Η συμφωνία σου,η καταστροφή μας

Κεφάλαιο 33ο

"Η Ισμήνη τριγυρνούσε χωρίς να ξέρει που έπρεπε να πάει.
Το άσπρο νυχτικό της ήταν βρεγμένο.Περπατούσε χωρίς να την νοιάζει πια για το τι θα συνέβαινε πια."

"Η συμφωνία,τα λόγια του...Ο τρόπος που με κοίταξε.Το άγκιγμα του.Ο ερωτάς του,το παιδί μου.Το ατύχημα,η αγκαλιές μας"

"Περπατούσε στο δρόμο σαν χαμένη.Έλεγε και ξανά έλεγε τα ίδια πράγματα.Περπατούσε άσκοπα.Οι παντόφλες της είχαν λιώσει.Η ρόμπα της είχε σκιστεί.Κυκλοφορούσε μόνο με ένα νυχτικό.Βρεγμένο,κουρελιασμένο.Όπως ήταν και η ψυχή της τώρα.Ακόμα πονούσε απο το χαστούκι του.Όμως πιο πολύ πονούσε στην καρδιά της.Της ήταν δύσκολο να πιστέψει όλα όσα είχαν συμβεί.Ο άνθρωπος της,να μην την αναγνωρίζει.Να της επιτείθεται και λεκτικά και σωματικά και να την πετάει έξω μαζί με το παιδί που περιμένει.Ήξερε πώς όλα είχαν τελειώσει.
Τίποτα δεν είχε τελειώσει.Γιατί ο Άρης σύντομα θα γινόταν καλά και όταν θα καταλάβαινε θα έψαχνε παντού να την βρεί για να της εξηγήσει.Μόνο που η Ισμήνη δεν θα κρυβόταν πιά στο πατέρα της.Ούτε ο ίδιος θα ήξερε που είναι.Θα περάσουν ολοι στιγμές αγωνίας.Ο Άρης θα υποφέρει.Μα πιο πολύ θα υποφέρει μετά.Όταν σε 3 μήνες απο τώρα θα μάθει ότι εκείνη την ημέρα όταν έδιωξε την Ισμήνη απο το σπίτι τους εκείνη δεν έφθασε πουθενά.Έκανε μόλις λίγα χιλιόμετρα.Και έπειτα κουλουριασμένη και τσακισμένη απλά περίμενε να της συμβεί κάτι και να σταματήσει να πονάει.Όταν η Ισμήνη το επόμενο πρωί θα συνερχόταν δεν θα ήταν πια ο εαυτός της....

Γιατί τώρα πιά η Ισμήνη είχε χάσει τα λογικά της...