Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ένιωσα την επιθυμία να σου κρατήσω το χέρι. Ξέρεις αυτός ο αυθορμητισμός που αισθάνεται ξαφνικά κάποιος, να κάνει κάτι?
Αυτό ένιωσα και εγώ. Καθόσουν δίπλα μου κάνοντας αυτό που σου είχε ζητήσει κάποιος άλλος να κάνεις, ενώ εγώ πολεμούσα να καταπιέσω την επιθυμία μου να κάνω αυτή την τόσο ξαφνική αλλά και συγχρόνως ανόητη κίνηση.
Και εκείνο το δευτερόλεπτο δεν νοιάστηκα για τις συνέπειες της πράξεως που ήθελα τόσο πολύ να κάνω. Δεν θα με ένοιαζε η αντίδραση σου εκείνη την στιγμή, ούτε τι θα έλεγε ο κολλητός σου που καθόταν από πίσω μας. Όμως μετά κατάλαβα το λάθος που θα έκανα, ένιωθα το χέρι μου να τρέμει από την ανάγκη, αλλά και από την επιθυμία να κρατήσω το δικό σου.
Είναι σαν το σώμα σου να καλεί το δικό μου. Ένα σώμα που μου προσφέρει την ζεστασιά όπου κανένα άλλο σώμα δεν μπορεί να μου προσφέρει. Ενοχλούμαι από αυτά τα συναισθήματα, επειδή ξέρω πως είναι μονόπλευρα.
Έμενα μου αρέσεις εσύ, εσένα σου αρέσει εκείνη, εκείνης της αρέσει κάποιος άλλος.
Γελοία θα μπορούσα να περιγράψω την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Αλλά και πάλι είναι καλύτερη από εμένα σε πολλά πράγματα. Ο τρόπος που στέκεται, ο τρόπος που σκέπτεται, ο τρόπος που σε κάνει να χαμογελάς πραγματικά, ο τρόπος που χαμογελάς όταν σου λέει κάτι που σε ευχαριστεί. Είναι ανοιχτός άνθρωπος, λέει αυτό που σκέπτεται χωρίς να την νοιάζουν οι συνέπιες των λέξεων της.
Εγώ?
Εγώ σε κάνω να χαμογελάς?
Σε κάνω να με σκέφτεσαι όταν είσαι μόνος σου?
Κάνω κάτι?
Οτιδήποτε.
Μάλλον όχι. Αλλά διάολε, γιατί μου δίνεις λανθασμένα σημάδια? Με κοιτάς και οι ματιές μας πάντα συναντιούνται όταν γυρίζω να σε κοιτάξω, όμως πάντα στρέφω αλλού το βλέμμα μου, επειδή κατάλαβες ότι κοιτάζω. Ή όταν γυρνώ να κοιτάξω προς το παράθυρο, για να κοιτάξω τον ουρανό όπου μου θυμίζει τα μάτια σου . Γαλάζιο. Αυτό το όμορφο γαλάζιο χρώμα στα μάτια σου όπου μου δίνεις την ευχαρίστηση να απολαύσω έστω και για λίγο, είτε είναι κάτι τυχαίο, είτε επειδή θα είναι μια από εκείνες τις μέρες όπου θα έχω συγκεντρώσει λίγο κουράγιο για να ξεκινήσω μια μικρή συζήτηση μεταξύ μας.
Πάντα οι συζητήσεις μας μικρές και ανούσιες. Αλλά για εμένα? Για εμένα σημαίνουν πολλά. Μπορούν αυτές οι λίγες, ανούσιες κουβέντες μας να μου φτιάξουν την μέρα.
Μετά σκέπτομαι όλες μου τις παρορμήσεις, όπου πάντα καταπιέζω το τελευταίο λεπτό πριν κάνω κάτι που θα μετανιώσω. Όπως η επιθυμία μου να σε αγκαλιάσω, έτσι χωρίς λόγο, απλά για να νιώσω το σώμα σου κοντά στο δικό μου, να με σφίξεις λίγο παραπάνω και εγώ να νιώσω τα γόνατα μου να τρέμουν, αυτή η παρόρμηση είναι επικίνδυνη, αλλά και συχνή. Πολλές φορές έχω συγκρατήσει τον εαυτό μου από το να κάνει μια τέτοια κίνηση.
Άλλη μια παρόρμηση θα ήταν να σε φιλήσω, εκεί όπου κάθεσαι, μπροστά σε όλους και ειδικά μπροστά σε εκείνη. Έτσι για να ξέρει πως είσαι δικός μου και δεν θα γίνεις δικός της στο μακρινό το μέλλον, πως δεν έχω την επιθυμία να σε μοιραστώ με καμία.
Η τελευταία και απαγορευμένη μου επιθυμία θα ήταν να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου, το μόνο απαγορευμένο συναίσθημα όπου χρειάζεται ναι καταπιέσω κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό όπου περνάει, το σκέπτομαι συνέχεια.
Ποτέ δεν κατάλαβα το σου βρήκα. Δεν είσαι όμορφος και δεν έχεις και το καλύτερο σώμα. Μερικοί άνθρωποι θα πουν πως δεν νιώθω κάτι για εσένα αφού λέω κάτι τέτοιο, όμως έχουν άδικο, απλά λέω την αλήθεια. Κάτι που μου έμαθαν οι γονείς μου είναι να είμαι ειλικρινής, η χειρότερη αρετή μου θα μπορούσα να πω.
Είσαι απλά εσύ.
Εγώ είμαι απλά εγώ.
Ο άνθρωπος που με έκανε να νιώσω πρωτόγνωρα για εμένα συναισθήματα. Έκανες την καρδία μου να χτυπήσει τόσο δυνατά που πολλές φορές φοβήθηκα μήπως την ακούσει κάποιος.
Το θέμα είναι ότι δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι. Δεν θα έπρεπε να ξαπλώνω τα βράδια ξύπνια σκεπτόμενη αν αισθάνεσαι κάτι για εμένα. Κάτι. Οτιδήποτε για να με κάνει να νιώσω ανακούφιση πως αυτά που νιώθω δεν είναι τελείως μονόπλευρα συναισθήματα.
Οι μικρές ματιές μεταξύ μας, όταν μου χαμογελάς πάντα όταν μιλάμε, το χαμόγελο που δεν μπορώ να ελέγξω κάθε φορά όταν είσαι κοντά, είναι κάτι που δεν θα αντάλλαζα για όλον τον πλούτο του κόσμου.
Αλλά μετά σκέπτομαι και τα κακά πράγματα, αλλά και πάλι. Ποτέ δεν ξεπερνάνε τα καλά. Και όλα αυτά οδηγούν πάντα σε μια μόνο ερώτηση.
Μήπως τελικά αισθάνεται?
A/n Είμαι μέλος του wattpad εδώ και πολύ καιρό και αυτή είναι η πρώτη ιστορία όπου έχω το θάρρος να δημοσιεύσω ακόμα κι αν είναι κάτι μικρό.
Οπότε θα σας παρακαλούσα να μου πείτε την γνώμη σας
Σας ευχαριστώ ❤
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
One Shots
Random Σκόρπιες σκέψεις μου και αποσπάσματα από διάφορα βιβλία που έχω γράψει ή σκοπεύω να γράψω καθώς και ιδέες για καινούργια βιβλία. Copyright : All Rights Reserved
