen. Ze bezat alle krachten die de zon en de maan bezaten, en was dus machtiger dan haar ouders. Zorin en Luna konden de macht die hen gegeven was aan, en gebruikte het alleen voor het goede. Zoë daarentegen was niet tevreden met wat ze had. Ze wilde heersen en het liefst over de hele wereld. Op haar 18e verjaardag kwam ze in opstand tegen haar ouders en begon ze een schrikbewind te voeren over de bevolking. Er was niemand die haar kon stoppen. Wanhopig en radeloos konden Zorin en Luna nog maar 1 oplossing bedenken: ze moesten nog een kind krijgen.

Luna raakte opnieuw zwanger en voor heel even was er weer hoop. Toen 9 maanden later het kindje geboren werd, deed Zoë een aanval op haar ouders, en ze nam haar kleine broertje mee, om hem op te sluiten in de diepste kerkers van haar paleis. In al haar verlangen om haar macht te behouden, had ze echter niet gemerkt dat het jongetje niet haar enige nieuwe familielid was. Luna had een tweeling gekregen. Ze wist dat haar 2e kind, een meisje genaamd Willow, alleen veilig was als ze op de aarde zou wonen, verborgen tussen het gewone volk. En dus liet een gebroken moeder een pasgeboren baby'tje achter bij een arme Waterstuurder en zijn vrouw. Al haar hoop was op dat kleine meisje gevestigd. Dat kleine meisje dat niet wist dat ze speciaal was. De Waterstuurder nam haar in huis, en ze groeide op in onschuld, niets wetend van haar afkomst. Tot de dag dat haar 16e verjaardag aanbrak en ze alles te weten kwam. En op die dag, begint mijn verhaal.