Kayboldum. Ruhumun derinliklerinde, göğün mavisinde, sevdiğim adamın kalbinde, satır aralarında yitip gittim sanırım.
Kalemin mürekkebi gibi yitip gitti sahip olduklarım. Otobüs seyehati gibi kısa sürdü dostluklarım. En kutsal saydıklarım sırtını döndü bana. Uçup gittim bir kuşun kanadında. Çatlak bir yumurta gibiyim tavuğun sıcacık altında. Hayatın ta en başında bu kaybolmuşluk hissi yok etti beni. Yolumu şaşırdım. Sağımı solumu seçemez oldum. Sevemez oldum kimseleri. Elimde kalmadı hiç hatıram.
Hatıralarımı yakmam en büyük saygısızlık oldu kendime yaptığım. En sevdiğim yüzleri hatırlayamaz oldum. Sırtımı dönüp uyudum en sevdiğim kitaplara. Yok oluşun karanlığına zincirlerle bağlandım sanki bileklerimden çırılçıplak.
Ve ben mösyö; sana bu satırları yazarken sanki kendi kanımda bağuldum. Bu şehrin en çok kaldırımlarını sever oldum. Çayını içemez oldum en sevdiğim ocakların. Ve bazı bazı öldüm. Bir yığın çöpün içine karışmış eski bir fotoğraf gibiyim. Tırnaklarım kırılmış. Gündoğumu pek anlamsız gelmiş pencereme. Üzgünüm bayım. Bu şartlarda size olan aşkımı saklamalıyım. Sigaramızın dumanını paylaşamıcaz artık. Ben yokum o bilindik kahvelerde.
